IMAGO

 

IMAGO

 

 

Duindagboekgedicht 159
Uitgewerkte IPhone opname

 

 

Zou dit landschap eenzaam zijn, het houdt basaal
zijn stramme struiken overeind, wil de essentie van
alle tinten groen telkens overdoen – de diverse
mossen, het overige loof – ook in dit
kille herfsttafereel

 

Een winterkoninkje doolt luidruchtig te gast,
ganzen roepen verdwaasd in hun verte – alles
even beducht op alarm. Van horen, zien
en zwijgen ontbreekt kijken over
het algemeen het meest.

 

Dit boeit te allen tijde – dat het duin zijn vele
talen spreekt om alsnog weinig te worden
begrepen – door nevels omfloerst
een relaas met vele raadsels –

 

 

Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
zaterdag 28 november 2020
Foto's @ Conny Lahnstein

ERFGOED

 

Erfgoed

 

 

Om te bewaren, het te schikken naar jouw vragen.
Alles wil gereed gevonden worden – ons bestaansrecht,
het erfpacht, dit domein. Ik heb een muur opgebouwd
zo stevig dat jij erop kunt balanceren.

 

Ik heb een tuin ingericht met liefde in het vooruitzicht.
Hoe kon het ooit anders? De dode bladeren lagen
er voor later – veronachtzaamd te kwijnen, niet
mededeelzaam ten einde.

 

Je vindt vage schimmen in de schemer, maar jij
zo duidelijk voor ogen dat ik het bevatten kan.
Waarom nog getreurd om dit ogenblik
nu alles identiek het sterven kent? –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 november 2020

CLAUSULE

Clausule

 

 

We konden ons het vooruitzicht wel dromen,
de ramen open, de afstand gereduceerd als nooit
tevoren. Elkaar begrijpen zodat het zwijgen
kon worden opgeheven.

 

Nieuwe wegen na te streven die van oudsher
dezelfde waren gebleken. Zo dichtbij een tegelijkertijd.
Een vanzelfsprekendheid. Voortbewogen alsof
de kansen zich keerden.

 

Voorbij de beperking elkaar niet aan te raken, niet
langer te hoeven zwichten voor het grote waarom.
Een era afgesloten tot nader orde –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 november 2020