Het laatste

Het laatste
Voor M., Muziek Bel Canto “ The Magic Box “, zeer koude lentedag

Dit was het dan. Nooit kwam het
tot stand, kreeg liefde iets van
houden van  – arm om  arm,
blikken diep in elkaar
verzonken.

De kou kleumde. Het nee wilde 

eindelijk los. Tijdgebonden was
verlies tot stand gebracht.
Geen wachten aan.

Ondertussen waait de wind – zoveel

wrok kent valse streken: continue,
meedogenloos. Hier helpt geen
hoop.

De lente komt te laat. Overtuig mij
dan dat dit het laatste is om
voorgoed over te zullen
zwijgen –

24 maart 2013

Erbarme dich

Erbarme dichVoor M.,  Matthaus Passion,  Johann Sebastian Bach, pasen

Met ogen gesloten ontvouwt zich de
pijnlijke melodie – klassieke oude
tranen. Wij verloochenen ons
de ware.

Een heiligste naam. Straks, aan
het kruis gestorven in pure
trance bezongen. Ik verwonder
mij – het is de tijd van vrolijk
Pasen.

Hoe kan ik ooit zijn leed bezingen?
De ware liefde doet rare dingen
met ons twee – elke schaamte
alsnog voorbij.

De lente in het hoofd. Indien
ik het ware geloof blijft het ons
bij. God ons genadig – los van
ieder leugen.

21 maart 2013

Olla vogalas

Olla vogalas
Voor M., titel vrij naar eerste bekende “ Nederlandse “ zin
uit de literaire geschiedenis

Ik heb je te herlezen – de details zo
oud dat elk woord weer gevonden
moet in oude manuscripten.
Vergeeld uit een verleden tijd.

Wij hebben te verliezen – de zang,
ooit indachtig, speelde lieflijke
melodieën. Was ik een minstreel,
ik zou hier niet vervreemden. Het
domein nog niet vergeten, het nest
weldra begonnen.

Waar waken nu de vogels? De
takken bouwen huizen waarop
wij moeten wachten. Liefste, al
was het leven prachtig, het is
niet onze beurt, hinase hic
enda thu –

20 maart 2013

In wording

In wording
Voor M. , geen lente, slechts vraag…

In mijn tuin wil alles nog hetzelfde:
groei, stevig dood gedacht, leven,
in het voortbestaan gemeden
– liefde besluiteloos zolang zij
wordt verzwegen – geen kiem,
geen kans.

Waar is er dan de wording aan de
gang – waar zullen wij aanhaken,
liefste? Ik wil verlangen wat ik zo
lang al had voorzien – het bos in
een zwemend groen, de weide
met het hoge gras.

En ach, de vogels. Het lied heeft zich
al van eenzaamheid bevrijd, de tijd
wacht behoedzaam eerste nesten. Het
is geduldig kijken of vertrouwen op
dezelfde gronden kan gebouwd.
Nu of voor later –

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  19 maart 2013      

Once more

Once more
Voor M. , geïnspireerd door de muziek van Adele, CD “ 21 “

Ik kon het niet het verstaan – in alles
heeft het zich weer vermomd, de
hoop verklankt tot eigenwijze
vergetelheid.

Alles moest weer voorzichtig – in wat
er gezegd kon worden bleef geen kans
gewaagd – vrijheid verschoven voorbij
de dag van vandaag.

De brief ongeopend – niet weer het
afscheid willen nemen of vertellen
dat  je ooit nog van mij houden zal
– een lente op zijn retour, een
belofte vooralsnog.

Ondertussen fonkelen geduldig
sterren, kabbelt levendig water –
waar zullen wij dan verblijven
indien wij dit niet begrijpen?

18 maart 2013  

Feuilleton 2

Feuilleton 2
Voor M. , Stad van de Zon,
wandeling, grijs en koud weer

Zoveel leegte. In alles wil geen lente.
Niets kan vastgelegd – alles aarzelt nog
in wezen. Wat scheelt het: er bleek
al weinig reden tot lachen.

