DICHTDRUK - PRESENTATIE SAMENWERKING GERBEN HERMANUS & ELBERT GONGGRIJP, GRAFIEK EN POËZIE

LUCIDE

Lucide

Hoe een duif klapwiekend een boom invloog.
Als ik deze droom was geweest welk beeld bleef mij 

dan helder bij in mijn geest nu ik erbij stilsta?
Bestaat er een dag als vandaag dat ik er weet 

van heb dat ik besta? Tijdens het ontwaken
neemt de herinnering groteske vormen aan om
te worden onthouden, wordt willen zouden,
treedt een nieuw tijdperk in. Misschien bij 

het volle licht verruilt zich wat zich verscholen 

heeft voor een nieuw inzicht, vraagt het om een 

daad en een naam. Opgestaan nog eenmaal 

teruggekeken naar die ene duif – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 31 juli 2019

OPTREDEN OUDE KWEKERIJ ZONDAG 18 AUGUSTUS A.S. TE ALKMAAR

Erna Res en Guido Lamm

OPTREDEN 6 AUGTUS A.S. IN DE ZINTUIGENTUIN TE HEERHUGOWAARD

ONTLUIKT!

Ontluikt!

De roos overweegt een sprookje te worden haast 

mooier dan enig andere. In de nacht moet ik haar 

blindelings op de tast in volmaakte overgave. Hoe 

had ik haar kunnen negeren nu haar bloei 

van alle tijden is? De avond geurt van lang weg
te zijn geweest, maar zo gerieflijk met een ondertoon
van een vrede die enkel het duister weet. Teer 

beminden hebben elkaar lief – de roos en ik – 

breekbaar en broos –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 31 juli 2019 

  

HET VERSCHIL

Het verschil
Liefdesgedicht voor mijn liefste Conny Lahnstein

Dit maakt de wereld tot verschil. Met andere
ogen gekeken kon het nooit meer anders dan 

met jou nu – ja, alles bloeit weer als voorheen, 

maar neem die ene vlinder. Nooit eerder 

zag ik zijn verschijning zo helder, zo transparant 

dat ik er bewust van was. Alles is zo verschillend 

nu ik naar je kijk, naar je luister – zelfs als je 

er niet bent is alles zo verschillend als jij nu. 

Passie is een warm bad waarin ik mij ten ruste
leg, het lichaam loom.  Wat eerder was dan jij, 

groeit als verleden dicht, breekt met alles 

wat vertrouwd had geleken – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 juli 2019

MIRACULEUS

Miraculeus

Het verlangen om gevonden te worden valt 

in het niet bij het gevonden te zijn. Ontdekken
doe je pas in het onverwachte ontvankelijke,
zowel in het grote als het het kleine.

Het openbaart zijn stille wonderen als je elke
kans erop had buitengesloten. Het was er maar 

voor even.Toen het voorval was verdwenen 

bleef de verwondering over: 

weggevlogen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 juli 2019  

MELANCHOLIE

Melancholie

In dit huis vallen geluiden stil, 

maken plaats voor dromen waar 

ik eerder niet in geloofde. Een 

andere tijd staat op, morrelt 

aan het uurwerk van het 

dagelijks bestaan. 

Alles moet over nu, een redelozer 

voortaan dat niet om bezigheden draalt.

Het is te laat om nog te spreken, 

het komt zoals het gaat. 

De dag sluipt op kousenvoeten

voorbij, een zon gaat onder. Nog 

een glimp van een herinnering, 

maar dan – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 29 juli 2019 

ILLUSOIR

Illusoir

Niet goed gekeken te hebben toen wij
ontdekten wat wij reeds eerder hadden
kunnen bevroeden. Het doemt op in
louter mededelingen, gevangen in 

talrijke cirkelredeneringen.

In de illustere nacht zal het schier
onmogelijke onze plaats bepalen, ons
laten verblinden door verzengend
licht, de vleugels verschroeien, 

ons te pletter laten slaan.

