In alle stilte


Doorgronden wat dit is;
het kent geen vorm,
het ontkent zichzelf,

heeft geen kennis, weet
niet wat het wil, ruist in
de wind, zoekt niets.

Het wil zeggen; dit is wat
zich voordoet, nu, op dit
moment, dit mistige uitzicht,

dat rustige paard. Bedaard
als een ogenschijnlijk ogenblik.
Een rivier, een gedachte;

ergens begint een zin, maar
maakt niets af, ergens klinkt
een stem, maar kent geen

gehoor. Een plek om te blijven.
Niets stelt zich een vraag. Hier
heerst het volmaakte;

dat het uitzicht, het paard, de
rivier dezelfde zijn, wij niet
kunnen zeggen hoe eenvoudig

het is. Laat het zich aan raken,
telkens weer, om te worden
gekend, te worden gezien.

Niet anders.


Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, 22 februari 2006

Verzonken

Verzonken


Zo is een paard: het heeft
zich tegoed gedaan aan haast,
is weer door stilte uitgevlakt.

Nu staat hij daar: geschilderd
vindt het rust, kijkt meewarig
voor zich uit, opgelost in
grijzen.

Zo doet een paard: de blik
oneindig om mij meedogenloos
te bereiken., een houding
geveinsd van kalmte.

Misschien ben ik dit: een
wezen zo sereen dat zwijgen
lijkt op briesen, een zacht
gefluister in de nacht.

Kom ik je halen, als het zover
is, als mijn taal is als de jouwe,
zoals een paard dit doet:

bedaard in al zijn elegantie.


Elbert Gonggrijp, Bergen, 14 juli 2006