Natuurlijk is daar de tijd. Langzaam
gaat het, schrede voor schrede,
een aarzeling voor nu tot de
eeuwigheid.

Een eerste tureluur roept. Aanvankelijk
argeloos, een nieuw geluid dat aan
vreugde denken doet of alarmerend
op zijn hoede.

Dit zijn de tekenen. Maar wie ben ik om
jou net zo goed te woord te staan?
De liefde kent nog geen verhaal,
moet het plot tegemoet.

Zoek de bladzij en lees hem mij voor: wat
wij ons wensen heeft nog geen vervolg
en kan voorlopig niet begrepen –

17 maart 2013         

Feuilleton

Feuilleton
Voor M. , Stad van de Zon,
wandeling, grijs en koud weer

Zoveel leegte. In alles wil de lente
schijnbaar vastgelegd – alles moet
in wezen. Wat scheelt het: er is
weinig vrede om te lachen.

Natuurlijk is daar de tijd. Langzaam
gaat het, schrede voor schrede,
een aarzeling voor nu tot de
eeuwigheid.

Een eerste tureluur roept. Aanvankelijk
argeloos, een nieuw geluid dat aan
vreugde denken doet of alarmerend
op zijn hoede.

Dit zijn de tekenen. Maar wie ben ik om
jou net zo goed te woord te staan?
De liefde kent nog geen verhaal,
moet het plot tegemoet.

Zoek de bladzij en lees mij het voor: wat
wij ons wensen heeft nog geen vervolg
en kan voorlopig niet begrepen –

17 maart 2013         

Aan de oevers van de tijd

Aan de oevers van de tijd
Voor M., gelijknamig nummer Spinvis

Het staren krijgt iets eigens – er groeit
toekomst op de plek waar wij hadden
willen zijn – het seizoen ongekend,
het leven bijkans argeloos.

Het riet twijfelt niet – het heeft geen
haast, kan immer eigenwijs – de wind
vergeten. Moet het anders, dan weet
het van zichzelf te wijken – elke
richting uit.

Het water ligt waar het ligt en heeft
aan zichzelf genoeg – er dralen eerste
voorzichtige zinnen – aan de tijdloze
oevers, in het grijze bange wachten.

Geduld, liefste. Er is een kans dat
wij ooit hier de liefde gaan bereiken –
aan zet, vooralsnog –

16 maart 2013

.
 

Sterven

Sterven

Als je gaat, wie zal je
dan welkom heten? Ik
spreek geen woord
over de grens.

Het geheugen maakt
mooie foto’s. Als jij mij
daadwerkelijk hebt
verlaten.

Je doet het, zeg je, nu
alleen. De dood koos.
Lelie, roos. Een laatste
adem.

Tot aan het einde. Kus
de dierbaren. Een voor
een voor een.

Ik zal je eveneens beamen.

2010, Bundel " Voorbij elk kijken " 

En dan

En dan
Voor jij die moest gaan…

Dan de rust, te weten
dat, niets je hier nog
wakker kust, jouw
avond valt, met stil
gemoed. 

Ga nu maar. Het is
genoeg, zoals jij mij de
vrede gaf, met elk woord
dat teder sprak voorbij
de pijn tot aan de dood. 

Zij komt weldra, hoe
sterk ook. Sereen, totdat
jij afscheid neemt, maar

ook te vroeg, te wreed,
te schril. 

Het leven gaf je niet de
kans. Je wilde nog wat
hoogste tijd.

Exit nu, de deur gaat
dicht. Wie ook zwicht,

De liefde blijft.

 2010, bundel " Voorbij elk kijken 

Wat ontbrak

Wat ontbrak
Voor M. , titel voor reeks omtrent M.

Zover ik rond kan kijken ligt elke
ervaring vast – eenzaam wat geen
namen heeft, kil wat nog niet kan
gedeeld.

