HEIDE

Heide

Notitie n.a.v. een foto
van een heideveld

Het ideaalbeeld van natuur lijkt het ontbreken
van structuur – pollen heide die het genoegzaam
kijken zowel het uitzicht hinderen als begeleiden.

Een kruising tussen herfst en zomer bloeit
krakend onder padvindersvoeten die steun
zoeken in een moedwillig spoor.

Stiekem ertussendoor gekropen, je snijden aan
dorrende grassen, messcherpe lemmeten. Er wordt
een tijd teruggezet alsof ieder moment die zich
voor je uitstrekte eeuwigheid inhield.

Velden waarin de schapen konden worden
ingedacht, uitgetekend. Je voelt de warme wind,
de kurkdroogte langs je wangen, langs het
gezicht alsof jij je hier bevond.

Een foto slechts rest het tafereel zoals
een clichématig schilderij alsnog herleven
wil tot diepe stilte, zo oud en zo puur –

Elbert Gonggrijp,
GGZ wachtruimte,
Alkmaar,

dinsdag 30 oktober 2018

AANHEF IV

Aanhef IV
N.a.v. muziek Max Richter
Cassiopeia part 6/edit

Neem die ene ochtend waarvan je dacht dat alles nog kon
gebeuren, waarin alles nog moest, toen wij er langzaam in
ontwaakten. Er ontstond een aarzelende hand tussen de
gordijnen. Je rekte je uit, iets sluimerde, wist nergens van.

Beneden maak jij het ontbijt met de slaap nog in de ogen.
Je bent je bewust van deze wereld maar vanwaar toch die
verwelkende tijd, zo zacht van herfst, triest als regen? De
toevallige wind waaiend door de bomen?

Niets is zeker, alles zoekt een nieuw vandaag, een gezicht,
een zekere beweging, een zeker begin. Stilte klinkt virtuoos,
maar vredig van leegte. Er komt leven aan te pas wil
zij worden doorbroken –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 25 oktober 2018

AANHEF II

Aanhef II
N.a.v. muziek Max Richter
Cassiopeia part 6/edit

Neem die ene ochtend waarin alles nog moest, toen wij
langzaam ontwaakten. Er ontstond een begin, een aarzelende
hand tussen de gordijnen. Je rekte je uit, iets zou passeren,
het sluimerde. Je herinnert je iets, je weet nergens van.

Beneden maak jij het vanzelfsprekende ontbijt met de slaap
nog in de ogen. Je wordt deze wereld gewaar maar vanwaar

de verwelkende tijd, zo zacht van herfst, triest als regen?
De toevallige wind waaiend door de bomen?

Niets is zeker, alles zoekt een nieuw vandaag, een gezicht,
een zekere beweging, een zeker begin. Stilte bezit niets, maar
klinkt virtuoos van vergeten, begeleidt een vredige leegte.
Er komt leven aan te pas wil zij worden doorbroken –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 25 oktober 2018

ENTOURAGE

ENTOURAGE
Duindagboekgedicht 111
Uitgewerkte I-Phone opname

Teruggebracht tot de vuige elementen, gestript tot
een venijnige grimas. Het dodenmasker van helmgras,
de macabere wereld van wee je gebeente. Een talmen,
een pijnlijk dralen tot waar het slecht vertoeven is.

Kramsvogels jakkeren hier zwierig in honderdtal hun
voortvluchtig veinzen, het baldadig alarm van kille
bondgenoten.De luchten onverdroten loodzwaar in
het grijzend overpeinzen.

Het duin heeft zich definitief van zijn galakostuum
ontdaan om in rouw als gepaster metgezel de herfst
te trotseren. Onbarmhartig maar heldhaftig het
huidig epistel van verdwijnen of verblijven –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
donderdag 25 oktober 2018

AANHEF

Aanhef
N.a.v. muziek Max Richter
Cassiopeia part 6/edit

Een ochtend die nog moet, een langzaam ontwaken. Er is
een voorzichtige hand tussen de gordijnen, een lichaam dat
zich lui uitrekt voor straks. Er passeert veel in je dromen,
het sluimert, maar geeft achteraf geen enkel teken.

Beneden ontstaat het vanzelfsprekende ontbijt met de slaap
nog in je ogen. Hoe wordt je deze wereld ooit gewaar als de
tijd verwelkt, zo zacht van herfst, een trieste glimlach?
De toevallige wind waaiend door de bomen?

Niets is zeker, alles zoekt een nieuw vandaag, een gezicht,
scherpe lijnen, een zeker begin. Stilte bezit iets virtuoos,
begeleidt de maagdelijke vrede. Er zal een mens aan te
pas moeten komen wil zij worden doorbroken –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 25 oktober 2018

VOOR HET VERDWIJNT EN DAARNA V

Voor het verdwijnt en daarna V
Naar titel bundel Rutger Kopland

Misschien is dit de daadwerkelijke zee. Voorbij
mijn voetstappen kom je niet verder dan haar te gissen,
jezelf hierin aan te treffen, jezelf te zien verdwijnen,
het zachtjes deinen van de golven, ergens aan zee
het donker aan te horen, in deze volmaakt
onpeilbare nacht.

Het betreft een zekere verte, een haast onzichtbaar
nu, een allesomvattende leegte, een aandachtig leren
luisteren, daar bruist het, spoelt het aan, hoe het
op afstand verglijdt. Je zou kunnen wandelen
tot aan de rand waar het had verbleven.

Ik zou jouw gedaante erin herkennen, zoals zij
verdwijnt, zoals ook jij verdwijnt, zoals jij opdoemt,
een schim, een mogelijke bekende, een eventuele
geliefde, een tot nu toe niets aan de hand. Wat
zou het water hierin betekenen
als ik het niet ben?

Elbert Gonggrijp,
strandpaviljoen “ De Uitkijk “,
Egmond aan Zee,
zondag 21 oktober 2018