Uiteindelijk zijn wij vrij, opgeslokt in 

het obscure duister waarin wij elkaar 

voorgoed waarlijk zullen begrijpen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

maandag 29 juli 2019

FLARD

Flard

Niets zo bepalend dan wat ik zou kunnen zeggen, 

maar niet meer gaat. Het is zo’n grondtoon van 

een dag die bleef hangen waarin ik mij danig 

heb vergist. Hier moet ik het mee te doen.

Flarden wolken met net geen regen in het
vooruitzicht, traag geworden licht vanuit een 

voortvarend idee iets met jou te delen,
iets met jou te kunnen beginnen.

Dat steeds te moeten vergeten, alles gaat voorbij,
zelfs de tijd verstrijkt naar later. Hoezeer zal ik zelf 

verdwijnen nu het inzicht verborgen ligt in 

alles wat mij omringt? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 28 juli 2019

PATRONEN

Patronen

Het kost tijd om je niet met eenzaamheid
te vereenzelvigen – de poort die nog niet
open wilde, een roestend scharnier,
de deur nog op slot.

Het is een overweging waard er even
bij stil te staan – het ruiken aan een roos,
het proeven aan de liefde.

Wat menigmaal als doel ontbrak – geen
levenslessen ter hand – bleek later te
begrijpen in een breder verband – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 27 juli 2019

VOORSPOED

Voorspoed

Gehuisvest in een zomers onderkomen kijk ik aandachtig 

naar alles wat zo welig tiert – de zwermen insekten, het 

wuiven van het onkruid. Bij benadering ben ik dit zelf 

vergeleken – een willekeurige opvatting over wat 

mij zoal passeerde. Geen vuiltje aan de lucht. 

Het vindt zichzelf ter plekke uit, het herbergt geluk
en vrede. In schaduwen en licht laat ik elke rede varen
om triest te hoeven zijn. Ik ben hier zo duidelijk van 

niemand, zo aanwezig in dit hemels domein – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

vrijdag 26 juli 2019

  

VENIJN

Venijn

Als ware oproerkraaiers zwieren de vele 

plaatsbepaalde kauwtjes de vele vleugelslagen.
De ondoorgrondelijke stilte wordt verbroken
in het uitproberen onder de bladeren.

Wij proberen met onze naakte bezwete
lichamen een andere koers te varen – het
koninkrijk van de diepe slaap. Het wil
nog niet gevat – overal overheerst de
zoete geur van de nacht en klinken
gedempte stemmen.

Of ons iets hier bezig houdt – wanneer
het aanstonds weer ochtend wordt en
wij onszelf opnieuw moeten beginnen,
los van het weerbarstig venijn
dat hittegolf preekt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 26 juli 2019 

DESONDANKS

Desondanks

Tussen opgewekt en gelaten, geluk en tegenslag, 

zo wil een zomeravond klam als een warme deken 

elke hoop op verkoeling doen varen. Met elke 

beweging die ik nastreef daarentegen blijf ik 

deze hitte heer en meester. In de luwte bedaart wat 

zich zo duidelijk verweerde en het tegenovergestelde
beweerde, het bericht om nimmer te zwichten voor 

zoiets ijdels als het onheil dat mij benaderde – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 25 juli 2019 

ABRUPT

Abrupt

En dan, door het gouden licht beschenen, 

dacht het kind zich door liefde omringt, 

hunkerend naar een tijd terug die het 

aanvankelijk nooit aanschouwde. 

Vooruit gekeken wilde het liefst niet ouder 

worden, wilde het stil blijven staan los van 

alle mogelijkheden door te moeten gaan.

Even maar duurde dit moment waaraan het 

zomaar werd blootgesteld – toen speelde 

het verder en vergat de ware reden – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 25 juli 2019

BYZANTIUM

Byzantium

Een toenaderingspoging, een raken aan. Hoe los wij van 

de waarheid staan – donkere bomen statig als onbekende 

vreemden, de heilige moskeeën van een ver verleden. 

De lucht zwanger van een zeker plan, gehuld in sluiers
van een fragiele voorzichtigheid.