Wat ontbrak had de liefde niet
uitgevonden – een vraag die nooit
antwoord kreeg – handen, ogen
hopeloos – pijn te gek voor
woorden.

Wonden nog niet geheeld. Zie, de
wijde wereld moet weer open,
binnen vastgestelde tijd.  

Jij mag het dit keer zeggen. Als ik
je volgen kan dan argeloos – om
hoeveel lente zal het gaan? Ik
luister –

15 maart 2013 

Vergeet het

Vergeet het
Voor M., trieste dag

Sneeuwvlokken vervliegen. Nat en
bedaard wordt vaart verminderd.
Hoezo win ik tijd? Er is liefde
uitgesteld en wij weten ons
geen kans.

Benoem niet de mogelijke grillen:
wat ooit blad heeft verloren of
zijn zang heeft verstomd keert
het leven nog inwaarts of heeft
zijn tong voorgoed verloren.

Wij kijken en kijken maar, de gebaren
te houterig om ons uit te spreken.
Liefste, vergeet het. Zolang niets om
verlangen vraagt heeft de tijd er
geen oren naar – doofstom en
doodgeboren –     

     

15 maart 2013

Lapwing

Lapwing
Voor M., Een Kievit op vrijersvoeten

Dit is weer het stilaan roepende
verblijven, het vanzelfsprekend
toegeëigende. Een vernieuwd
entree.

Ik cirkel bochten in mijn vlucht,
haast van de gewiekste acrobaten.
Ik laat van geen weerwoord
spreken zolang ik mijn domein
fel verdedig.

Te kiezen of te delen? Jij voor
mij of ik voor ieder ander.
Besluit voordat ik van
gedachten verander.

Eerste lente – de lucht mijn
gymnastiek, het nieuwe licht
een podium voor mijn
onvervalste daden – 

14 maart 2013

Kwestie van geduld

Kwestie van geduld
Voor M.,  Muziek Queen, “ Day at the races " 

Wie mag jij uiteindelijk zijn? Er worden
eerste lammeren geboren, bloemen
bloeiend wel bevonden, tijd vrijwillig
tot zang gebracht.

En jij? Onzichtbaar blijf jij openlijk te
kennen geven niet te weten wat nu
werkelijk liefde is – korte termijn
geheugen voor het leven met
ons twee.

Wanneer zal het geduld ons pertinent
van geluk voorzien? Een nieuwe plek
om te nestelen? Jij en ik weer bezig
trouw te blijven tot de dood ons
scheidt?

Het is nog niet zover. Het licht heeft
de slaap nog niet uit de ogen gewreven,
jouw instinct tot stand gebracht. Liefste,
mocht het wat worden: ik houd de
wacht en ontwaak bij iedere nieuwe
gedachte –

14 maart 2013

Grensland

Grensland
Voor M.,  KNNV excursie Castricum, “ De Hoep “
Titel ontleend aan gedicht Rutger Kopland)

Hoe zeg je dat – na al die dagen – schraal en
ongastvrij – wij weer tot bezinning kunnen
komen – levend zodanig argeloos dat de
natuur weer ons innig wordt – geen
ontsnapping meer mogelijk.

Toekijken heeft zo iets van aangeraakt zijn
– was het niet met het volle licht dan wel met
de mogelijkheid om ons er in te kunnen
weerspiegelen – het mogelijk besef – hier
– rechtstreeks voor onze voeten.

Jij – in hoeverre heb jij geweten dat dit de
mogelijke toekomst was die zich eertijds
breeduit gemeten had – een groots
ogenblik dat al hoopvol in de bomen
genesteld zat.

Jij blijft achter – met de vroegtijdige vogels,
met het argwanende duin. Aanvankelijk moest
eerste liefde net zo minzaam zijn – eerste
stappen, eerste groeten. Wie ik kus heeft
de zon gekust – in haar allereerste uur –    

13 maart 2013

In het verdwijnen

In het verdwijnen
Voor M., Zonnige, maar zeer koude lentedag

Op het scherpst van de snede heeft
zij haarzelf niet beloofd – het was
een helle dag, je kon proeven
wat al zolang op de liefde lag
– het gebroken woord.

