Reconstructie
Uitgewerkte
I-Phone opname
Wat je
niet ziet, en toch. Een leeg bed en jij, een
klok de kille cijfers, een kat onverschillig in zijn slaap.
Hoe word ik ooit weer mijzelf nu ik mijn ware aard
niet herinner, nu ik het heden wankel en
de gedachten schimmen.
klok de kille cijfers, een kat onverschillig in zijn slaap.
Hoe word ik ooit weer mijzelf nu ik mijn ware aard
niet herinner, nu ik het heden wankel en
de gedachten schimmen.
Het
verleden en heden schuren als tectonische platen
langs elkaar. Alsof alles wat ik eerder bedacht een loos
langs elkaar. Alsof alles wat ik eerder bedacht een loos
gevoel,
een open ruimte. Het kind in mij heeft ooit het
licht
gezien, was liefde omdat het zo wilde.
Ik zoek
mijzelf in verloren voorwerpen, voorbije fossielen,
ik zoek mijzelf in allerlei paperassen, elk mogelijk handschrift
ik zoek mijzelf in allerlei paperassen, elk mogelijk handschrift
Zo
absoluut afwezig was niemand ooit hier, zo dolende,
zo mijzelf vermist.
zo mijzelf vermist.
Dat ik hier
weer terug zal komen is een feit, maar
het blijft nagaan naar de juiste omstandigheden waarin
ik mij zoal aantref tot het juiste ogenblik van het
mijzelf opnieuw uitproberen –
het blijft nagaan naar de juiste omstandigheden waarin
ik mij zoal aantref tot het juiste ogenblik van het
mijzelf opnieuw uitproberen –
Elbert
Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 20 oktober 2018
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 20 oktober 2018
2 comments:
Precies zoals zal het was, zal misschien niet worden.
Nieuw is er wel in alles, een cyclus.
Een hartelijke groet.
Lieve Hilly,
eigenlijk was dit een autobiografisch en depressief gedicht waarin in mijn zoektocht naar mijzelf probeerde te weer te geven. Maar in feite vindt iedereen zichzelf steeds opnieuw uit als hij of zij zich bewust van is....
Post a Comment