Het opalen ideaal dat voor eeuwig duren zou. Hier 

ontstaat het idee dat er een mogelijke God zou bestaan 

in een voortdurend verbazen – slechts de geur van het 

zwoel parfum van bloemen vervluchtigend in 

een late antieke avond – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 24 juli 2019 

NACHTWACHT

Nachtwacht

Niets kent huis en haard tegelijkertijd. De nacht
luistert niet naar filosoferen. Men kan horen wat
men horen wil, een idee vangt vluchtig aan
met veilig en geborgen.

Er is licht voor nodig om in te zien wie je
daadwerkelijk bent. Iemand slaakt een diepe
zucht, een raam staat wijd open, een auto
rijdt langzaam voorbij.

Verte vormt een veelvoud van een onpeilbaar
perspectief. De nacht kent enkel de nacht. 

Niets is zo veelzeggend als stilte. 

De klokt tikt de laatste uren 

weg, maar het wachten maakt 

de tijd overbodig – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 23 juli 2019 

DAT ENE ENIGE

Dat ene enige

Vanwaar heb ik aan mijn heden toegegeven om 

het leven vol te houden – alles wat mij omringde, 

een rivier naar open zee, een bloem aarzelend in 

het ontluiken, het licht in de morgen?

Dit gaat elke logica te boven, dit is realiteit en twijfel
tegelijkertijd. Verbazing gaat voorbij begrijpen, valt 

niet te overzien, maakt kijken in het verglijden het
waarnemen werkelijk waarachtig.

De tijd een meander die ik mij vooraf niet had
toebedacht. Waarom ben ik toevallig daar aanwezig,
waarom vind ik plaats binnen die ene mogelijkheid 

die onwaarschijnlijk mijn toekomst koos? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 21 juli 2019

WELOVERWOGEN

Weloverwogen

Vonden wij de weg terug, stond alles stil. De avond 

heeft weer eens zijn zwijgende gedaante aangenomen:
gedempte stemmen, wuivende bloemen in alle overgave.
Kon er sprake zijn van mediatie, lag het weer voor 

de hand, legde ik mij bij de feiten neer.

Vertelde het een heel verhaal, klonk het als een
mogelijk oponthoud dat welbeschouwd het einde 

inluidde van wat eerder zich niet manifesteerde.
De lucht spreekt weloverwogen van een 

bijna onmogelijke opgave.

Als een kind in de moederschoot weggekropen, als 

een naaste die je vertrouwen gaf, zacht van mededogen, 

het minderen van het licht een vage herinnering aan 

een vroeger dat mij niet langer kon ontgaan. Het
zou zo blijven als het niet beter wist –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 21 juli 2019 

GRONDTOON

Grondtoon

Wat oud en onnoembaar leek bracht ons
samen nog voordat wij het verstonden, nog
voor wij bestonden – een innerlijke stem
voorbij elk leven en doodgaan.

Een eindeloos verlangen om weer naar
het water terug te gaan. We vergaten onze
herinneringen, de golven sloegen ze
uiteen, verwierpen ze, handhaafden
hun eigen ritme van toen en later.

De ondoorgrondelijke zee. Wij liepen en
liepen hier zo eenzaam naast elkaar – dat wij
van taal noch teken wisten, zonder te
weten van het hoe en het waartoe –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 21 juli 2019  

DOODGEWOON

Doodgewoon

Viel het maar te vermijden wat haast onvermijdelijk 

is – het einde van alle dingen, al het leven, de mooiste
herinneringen. Zij vlieden vluchtig voorbij. 

Sterfelijkheid kent geen tijd. 

Alles wordt van schoonheid ontdaan, het bestaan
moet immers wijken voor iets nieuws. Afscheid vraagt
om herbezinnen, om opnieuw die tijd te beginnen

die eerst nog achter ons lag. Niets keert weer, 

alles vergaat op den duur vanaf het eerste tot
het laatste uur – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 20 juli 2019

WAARHEIDSGETROUW

Waarheidsgetrouw

Vastgelegd en plaatsbepaald wijkt 

het wuivend gras niet van mijn zijde, 

herijkt het zijn vele mogelijkheden,
legt zich wispelturig bij zijn 

standvastig domein.