Het bloeide er van – de aarzeling
een vaste toon, een niet te stuiten
bewegingsdrang – nu, naar buiten!
Opmerkelijk wat vanzelfsprekend
had geleken.

Ik kende je nog niet. Wat ik ervan
vermoedde liep op onbekende
vrijersvoeten – zo onbewust. Waar
zou ik het zoeken moeten?

Jouw dag naast de mijne – in het
verdwijnen geen weet van wat wij
van elkaar zouden ervaren. De
lente intens gelukkig met
die kansen.

12 maart 2013

Een zwarte bladzij

Een zwarte bladzij
Voor M., Boekenweek 2013

Zullen wij het vermoeden ooit
vinden hoe pijnlijk wij ons
hebben vergist?

Wat je zei lijkt nu onecht, wat
ik wilde een nodeloze gril.
Het wordt een vluchten van
jewelste.

Oorverdovend wordt het boek
gesloten. Er moest nog stevig
worden nagedacht om het
leeslint te weerstaan.

Eenmaal weer open opgelucht.
Wat duister had geleken kon
gesust. Voorzichtig elkaars
gezicht gelezen.

De calamiteiten volledig
uitgegumd – tot innerlijke
vrede.


12 maart 2013

Brief aan M.

Brief aan M.
Voor M., n.a.v. een gedicht van Judith Herzberg

Wat ik zeggen zou heeft zich
klaarblijkelijk vergeten – letters
zo verregend dat er geen een
is blijven staan.

Het papier heeft de boodschap
niet begrepen. Waar ik van wilde
zwijgen moest van mijlenver
gaan komen.

Hoe zeg je op die manier liefste?
Hoe wil missen zich niet laten
vergissen? De tijd heeft wel
vaker erge dingen gedaan.

Afstand is blind. Het raadt niet
wie je daadwerkelijk bent, waar
je bent gebleven. Jouw gezicht
bij deze niet af te lezen.

Eenmaal open komt de brief
de schrik te boven als je wordt
herkend – lieve, ik hou van je
en zal het niet vergeten –

11 maart 2013  

Maaiveld

Maaiveld
Voor M.,  winterimpressie

Heeft nergens weet van , kan alleen
maar liggen, moet steeds geboren
worden, van voren af aan.

Ik bezie de akkers en weet van die
leegte. Er is nog geen naam voor
belofte. Zij trekt sporen en
wacht op de oogst.

Het zal zwaar worden haar tijd
te bepalen: welke woorden
wegen het zwaarst? Wie wil
bij de ander horen?

Als ik vooruitblik is elk
antwoord het juiste. Jij
mag het zeggen boven elk maaiveld uit.

10 maart 2013    

Bar

BAR
Voor M., tijdens een kille wandeling

De stilte die door het luchtruim
klieft heeft meeuwen meegenomen
– hun statig wit vermaant ons
tot argwaan.

In de vastbesloten wereld duidt
niets op tere liefde – mijn scherpe
pen bevriest zowat, mijn woorden
verliezen het van de golven.

Grijs en bijkans doelloos. Waar
zullen wij verblijven? Als het op
de lippen ligt verstijfd het.

Het kijken leeg, het lot reeds
bezegeld. Als wij uiteindelijk
weggaan de handen warm
gewreven tot in een nader
te bepalen toekomst –

Stad van de Zon, 10 maart 2013

Bovenkant formulier

Birthday

Birthday
Voor M. en mijn 48^ste verjaardag

Hef het glas, liefste, hef het
op mijn nieuwste tijd. Zolang
ik met je leven kan duurt
liefde maar een eeuwigheid.

De regen valt gestaag. Wij
moeten ons tot schuilplaats
zijn – in dromen autonoom,
in vragen even verbaasd.

