Slapen

Geinspireerd door Ingrid Jonker


De mantel van de nacht heeft je
sterren toegedacht - maanstof -
glimlach - een vergeten woord

Ik heb nog even toegehoord hoe
zoete kussen de nachtuil koesterden -
prooi vindend in zijn laatste ogenblik

Geruisloos - zacht slaan ogen vredig
toe - wees maar moe - wees maar niet
bang - het vraagt niet om herinnering.

Ik heb het lichaam gevolgd - het tedere
instrument van de liefde - zoekend
naar dorst - het brandt

Een smeulend vuur - in de sintels naar
je furie gekeken - nu zo getemd - laat me
waken - laat mij de zee zo golvend zijn

Tot je branding het wilde briesen
staakt - wacht ik je - heb ik je lief


15 april 2009

Huis # 5

Voor Alja Spaan

Wie mij gezien heeft, denkt
de schoenen verlaten, moet
het licht nog uit doen, vraagt
zich af waar de vaat blijft.

Dit zijn de dingen van de dag:
pijnlijke herinneringen aan
later waarbij de vragen
achterwege zouden moeten
blijven.

Waarin zal het huis ons
tussenbeide komen? De tijd
verwelkomen die nog überhaupt
gastvrij is? Houvast bieden aan
de warmte van de nacht?

De kranten beamen een
vooruitstrevende oorlog. De koffie
heeft van zichzelf nog zoveel te doen.

Als wij ons gewekt weten, is het
daar om de klok er op gelijk te
zetten, de kalender af te scheuren,
de tekst te onthouden en er die
dag naar te leven:

Dat wij voorwaarts gaan, opgeheven,
monter en voldaan. De schoenen weer
tot onderdaan, maar eerst de feiten
op een rijtje.

Als de spiegel spreekt, wil het gezicht
nog bijgewerkt, de ouderdom
gladgestreken, de kraaienpootjes
tot een lach.

Vergeef ons onze schelmenstreken,
sluit voorgoed de deur en vervolg
de sleur tot nader orde.

23 augustus 2011

Op het strand

Ervaring kust Petten

Een vader met zijn zoon – hij een
jaar of acht – geven zich aarzelend
over aan de golven, d.w.z. alleen
de voeten nat en hun bouwsel
voor eeuwig plat.

Maar niet getreurd: we bouwen
een nieuwe, steviger dan daarvoor
totdat het houdt – een ivoren toren
van zand.

Mocht het vliegeren niet lukken
dan een ijsco in de hand – geluk
lachend in het vuistje.

Zomaar, een gedicht voor op
het strand. Als het grijs is en
de tijd nog stilstaat in hun
band.

10 augustus 2011

Zoals ik het aantrof

Korte verhalen langs de kust – lief als
rimpelrozen – mij met kleur onthalend
– letters verwaaiend in de wind –

kamperfoelie klimmend om te wurgen,
woorden die helder voor ogen staan
– en al maar liggen op het gras –

de halm al in de mond – sprieten die vaag
naar toffees smaken – droog hooi en
liefdeslessen blozend in het open veld –

schaduwen bij volle maan. Duisternis
op het vlakke strand. Als ik mij mijzelf
vergat – liefst aan te spoelen –

te grabbel gooien – schelpen op mijn pad –
de een nog onbekender dan de ander.
De zeevlam doet de rest.


3 augustus 2011

Dit uitzicht

Naar Rutger Kopland

Meer is er niet en zal er ook niet zijn –
Een omvattend oog, een reikende hand
en niet meer te kiezen dan wat ik reeds
voorhanden had – dit uitzicht,
dit landschap.

Mij daarin te verliezen – zodat het hangen
blijft – voor later.

Het venster op een kier – een boom besloten
in zijn silhouet. Zo omschrijf ik het – wat werkelijk is
kent weinig woorden – een behoren tot wat zij
al wist –

Een tijd een weg om te mogen blijven. Voortaan
kijken een optie tot de verte, dit uizicht, het later.

Geen vragen als ik daar ben en niets meer
verlang dan haar stilstand.


12 juli 2011

Metgezel

In memoriam F.L. en een ieder die ik lief heb gehad


Zo is de nacht, tot aan
de sterren – een venster,
breekbaar als glas.

Er zijn weinig woorden
- die ik je nog toeken -
ik wil mijzelf de tranen.

Jij zegt dat het genoeg is,
dat dit moment volstaat
– dat ik er ben.

De dood kent weinig vrienden
– ontkleurt mijn huidig denken
– komt jou uiteindelijk halen –

Definitief. Ik op de voorgrond
van het rouwen – de nacht in,
tot aan de treurnis van
de sterren.

Is het genoeg?

1 augustus 2011