Elementair

ELEMENTAIR 

Excursie KNNV Geestmerambacht

Een halverwege. Er was een oponthoud, een
weerstand die geen kansen bood. Striemende
regen, een huiverig onvermogen om onszelf
te zijn – de vogels lieten het wachten aan het
kijken.

De bomen hadden norsheid aangemeten, het
riet hield zich onbewogen – alles in een
meedogenloos blijven, alles ongeacht.
Zoals het ooit had moeten blijken – aan
ruige wetten onderhevig.

Wij wisten van niets, wij moesten teleurgesteld.
Terug te trekken op alle mogelijke fronten.
Elementair – en wat dan nog te zeggen. De
natuur was wild en kende geen respijt.

Raak mij aan, zei je. Vertel mij dat jij echt voor
mij bent. Ik nam je koude handen in de mijne. Ik
zei het je – wij leven. Wij zullen, ook al wil het ons
vergeten. Want wij, wij kunnen onze tijd nooit
verlaten – tegen welke stroom dan ook –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, woensdag januari 2014      

BRILLIANT TREES 3

Brilliant trees 3

Song David Sylvian op gelijknamig album

Ik bezie de oude bomen. Er is geen besef,
geen enkele aarzeling, geen vrees – in hun
torenhoog besluiten, in hun opwaarts streven
naar het licht – alles weet zich gefilterd tot
een onmiskenbare vrede.

Kan de dood mij vreugde brengen? Ik zie jou
kijken en ervaar jouw laatste liefde – een
samenspel van de zwijgende woorden.
Jij bent er nog, maar misschien voor altijd.

Ik reik naar een onovertroffen hemel, ik grijp
met mijn vingers in de lucht, ik wankel op de tast.

Voelbaar herken ik mijn laatste aarde. Te worden
wie ik eigenlijk was – een kleine moeite, een
laatste ogenblik.

Ik schrijf mijn laatste letters en dicht mij een
nieuw verleden in – een stem verlaten in zijn
laatste klanken – maar helder echoend in
de roeping van zijn vertolker.

Een bloem nabloeiend in het hoogst van haar
zomer – mijn bestaan in de kantlijn van die
diepste overtuiging, naijlend tot in het laatste
diminuendo –

donderdag 16 januari 2014   

WINTERLICHT

WINTERLICHT

Opdracht “Schrijvenswaard “

Het kan zich niet dragelijker maken – wij moeten
vanuit het trage licht – nog niet te leven in een
nieuwer begin, nog geen hoopvol ontluiken
van geboorte en het voorzichtige van zang
– dat er weer een toekomst is.

We leven gelaten, de ogen half dicht. We hebben
in de schemer te schuilen, we hebben van onszelf
geen enkel begrip. We willen verder, maar het is
een wachten waarop. Zit het in de knop
dan moet het ooit uiteindelijk open.

Zal het? Dan als de tijd, maar hoogst onzeker. Als de
zon, maar voorlopig. Er kan van alles, wil van alles,
in het ontwaken voorbereid. Maar de huidige tijd, de
slapende uren. De dagen nog te kort en ongeduldig –

woensdag 15 januari 2014

BRILLIANT TREES 2

Brilliant trees 2

Song David Sylvian op gelijknamig album

Hoezo de oorspronkelijke tijd?. De gedachten
weten zich in nevels, moeten zich duidelijker
vormen aanmeten – zuiver te leven of in een
draaglijker sterven.

Ik zie de bomen en besef geen aarzeling
– hun torenhoog besluiten, hun opwaarts
naar het licht – alles weet zich gefilterd
in een onmiskenbare vrede.

Kan de dood ook vreugde brengen? Ik zie jou
kijken en ervaar jouw laatste liefde – een
samenspel van de zwijgende woorden.
Jij bent er nog, maar misschien voor altijd.

Ik reik naar een onovertroffen hemel, ik grijp
met mijn vingers in de lucht, ik wankel op de tast.

Voelbaar herken ik mijn laatste aarde. Te worden
wie ik eigenlijk was – een kleine moeite, een
laatste ogenblik.

Ik schrijf mijn laatste letters en dicht mij een
nieuw verleden in – een stem verlaten in zijn
laatste klanken – maar helder echoend in
de roeping van zijn vertolker.

Een bloem nabloeiend in het hoogst van haar
zomer – ik nog bestaand in de kantlijn van die
diepste overtuiging, naijlend tot in het laatste
diminuendo –

woensdag 15 januari 2014   

Brilliant trees

Brilliant trees

Song David Sylvian op gelijknamig album

In nevels weet ik geen oorspronkelijke tijd.
De gedachten moeten zich nog hun duidelijke
vormen bedenken – zuiver te leven of in een
draaglijker sterven.

Ik zie de bomen en weet van geen aarzeling
– een torenhoog besluiten, een neerwaarts
buigen van het licht – alles weet zich
gefilterd tot een onmiskenbare vrede.