Het licht valt stil – kon ik
blijvend naar je kijken dan
volstaat elk ogenblik. 

Hef de glazen – mijn tijd
wil altijd jarig zijn. Het
vieren aan het verjaren –

Bergen(NH),  9 maart 2013    

R.I.P.

R.I.P.

Voor C.A.M

Als de dood ongrijpbaar wordt,
waarom dan verlies te voelen
als je niet meer zichtbaar
bent?

Ooit droomden echo’s onze
toekomst, bleken zielen
bloedverwant.

Poezie was niet te stelpen,
woorden hadden overhand.
Liefde was een goede vriend.

Nu breekt de dood de hechte
band. Ik kan geen woorden
meer verzinnen.

Om jouw leven te herwinnen
op een onverschillig lot.
Een God die ik niet waardig
acht.

Ik wil daarom een lied beginnen
dat in mij steeds door zal klinken.

Ga maar zachtjes in de nacht.

Ga dan maar en rust maar zacht.

13 maart 2011

  

Over de dood heen

Over de dood heen

In memoriam C.A.M.

Liefste, lief: ik heb, ik
had je lief.

Stuur nooit deze kaart,
deze brief waarin zo’n
dood beschreven staat

dat jij definitief het leven
laat. Zo voortaan de
ruwe tijd dat jij van mij
en ik van jou tot elkaar
gescheiden zijn.

Zo sta ik naakt voor elk
feit dat geen woord
haar muze kent.

Lief: ik had, ik heb je

lief.

Het verdriet: leegte,
handen machteloos
om wat de dood tot
jou verkoos.

Een wezenlijk verschil
met wat ik voor je had
gewild.

Haperend de taal die ik
nog zocht: ik had, ik heb
je lief…

5 april 2011

Backwaters

Backwaters
Voor M., Song David Sylvian, 48^ste verjaardag    

Dit doet tijd. Alles wat wij beminnen,
neemt afscheid op den duur: jouw
hand in mijn magere hand zodra
ik verslijt.

Adem langzaam uitgedoofd. Als dit
liefde is laat mij dan in een God
geloven die de pijn voorgoed verzacht:
niet langer het donkere vermoeden
dat alles uiteindelijk voor niets is
geweest.

Los te staan van elk gemis. Dat ik
naast je blijf zoals wij nu tot elkaar
veroordeeld zijn – in lief en leed
tot de dood ons scheidt

– voorbij die grens.

9 maart 2013

Nostalgia

Nostalgia
Voor M., Nummer David Sylvian, verjaardag

Jij verdween. In alles wat er
achterbleef was het almaar
terugverlangen naar wat je
nooit was geweest.

Het was lente – de tijd niet
voor de handliggend om er
al van uit te kunnen gaan:
– tere katjes hangend aan
de bomen, knoppen die
op botten staan. 

Heel voorzichtig zijn – de ‘r ‘
nog in de maand en de vorst
hier niet ondenkbaar. Is dit
dan de onmetelijke stilte van
het missen van ons twee?

De lucht is grijs. Het licht moet
nog van toekomst spreken. Als
ik jou begrijpen ga zal het aan
mij niets ontbreken. Ik leef,
maar zonder plan. Waar zal
ik zijn nu ik jou nog steeds
van mijn lippen lees? –

9 maart 2013  

En dus

En dus
Voor M., KNNV excursie Duinvermaak,  Bergen

Ik weet van dit bos. Het heeft
zich steeds verantwoord. Tijd
begrensd tussen nieuwe dagen.

Het ontknoppen zoekt warmte.

De wereld die ontwaakt kan
metershoog of schilfert bij de
bast.

Er ligt stilte om te vinden, een
naarstig pad naar elders. Wij
kleuren haar vermoeden in.

Hoe begroet ik jou? Het vroege
zingen zo voorwaarts dat wij
ons er in verstaan:

Jij mijn eerste noten, ik mijn
oud verdriet. De bomen
stijf en stram van zoveel
tegenspraak.

