EEN MOGELIJK BEGIN

EEN MOGELIJK BEGIN
Nieuwjaarsgedicht

Het nestelde zich al in de eerste zang. Het had een
heggenmus opgezocht en hij wist er zodanig van
dat het aan duidelijkheid niets te wensen overliet:

hier ben ik en jij kunt mij niet verlaten als ik mij
nader verklaar

Jij kunt niet zo elders zijn dat ik jou daar niet op
wijzen mag. Ik ben hier en weet mij in alles zeker
– een montere vroegeling. Bijna zichtbaar voor
onverlaten. Er is geen taal zo helder als
heldhaftigheid.

Waar staan wij, mijn lief als wij moeten kiezen?
Er is een uiterst aarzelend pogen, een nog niet
zeker weten. Geen lijn te trekken – mijn of dijn.
Het licht wil ons niet lukken. Wij hebben niet
de tijd om al zo goed als mogelijk. De liefde
onbegrijpelijk.

Maar een mogelijk begin. Een aftasten van eerste
uren, het gluren naar het eerste ochtend van de
verwachtingsvolle dagelijkse bezigheid. Ik wil
het van je horen – getuite lippen waarop de
kussen liggen van een mogelijk voortaan.
Gewacht. Het kan nog altijd anders –

31 december 2013/1 januari 2014, oud en nieuw 23:55 uur

DE LAATSTE SECONDEN

DE LAATSTE SECONDEN

Oudejaarsavond

Mocht dit wachten zijn, dan tussen de doffe klappen door – wij
als enig mogelijk voorspoedig later, wij als een mogelijk alternatief.
Het woord wil gehoord, maar keert zich onverrichterzake naar
binnen. Het is niet de tijd. In elke stilte is haar afwezigheid net
zo hard te horen. Waar ben jij dan, hier toen ik je vroeg in alle
veelvoud?

Is er dan de noodzaak dat er verzonnen beloften luidruchtig
dienen opgebiecht? Ach, straks blijkt niets echt dan de dag van
de kater en de laatste resten van een verfrommeld jaar – ooit
de hoogtepunten. En nu? Er is geen ogenblik, geen
overzicht. Toekomst nog groen aan onze voeten.

Ach, en wij? De dekens opzij en het felle licht. Er moet nog
zoveel, maar zoveel onzeker. Tot het eerste nieuwsbericht,
tot het weer te zullen weten. Niets zo onveranderlijk dan
het onmogelijk onverwachte. De boom kan weg, de
slingers opgeborgen. Jij en ik, de laatste seconden
– een tikken tot het knallen van het verdwijnen –

31 december 2013, oudejaarsavond, 22:10 uur  

THIS DAY

THIS DAY

N.a.v. song Mathilde Santing “ Too much “

Is aan tafel geschoven, heeft woorden gemorst
stoot verbazing aan, geeft geen gehoor. De
glazen klinken, maar rinkelen. De speech
heeft aan liefde nooit genoeg.

De tijd staat op liegen. Alsof een groot
ondertussen zich onder de naaste mensen
vertoefd. Maar ik moet mij haasten om
niets te willen – tenzij.

Het laatste geloof zegent korzelig het muffe
brood, weet van oud, maar geduldig. Als dit
een feest is, dan de kortste dag. Slingers
en ballen? De dennen vloeken ons al
tegemoet – dat het zal, dat het moet.

Waar kan ik je, mijn lief? De nacht doet
pijn aan mijn ogen en de kou slaat een mantel
om mij heen – hoe zou ik nog verdwalen. Jij
bestaat. Maar vooralsnog. Er is een trui
waarin ik heb te wonen –

26 december 2013, 2e kerstdag.    

SACRIFICE

Sacrifice

Song Lisa Gerrard

Als ik de diepste oceaan was, de ademende
lucht, de meest vrije mens, de scherpste
geest, het liefelijkste woord, het meest
bewonderende oog, de koesterende
arm, de genadigste tijd –

hoeveel en hoever – kan mijn reiken dan
genoeg en de tranen overbodig? Ik geef je
mijn handen en weet van mijn strelen – jouw
losse haar, jouw vragend kind. Kan ik dit,
kan ik?

In hoeverre zijn wij dan innig met elkaar?
Voor even een onvergetelijk ogenblik? Ik
hoor het kloppen van jouw hart en de
bezieling van de aarde.
In vogelvlucht –

Dinsdag 17 december 2013    

THE NEVER EVER LIGHT

THE NEVER EVER LIGHT

AN UNBROKEN SYMPHONY

Introduce it – the far away occasion of being progressed – nothing
in partcular, for the same damn reasons. A finally home, to put our
restless souls in – carpets to rest our clumpsy feets. Have we been
somewhere to be that interesting? So far my time has never changed.

If I would the clock – but it says nothing, a horrable disaster. Why to
read in the constant newspapers, their nervous everywhere? If I
escape it, the crowd whispers little fagments of the unwanted
unexepected – the hunting and the hunter. Seen or not seen –

My eyes look upon you and don't want any other opinion. For God sake
it's Monday and how can I help that.I am sick - my bed is my sheppard.
There is no light – there is a perhaps – a moment of truth, a daytime

forever – the really knowing what to do – come, let us take this ride.

A risk of being nowhere. I stare out of my window and watch my
potential intuition. The landscape already choosen to be finally

getting old with. But first – not to dream any further – the promise

to the urgent empty headed. Take a step – fall easely. You might
get hurt by the realisation of your true destination –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, maandag 2 december 2013

WORDS WITHOUT MEANING

WORDS WITHOUT MEANING

Nothing to reveal, nothing to explain. The here and now? I listenend
to the childish wind, I woke up with the greetings from a darkened

forest – how much wisdom, how old. Can I behave, be hold in the
strong arms of this unexpected love? A magpie, a squirle and always –

I've seen what's never been told. It began to flourish out of the cold,
it had no meaning, but it stayed itself. How to become so easely?
I began to hurry up in silence, I started to believe my dreams. And
where's the music? A blackbird, as certain as my true love.

A second nature. Where shall I end to believe a new beginning? It
takes no step to be a journey. There,s always an in between. Look!
The grass, the flowers. It blooms and doesn't complain. Why should
I bother either? There's a next time within – the earth waiting for its
last surprises –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, maandag 2 december 2013