Een kind schetst zijn verbazing op 

het gewillig papier zonder enige 

aarzeling, legt toeval vast
in trefzekerheid.

Wat vertrouwd lijkt blijkt altijd volledig 

anders naarmate je er beter naar kijkt,
wat voor de hand had geleken weet 

naderhand de enige weg.

Wat voor orde kiest moet uiteindelijk 

een overweging totdat het zijn eigen tijd 

verkiest, gepenseeld of in het echt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 19 juli 2019

DIFFUUS

Diffuus

Ergens zou het bestaan, daar waar wij ooit
vandaan gekomen zijn. Heeft het iets te doen
met zomer, het onttrekt zich aan het oog,
zo dichtbij, zoveel verleden, zo voorbij. 

Het heeft een stem, kent geen verweer, wordt 

beleefd als werkelijk waar. In dit licht, dit zuivere 

licht wil een voorzichtige morgen gaan beginnen. 

Het vraagt om een zekere reden, in het heden
blijft het ongekend. 

In de verstrijkende uren heeft de ochtend zich 

tentoongesteld, een hardop fluisteren, het is er 

al voor je het weet, bleek, wit, lieftallig van 

een teer aanwezige gedaante – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 19 juli 2019

ZUIVER

ZUIVER

En de kamer bezat iets van vertraging. Hoe ouder

wordend licht zich verruilde voor het diepe duister, 

een nacht waarin alles stilaan verdween. Het uitzicht
kreeg iets magisch, had van iedereen kunnen zijn, 

maar naar haar ware aard viel te gissen. 

Meer dan sereen. Waar ik vandaan kwam en uit zou 

komen. Mijn leven lag voor mij uitgestald, het inzicht 

kwam aldaar. Hoe gewijd deze minuten voorbij slopen 

tot in het gestage, tot het zwartste zwart – 

Elbert Gonggrijp, 

Egmond aan den Hoef,
donderdag 18 juli 2019

TOEDRACHT

Toedracht

In de tuin. Gierzwaluwen blikkeren in tegenlicht – scheermesjes
klievend in een stille morgen. Zorgen hebben een relatief karakter. 

Als je het nader bekijkt trekt het allemaal aan je oog voorbij. 

Geen vuiltje aan de lucht. Het milde groen een ingetogen 

schilderij van zomer. Een enkele merel alarmeert een angstig
toekomstbeeld verscholen tussen de behoedzame bladeren. Wie
weet hoe de definitieve boodschap luidt vindt rijpe bessen uit
en vergeet de ware toedracht van zijn dromen –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 17 juli 2019 

LOGICA

Logica

Het toeval zal altijd weer een keuze zijn. Het raast
aan je voorbij of ontpopt zich net toen je dacht dat het 

zich aan het oog onttrok. Soms heeft het haast,
soms wil het tergend langzaam een tuin
in de avond zijn.

Alles lijkt aan willekeur onderhevig, maar het voldoet
toch aan de wetten van de natuur tot in het laatste uur.
Wie zou zweren dat je kon voorspellen wanneer
het tijdstip gekomen is om de maat te kunnen 

meten, grijpt voortdurend mis.

Het heeft een zeker getal, maar bezit geen enkele
waarde. Het beredeneert zich in die mate dat het
niet te beredeneren is – bladeren die losjes in 

de wind bewegen, ongekend en ongewis
hun juiste plaats bepalen – 

Ellbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 16 juli 2019 

LAMENTO

Lamento

Op de ene of andere manier hoe jij je ook voelt,
wanneer heden en verleden niet meer samenvallen,
een bloesem losgerukt van de tak, ergens
verdwaald op het pad – 

Er valt geen logica van te maken. Dit is heimwee
naar een ongekend later, een vergeten vroeger.
Je denkt ergens aan, het verwerpt zich, het
vervaagt, vergaat –

Had ik gewild dat jij dit was nu jij duidelijk had
gezegd dat jij mij nimmer zou verlaten? Maar die
innerlijke stem van mij, die verdomd gehate
stem die nimmer en te nooit –  

Mocht er een God zijn waarom luistert Hij dan
niet terwijl ik praat, terwijl ik mij graag in alle vrijheid
een mens begeef ongeacht de pijn van het overal
van gescheiden zijn? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 16 juli 2019

INEEN

INEEN

N.a.v. foto @ Omar Steentjes
van model Esther van Rijn

In de schaduw hebben toegekeken hoe zij trachtte
te verschijnen, maar toch. Het blijft een onzeker
gegeven, meisje in een vrouw, maar duidelijk
zoals zij weerklinkt, een ontluiken tegen
alle verdrukking in. 