6 maart 2013 

Het gaan in het blijven

Het gaan in het blijven
Voor M., Geinspireerd door
Anna Enquist en Rutger Kopland

Er is zoveel stilte te verdienen,
liefste, dat ik mij terdege besef
dat ik het niet zie.

Het venster maakt het uitzicht
zolang het zich tot orde schikt
Niets te herhalen – boom,
noch bloem, noch heg – er
is eenvoudigweg geen reden
zo zeker.

Ik pak je hand en kijk je aan. We
hebben een groot verlies nodig om
voor eeuwig van elkaar te dromen.
Houden van een kwestie van
geduldig ongeloof – in al wat
ons rest.

6 maart 2013

Never let me down

Never let me down
Voor M., Gelijknamige song Depeche Mode

Hier sta ik dan, heb mijzelf tot
leven gewekt, het uur verstreken.
Wanneer mij het kijken overblijft,
zal ik net zo zelfstandig zijn
gebleken?

De stad is hard en de wegen
onbeperkt. Hardnekkig moet ik
mij tot richting wijken. Er is geen
tijd terug. Waar heb jij mij
toegang toe verschaft?

Ik wil liefde leren, het eenzaam
duister uit. Waar wij slapen
heeft onschuld nog dove oren.
Wij, geboren bij de optie van
die minst geringe weerstand –

6 maart 2013

   
    

As it began

As it began
Voor M.,
song Queen, “ White Queen(As it began)”,
voorjaarsdag in Stad van de Zon

Het is stil aan mijn oever,
kan nog alles worden, weet
nog nergens van.

Het vlakke water zoekt
zijn eerste rimpels, wil
nog even blijven
wachten.

Er is de kans dat wij het
erop zullen wagen: ik van
jou en jij van mij – de
koppen simultaan.

Het is aan de futen dit
gebaren blij te maken –

5 maart 2013      

Another Day

Another Day
Voor M.,  Gelijknamige song This Mortail Coil

De dag kreeg vorm. Ons stil
vermoeden om met elkaar
verbonden te zijn bracht
zo’n liefde teweeg dat leven
en dood luttel en futiel
hadden geleken.

Wij hadden immers de tijd
gevonden om vanuit een
nieuwe morgen langzaam
liefde te laten klinken – een
veelvuldig kijken
naar ons twee.

Handen die elkaar verkenden.
Voorzichtig, als eerste. Te zeggen:
dit zullen wij delen, niet langer
eenzaam met het begin, niet meer
in de leegte van het opstaan.

In het zoeken wil het antwoord
ons toereikend zijn. Waarom in de
laatste twijfel gebleven? In elke
onzekerheid weet ik jou en mij
zeker –

5 maart 2013 

Shiver

Shiver
Voor M. ,  Gelijknamige song van Coldplay

Waar verwachten hevig naar
hartstocht had verlangd
bleef jij grenzeloos
vacant.

Wat ik van je zag had
aan zichzelf genoeg,
verkoos liefdevol de
ingenomen ruimte.

Jouw naam bleef branden.
Het meermaals vergissen
wilde dat ik leefde met
het missen van ons twee.

Pijn schrijnend met de
hoofdletters van het
verliezen.

In rij. De verleden tijd
geen krimp voor wie niet
beter wist.

Hier leg ik de rozen….

4 maart 2013 

Remain nameless

Remain nameless
Voor M.,  Gelijknamige Song “ Florence and the Machine “

In het zwijgen breekbaar gebleken, in
het beminnen los van elke zin gaan
staan. Voortaan blijft  de taal van
liefde ver achterwege.

Ik beweeg mij steeds meer van jou
vandaan. Nauwelijks begrip, amper
een teder gebaar.  Hoe eenvoudig
afstand te bewaren.

Dit is schrale troost: ooit in het
duister weten wij waar het aan
zal ontbreken. Dan vloekt en
schreeuwt het van de daken.

