Verzonken

Verzonken


Zo is een paard: het heeft
zich tegoed gedaan aan haast,
is weer door stilte uitgevlakt.

Nu staat hij daar: geschilderd
vindt het rust, kijkt meewarig
voor zich uit, opgelost in
grijzen.

Zo doet een paard: de blik
oneindig om mij meedogenloos
te bereiken., een houding
geveinsd van kalmte.

Misschien ben ik dit: een
wezen zo sereen dat zwijgen
lijkt op briesen, een zacht
gefluister in de nacht.

Kom ik je halen, als het zover
is, als mijn taal is als de jouwe,
zoals een paard dit doet:

bedaard in al zijn elegantie.


Elbert Gonggrijp, Bergen, 14 juli 2006