Specifiek
Dat wij de vogels zouden tellen, willen weten
waar
we aan toe zijn – te weten hoe het allemaal in elkaar
steekt – weten hoe wij ons daarin terug kunnen
vinden – tussen die velen ons beiden. Om lief
te hebben, daar in die tuin,
met dat lijf van ons. Natuurlijk blijf ik bij je,
zoek
ik jou. Er is altijd een altijd om voor te blijven –
om ons op te houden op die ene plek, daar
waar de vogels schuilen –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 31 januari 2021
Aujourd’hui
Een morgen waarin ik je nog niet kende, zo’n
morgen
waarin jij niet bestond. Dit keer heeft het haast – ik zit
er telkens naast. Ik wil naar je leren luisteren, straks
jouw lied horen in de struiken, ik wil jou heelhuids
leren benaderen. Het vereist geduld om beter te kijken
en te luisteren. Ik heb je onderschat naar ware grootte,
schikte je veren, bedacht jouw ijlingse vlucht. Het vergt
geduld om in dit huidig heden tijdelijk te zijn,
een doorlopende vraag
naderhand te fantaseren
tot je gaat –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 31 januari 2021
Poëzie uiteraard
Hoe mooi duren wij elkaar de goede vrede – hoe
wij ons ervoor openen, hoezeer wij elkaar benaderen,
het volle licht tegemoet. Wij geven het een vraag
tot de dood ons scheidt – voorbij ons ja van toen
voor altijd.
Niets behoeft er een belofte te herinneren. Zo gaat
het vaker – de liefde te beschrijven zoals poëzie dit
doet – zo uiteraard is zij, zo geduldig trefzeker
betaamt het zich een eigen stem bij elkaar te
blijven horen –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 28 januari 2021