In haar gestalte zit een zekere vorm van blijven, 

bijna naakt van kwetsbaarheid, haast timide zo buiten 

elke tijd, handen bijna vertwijfeld alsof in een 

krampachtig gebed, het lichaam indachtig, 

vreugde en verdriet ineen.

Zoals zij bleef. Het viel bijna niet te verdragen.
Het is van alle tijden. Zij leek op adem te willen komen. 

Ik vond haar terug nog voordat ik haar aanstonds 

begreep in haar koortsachtig uitproberen
in elk seizoen een nieuw begin – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 16 juli 2019 

PERPETUUM MOBILE

Perpetuum mobile

Iets wil gezegd, verloren notities in de wind. Het kende
geen tijd, werd bescheiden, anoniem. Nauwelijks van wat 

ik ervan onderscheidde bestond het zonder datum, je 

kon het verzamelen, maar het verging. 

Misschien had het een bedoeling, het verloor zich als 

wier aan de vloedlijn, als verdorde bladeren op het pad. 

Het had een stem, maar zonder beweegreden. Met 

plakband aaneengeregen zou het een compositie 

kunnen betekenen, het lag daar zo mooi waardeloos,
je zou het kunnen oprapen als het iets betekende. Je las 

het, gooide het weer weg naar daar waar het 

vandaan gekomen was  – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 14 juli 2019

ALTER EGO

Alter ego

Wie thuiskwam om te aarden ontbreekt een huis 

om op te bouwen, vergeet later de erfenis van
een alter ego, resoneert een zekere leegte als
het uitzicht weinig veelbelovend is. Het raam
wacht een moeizaam vergeten.

In de tuin heerst een zedepreken, een Carpe Diem 

voor de levenden. Het Eureka van een soortelijk 

gewicht dat ik in liefde bedacht in plaats van

bloemen te plukken uit medeweten.

De lucht behouden aan de vlucht 

regenwulpen, een Memento Mori voor 

wie er daadwerkelijk erg in had –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 14 juli 2019

AMPLITUDE

Amplitude

Reikwijdte getuigt van een zekere waarde,
van het waaien van de opportunische kattenstaart,
de eigenzinnige slinger van Foucault, ja zelfs
van de baan van de aarde. Het is maar 

vanuit welke hoek je het bekijkt.

Golven doen er zeker niet voor onder, zij zijn
bijzonder op hem gesteld. De kastanjebladeren
wuiven gezellig met je mee en met de wind
wordt je voor altijd vrienden. Een handgebaar 

naar de quantumfysica op grote schaal.

De ruzieënde mussen tsjilpen hoogfrequent
hun eigen sinusoïde zoals de sprinkhaan
zijn verzen declameert. Het is er op of 

eronder. Het is zoals de wereld
haar levensloop codeert – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 13 juli 2019

IDIOOM - andere versie

Idioom

God het bruidsboeket toewerpen, hopen dat hij 

hem vangt. De zeepbelblazende rugstreeppadden
vertegenwoordigen een languitgerekt principe 

dat uiteindelijk tot paren leidt. 

De tuin doet aan zwart en eigenwijs, hij leeft nog net
geen onkruid, blijven maakt wachten overbodig, er
wankelt een idee, een huwelijk staat aan te vangen,
de taart dient aangesneden.

Het ene uur na het andere. Wat is geluk? Het
mysterie draagt een hoge hoed. Mondjesmaat 

deelt het zich mede, haast zwanger van een 

onderhuidse ouverture – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

zaterdag 13 juli 2019