Constante

Wat van tijd weet, houdt het midden
tussen geboren worden en gedoemd
te moeten sterven.

Ik zal mijzelf aanwezig zijn. Als ik
opkijk wil een vlinder wijken, kan
de kastanje uitgebloeid blijken.

Maar al het veranderlijke kent een
constante. Het wil van origine
zijn vaste plaats bepalen.

Tot herinnering aan toe. Als ik
opkijk ben ik wat ik van mijzelf
ken al lang vergeten.

Wie is wie? Geen ontsnappen aan.
Het benoemt steeds wat voor zichzelf
heeft gekozen:

Een reis zover het letters schrijft - de
een voor de ander.


28 mei 2012

Officieel

De eerste officiële zomerdag


Er kan weer zomer. Onzin kraamt weer
streken uit van houden van en hoop
van zegen.

De vogels hebben haast hun repertoire
te declameren, nest en drang tegemoet.
Ongewis wat rest van al dit beweren.

Is het niet te vroeg? Hebben wij verzonnen
wat nog niet ter sprake kwam? Als ik naar
je omkijk begint het voorzichtig zoeken.

Nu is het dan nu zover. Voordat wij het beseffen
zijn wij in elkaar verstrengeld. Er is een kijken
dat geen weerstand biedt.

Bloot en vrij de gedachte aan warmte. Elk
ander geeft weer een beter perspectief. Te
groeten of om mee te praten.

Waar dit eindigt weet niemand. De zon zal
het ons leren om niet al te voorbarig te zijn…


22 mei 2012

Darwin

Zolang het zich voordoet en telkens haast
heeft om te worden vergeten wil mijn blik
het nog begrijpen.

Het is niet anders: herinneringen verslappen
de aandacht van wat wij werkelijk willen.
Toekomst zonder tegenspraak.

Ik benijd deze grillige wereld. In haar doen en
laten houd ik haar bijna voor onmogelijk.
Taken ruim verdeeld tot de allerlaatste snik.

Zou ik kunnen worden wie ik was? Waar ik in
elkaar grijp hangt alles met alles samen. Ik
sta niet in voor de gevolgen.

Een aap verwant aan zijn primaten. De tijd tikt.
Vanuit mijn sobere woorden sla ik vuur uit
eigen handen.

Het zal een hele klus worden deze vooruitgang
daadwerkelijk te veranderen….


20 mei 2012

Terloops

Orde, niet bestaand van vorm, wil zich kenbaar
maken. De dingen hebben haast. Zij weten niet
beter.

Bestaat er een gemis aan woorden? Laten zij zich
schikken naar de volgorde van hun toekomst.
Herroep ze.

De tijd zal hier de leidraad wezen. Wat zichzelf
heeft leren zwijgen, weet van zichzelf geen
behouden terugkomst.

Hoe terloops vliegt een dode vlinder, hoe vertraagt
een kille steen? Aan alles wat ik niet verander is
een einde hoogst onzeker.

Leg bloot wat zichzelf niet prijsgeeft. Wat stilstaat kan
verlegd, verschoven, geloofd. Niets mooier dan de
kennismaking met dit Godsonmogelijke.


18 mei 2012

Belofte

Opdracht Schrijvenswaard


Ze zeggen: ze moeten nog gebeuren, uit de aarde
vandaan gekropen, de winterslaap uit de ogen.
Vanwaar zou ik dit geloven? De eersten zag ik
reeds terdege, de laatste vooralsnog.

Maar de mei is koud en hoogst onzeker. Het groen
huivert nog tot de huid, de wolken ogen sjagerijnig.
Ik kan geen kant meer uit: een zwaluw maakt nog
geen zomer. Er is nog geen reden voor hun tijd.

Waar zou ik zijn zonder hun liefde? Het nest dient
gebouwd, mijn leed geleden. Het zweven boven
een zwaarwichtige wereld uit, ontstegen aan de
wortels van het aards bestaan.

Alles kan. Wij hebben nog een heel leven voor de
boeg….


15 mei 2012

WILDRIJK + Foto's

Wildrijk
KNNV excursie St.Maartenzee


Blauw is het juiste woord niet. Het is een verkleining
van de dichterlijke impressie, de expressie van een
geëxalteerde schilder. Niets laat ons onberoerd.

Het pijnlijke van het omschrijven is niet te weten
wat je weet. Het houdt niet op bij wat wij denken.
De hyacinten nog het meest.

Zij dwingen aandacht af. Niet om wat zij zijn, maar
waar zij naar kleuren. Tijd om stilstand af te leggen
in een onbedaarlijk zwijgen, hoe oud dit ook is.

Het onmogelijk oneindige. Tapijt na tapijt. Wees
aardig in het schrijven. Er is een kans dat zij nog
blijven, hier op het maagdelijk papier…


Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  donderdag 3 mei 2012.
Foto's Elbert Gonggrijp,  Wildrijk,  zaterdag 6 mei 2017