Natuurgedichten

De tijd niet daar dat zij al jubelt, van een echte lente zingt. Winter zoekt zijn laatste sporen, wiegt de koude oostenwind. Nog niets hier ...

Kon water praten, het zou nog net zo, altijd koetjes en kalfjes, zoals vandaag nog… De zon scheen, maar met dat voorzichtige, twijfelen tuss...

Ik had niet in de gaten hoe eenzaam kijken kan zijn, hoe nalatig het tasten. Wat ik vast en zeker weet is dat ik alles zal vergeten op het e...

Ik herhaal je. Voorzichtige woorden die het nu bepalen, leven leidend eindeloos. Ik kan niet zien waar ik vandaan kom. Het vergeet zich zodr...

Het licht verstilt de bomenrij, de horizon, het dromenrijk dat mijn verbeelding spreken doet. De lucht staat in zo’n zachte gloed, dat ik ee...

Als je het niet wist, als je het niet zocht, als je het niet zag, riep, voelde: laat het zingen aan de wind, laat het deinen aan de golven, ...

Daar is het weer, dat gevoel van traagheid, de wereld gaat je voorbij en de tijd bestaat uit water. Hoe ver kom je en zou je willen zijn? Ge...

Zo te worden: bomen, waaraan niet te ontkomen, licht dat fluistert dat zij hier daadwerkelijk bestaan. Hoe alleen verrijzen zij: van blad af...

Tot de koeien op stal gaan, is elk wachten nog onbeperkt, aarzeling, vormeloos. Zolang de kieviten niet op trek zijn, duurt er een zomer, ko...

De doodse sloten. Mijzelf als plek verlatend. Kronkelend naar witte woorden. Wat zal ik heten? Ik jaag gure gedachten na, telt de eende...

Zo vanzelfsprekend mijzelf, zo in mijzelf verblijvend rest mij enkel het kijken. Er is het landschap waarin ik woon, de stoicijnce duinen. ...

Naar schilderij Jan Mankes Bedwelmende bomen. Zij dromen zich grijs in de winterse loomte. Ik ben als sneeuw, ontvankelijk voor haar woorden...

Beseffend vanwaar ik kom en komen zal, hier in het Onverbiddelijk ogenblik, waar ik ben, waar ik sta in al mijn bederf De vogels achterna, h...

In alle stilte Doorgronden wat dit is; het kent geen vorm, het ontkent zichzelf, heeft geen kennis, weet niet wat het wil, ruist in de wind,...

Verzonken Zo is een paard: het heeft zich tegoed gedaan aan haast, is weer door stilte uitgevlakt. Nu staat hij daar: geschilderd vindt het ...

Zoals Zoals het lied De vroegte doorbreekt En zich de ochtend Toeeigent. Ik heb hier niets Misdaan, ook nu Niet. Ik keek toe hoe Hier iets v...

Spiegel Na hoeveel woorden is het genoeg, Dat gedicht van ons, is het zichzelf, Stroomt het zonder de gedachten Naar dorst en veel heimwee? ...

Er is weinig begrip onder het vee; zij grazen zonder op te kijken, trage ogen zonder weet van het een of ander. Zo moeten ook wij zijn gewee...

ONDER PAARDEN Wij hadden dit kunnen zijn, dit landschap, deze bomen, dit water, maar wij keken niet op of om, waren elders, in gedacht...