VELOURS

VELOURS
Duindagboekgedicht 135
Uitgewerkte I-Phone opname

Hoe schilderachtig licht ragfijn het bestaande
tafereel rangschikt, een fluweelzacht strelen

naarmate de tijd lijkt te verstrijken, de

bewegende schaduwen inbegrepen.

Het is het ware toevluchtsoord van de wind,

het is het verlegen azuur van de atmosfeer,

het is hoe het duin op belangstelling
kan blijven bogen zondermeer.

De natuur bestrijkt vele penseelstreken.
In wezen behelst haar ware aard niets
anders dan de totale overgave totdat

de omstandigheden zich verbeteren–

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 30 december 2019

POMGEDICHTEN - EERSTE PRIJS OUDEJAARSTROFEE 2019

BESPIEGELING

Wat mij zoal passeerde – de gedachte dat alles anders kon zijn –
de voortdurende beweging aan de vloedlijn, ferme stappen in het zand,
maar hoe onzeker de richting. Het zou niet anders dan dat, het
zouden de meeuwen, het zou de pek en de verfomfaaide veren.

Overal bij stil te gaan staan, het water wijst een eigen plan, golft
mettertijd eenzelfde wezen – aandachtig, onverschillig en oeroud
van karakter. Waar mij dan nog op te beroepen nu alles bij
het oude blijft? Bewegingloos?

Dit is mijn handschrift. Ik tracht het krampachtig te behouden,
het vervloeit, vergeet zijn verhaal, draalt, verliest zijn zeggingskracht.
Liefdevol, een heel jaar lang achteromgekeken? Hoe zeg ik dit
zonder slag of stoot? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 december 2019   

   

 

www.pomgedichten.nl

HONEYMOON SUITE

Honeymoon Suite 

Er zit zoveel pauze in deze ruimte, niets hoeft per se, wat 

mogelijk is blijft open. Toen wij nog gewaar moesten worden
van het trage heuvellandschap, de begeleidende populieren 

en hun vergeelde bladeren, er had hier van alles kunnen 

gebeuren, maar toch.  

In de diepte het langzame dal, een mogelijke beek, zacht
licht, een ijskoude blauwe hemel. Dit is een kwestie van besluiten 

dat buiten buiten blijft, het leven binnen, de gordijnen half 

gesloten, het uitzicht nog gegist, een voorlopig als, 

een schijnbaar waarom. 

Hoe aanwezigheid nog van haar onzichtbaarheid moet
worden ontdaan, daar waar jij mijn enige enkeling blijkt te zijn,
mijn liefste lieveling gevat tussen de wit gesteven lakens
van de gemeenschappelijke slaap – 

Elbert Gonggrijp,
Mechelen,
Villa de Witte Lelie,
donderdag 21 november 2019
Foto @ Conny Lahnstein - Geuldal te Mechelen, 2019