Het is moeilijk het begrip tijd
niet in de mond te nemen,
want het is er – hier, in
Deze bomen, dit landschap, dit
uitzicht. Als ik er naast zit –
leg mij het uit.
Als zij oud is – geef het vleugels –
laat het koren golven in de wind –
zaaigoed voor sagen, zee voor
al wat vruchtbaar is – in goede
aarde.
Als zij jong is – laat haar bezinken
en gewiegd worden als een
onnozel kind – bodem nog
ongerept in de voren van
haar toekomst.
Mijn inzicht zal haar niet grijpen.
Zij zal het antwoord zijn op de
vraag die zij mij toekent –
Hoe te overleven als zij er niet
meer zijn zal.
18 juli 2011
1 comment:
kijk, ik kende je nog niet echt, nu een klein beetje....mooi!
Post a Comment