ONGEMAK

ONGEMAK
Duindagboekgedicht 169
Uitgewerkte IPhone opname

 

Nu de herfst weer genaderd is vervaalt het treurig
duin in zijn gebreken, zweemt het landschap, toont
het zijn droevig gelaat, een wreed ontbreken. Wordt
zomer weer geschiedenis, vervalt elk leven zijn
toegankelijke aard, benadrukt het buigen
de twijgen in het gelid.

De wind verwaait gestaag zijn norse streken, schuurt
scheef de schamele doodse struiken. Kil verrimpelt
het water zijn gladde oppervlak. De mens verjaagd
de laatste angstige eenden haastig naar heimelijke
hogere oorden.

Het valt niet tegen te houden dat het grootste ongemak
nog moet, waarin alles al weer slaapt, niets nog eertijds
zal ontwaken. Bij vlagen verruigt het aangezicht meer
dan men kan verdragen. Hield jij je maar stil, nu
het je zo onmetelijk sluimerde.

 

Elbert Gonggrijp,
Foto @ Conny Lahnstein
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 27 oktober 2021