Kan de dood dan ook vreugde brengen? Ik
zie jou kijken en zie de liefde – een evenwicht
tussen het zwijgen van de woorden. Jij bent
er nog, misschien dezelfde voor altijd.

Ik reik naar een onovertroffen hemel, ik grijp
met mijn vingers in de lucht, ik wandel op de tast.

Voelbaar herken ik mijn laatste aarde. Te worden
wie ik eigenlijk was – een kleine moeite, een
laatste ogenblik.

Ik wuif met mijn laatste letters en galm een nieuw
verleden in – een stem verlaten in zijn laatste
klanken – maar opwaarts echoend in de
roeping van zijn vertolker – een bloem
nabloeiend in het hoogst van zijn zomer...

Ik nog bestaand in de kantlijn
van mijn diepste overtuiging
ijlend tot in het laatste
diminuendo –

zondag 12 januari 2014   

PERFECT DARKNESS

Perfect darkness

“ Song Fink “ Perfect darkness

In het duister jouw tomeloze ogen – ik kom
vanuit mijn oneindige vragen tot mijn pijn,
mijn onvermoede daden. Hoe kan ik jou
zo nader – in de perfecte nacht, in het
onfortuinlijke duister?

Had ik dan de vergeefse bloemen voor jou
meegebracht? Moet ik ze nog of worden ze
hier afgelegd, zoals de onbegrijpelijke wereld?
Rust zacht, mijn liefste? Het verdriet dat
niet onoverkomelijk –

Maar zo hier blijf jij mij maar herhalen: het
is de liefde maar, ik zal het je herhalen in
een telkens strelen en een zachtjes kussen
om jouw pijnlijk ondertussen te vervagen.

Want het is geen nacht, het is niet de tijd. Er
is enkel jij die aan mij overblijft. En wat dan
de taal. Wegstervende violen....

zondag 12 januari 2014  

Ghost

Ghost

Song Antony and the Johnsons

De nacht bestaat, maar een huid. Wij ademen,
maar altijd. De uil wacht, maar tot het oog en
oor. Te laat. Wat te haasten zo ogenblikkelijk?

Kan ik buiten angst? Het leven wil niet anders.
Er is chaos nodig tot een betere gedachte,
een geruststellende oplossing naar meer.

Ik grijp mij vast aan wat ik niet weten kan. Het
heeft de tijd om onzichtbaar te willen. Het is
een beeld waar duidelijk naar valt te gissen.

Ik tast het af. Ik ben blind. In alles wat ik vind
moet ik waarde schatten. Naast mij heet het
de liefste, de enige liefde.

Nu een naam nog, een onvoorwaardelijke
bijkomstigheid. Ik besluit niet te hoeven
kiezen –

maandag 6 januari 2013

De stroom

DE STROOM

Muziek Mark Hollis, “ The colour of spring “

Ongeacht. Want jij hebt er altijd moeten zijn. Was
het geen geboortegrond dan aanstonds – een weg,
een rivier, een enkel Nu zo mogelijk. Een gaan,
ook al was het angst.

Als was ik bang. Maar het kent zijn begin, zijn eind
– weerloos te zijn en misschien nooit af zoals jij het
had gewild. Het staat nooit stil. Waar is het wachten
op – tegen hoeveel houden van is dit bestand?

Ik mis je. Jouw hand kent mij niet en jouw stem
echoot enkel na. Waar was je hier, hier in mijn
meedogenloze rivier? Moet ik dan zo met de stroom,
nooit te weten waarnaartoe?

De zee? Wie ben jij dan als ik mij dat afvragen mag?
Wie ben ik dan? Dit is mijn angst. Dat ik het niet
bevatten kan. Ik zo grenzeloos aan de tijd, aan
jouw tijd – ik wil je niet kwijt, maar wat als?

Alles een rivier – zo onoverzichtelijk, maar
onafwendbaar, zo waarschijnlijk tot definitief.

Maar ik twijfel zonder twijfel – er is geen
liefde zonder leegte, er is geen leven
zonder meer. Welke richting? –

zondag 5 januari 2013

Als jij

ALS JIJ

Als jij er niet was geweest

hoeveel verder had ik zo
alleen en nooit geweten

wat dan ook?

Hoeveel doel was er na te
streven om maar niet uit
te komen op?

Kon er om de liefde heen
een uitverkozen pad? Of is
er een dwars er tegenin?

Een route middendoor?

Zou ik jou dan ooit gekend
en natuurlijk nooit gemist?
Een nergens zoeken naar
een mogelijke wie?

Het zou misschien. Maar
tussen de bladeren schijnt
het licht en op het water
rust de stilte.

Als ik het aanraak is
het net zo voorspoedig
verdwenen –

Bergen, Cafe “ De 3 pilaren “, zaterdag 4 januari 2014