Paradijs

Zo te worden: bomen, waaraan niet
te ontkomen, licht dat fluistert dat
zij hier daadwerkelijk bestaan.

Hoe alleen verrijzen zij: van blad af
aan laat niets van zich spreken, valt
het zoals het zal blijven vallen, zoals

stilte in een achtertuin: dat wij er zijn
en niets vermoeden dan dat alleen, heel
simpel, heel eenvoudig.

Er is een duif opgelaten boven de stad,
zo vredig, zo kalm. Schijn bedriegt, dacht
ik. Maar alles wat je zei was waar.

Ik kon er geen touw aan vastknopen. Ik
moet al die tijd gelukkig zijn geweest, niet
weten waarom en waarvoor.


Mei 2005