In memoriam Rutger Kopland
Beseffen tot ik het weer wist, de deuren
altijd open. Naar buiten kijkend totdat
ik je niet langer zag.
Er is geen God zo groot dat het zich
meer verlangde: een beek geklemd
tussen haar oevers.
Wat ik wil zeggen legt zich niet vast.
Wie van zichzelf zwijgt, herinnert zich
geen ander.
Mooier is er niet. De stilte dicht. Wat
hierna komt kent geen woorden. De
toon gezet.
Er is geen afscheid. De tuin zal zichzelf
nooit verlaten en de merel zingt zijn lied.
Hoe het zal zijn kent weinig heimwee.
Wat blijft is een lege plek.
15 juli 2012
No comments:
Post a Comment