De tranen schraal, het besef
buiten adem – wie ben jij
gebleven nu ik niet meer
naast jou sta? – 

4 maart 2013          

Een zwart gat

Een zwart gat
Voor M.,  wandeling
Stad van de Zon

Kribbig krijsen meeuwen hun
welkom achterna. Wij geven
hen brood voor vrede.

Wij, los van dit gewoel,
hebben geen simpel woord
dat stilte in ons denken
strooit.

Wie zal ooit de laatste zijn
om voor zijn beurt te
spreken. Elk argument
dient nog gekozen.    

Ach, liefde: hompen gaf ik
ervan weg. Als ik mij omdraai is
het voor de koeten – tragisch
en onbeholpen.

Het keffen pijnlijk in
mijn oren te voelen –   

3 maart 2013

Les Etoiles

Les Etoiles
Voor M. ,  Boekje  “ Le Petit Prince “    

Tussen de bedrijven door heb
ik je zien zingen – maar jij
lachte het licht teder mijn
stilte in.

In geen enkel begin wist het
zwijgen zich begrepen – eerst
moest het zich herhalen opdat
zin voor zin gestalte kreeg
– leegte onvoorwaardelijk.

Op dat vlak gevaarlijk moest
liefde wel schitterend zijn
– het firmament ongekend. Als
wij ons zullen verstaan, dan
permanent.

Ik sla de sterren erop na – wij
spiegelen, dat weet ik zeker –

2 maart 2013         

Hoogwatervluchtplaats

Hoogwatervluchtplaats
Voor M. , Hondsbosschezeeweering

Over de schouder van jouw blik redigeer
ik nauwgezet jouw vogels mee – stuwing
zover ik weet te kijken – een flauwe dijk
bochtend naar een onberispelijk einde.

Ik houd van deze zee, jouw alledaagse
vergezicht. Opgeschrikt zoekt de zwerm
nieuwe kansen. Mijn telescoop grijpt
met beide handen een vaste plaats.

Het haasten een vak apart. Stelschroeven
draaien en dan God Zege de Greep.
Kwamen wij er nog meer tegen, dan
was de dag echt af.

Wat al niet gezien. Ik passeerde en voelde
jouw ogen in mijn rug. Zou ik hier ooit nog
op terug kunnen komen?

De vogels wachten in de felle wind en
draaien hun kougelouterde kop. De
veren rangschikkend onder zoveel
plaatsvervangende schaamte.

2 maart 2013

Lóiseau Miserable

L’Oiseau Miserable
N.a.v. Muziek Nynke Laverman
“ Nomade “ song “Sny ien Augustus “  

De leigrijze akkers hebben aan
hun kaalvraat nooit genoeg. Toen
ik ze gadesloeg was honger zodanig
op de wieken dat zij een nieuwe
winter geloofden.

De richting wilde niet verhinderen
hoe gezamenlijk  zij eenzaam zouden zijn.
Het roepen zwierf genadeloos van noord
naar zuid. Zo talloos in zoveel verte.

Was dit dan thuiskomen? Wij
oordeelden anders. Met de vinger
aan de trekker kan het nog. Op het
bord de belofte van het villen –

2 maart 2013   

Violets and Vinegar

Violets and vinigar
Voor M., muziek Florence and the Machine “ Cosmic Love  

“ Kom “, zeg ik je, “ Kom !“
“ Herrijs! “Een eerste stap zoekt
een lege dag, de tijd rijpt liefdevol
een dichter tot volle bloei – niet
dat heimelijke, niet dat geniepige
– niet weer –

Waarop is het wachten – ergens
buiten kan een nieuwe klank
weerklinken – een levenslustige
mus, een virtuoze merel. Is dat
dan niet genoeg?

Als het dan pijn moet doen laat het
dan gaan bloeden – Maartse violen,
gedrenkt in het allerscherpste azijn
– kan jij voelen hoe welgemeend
de bittere tranen?

28 februari 2013