Braak

BRAAK 

Associatief gedicht op het nummer “ It’s all good “, van Sinead O’Connor 

Wij hadden dit kunnen zijn, de aanvankelijke
morgen, het ontslapen van de slaap. Wij zouden
zijn begonnen voordat wij er daadwerkelijk
van wisten. Wij moesten vanuit de heimelijke
schemer.

Ik hoor iets van zang, ik hoor mijzelf van binnenin.
Moet ik mijzelf gewekt bij mijn eerste woorden?
Ik heb mijn beide ogen en oren wijd open. Het
zal moeten blijken waarvoor. Jij ligt daar niet
bewust van wie jij bent geweest.

Ik kan de deur voor je openen. Er ligt een braak
terrein, er kan nog van alles. Er is nog zoveel te
ontvangen als je er naar kijkt. Jij vraagt je niets
af, jij moet nog bestaan, de dromen zijn niet
af. Jij moet nog ergens vandaan.

Ik streel je, ik streel wat eerst nabij had geleken.
Het had een naam, het luisterde. Waarvoor zou ik
schamen als je nog niet bestond? Hoe kan ik je
anders te weten dan wie je bent? Jij moet nog
terwijl ik al lichtjaren verder –

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  zaterdag 30 augustus 2014     

Here, there, everywhere

HERE, THERE, EVERYWHERE  

KNNV Excursie Kennermermeer

 

Het was warm, ik stikte er zowat, alles leek zomaar
te gebeuren. Het had niets om het lijf, de lucht trilde,
de wind hield zich stil, wist van geen genade. Ik was
hier maar ter plekke, ik betrof mijzelf een getuige.
Wie was ik om mijzelf aanwezig te weten? 

Het gold zichzelf, verspreidde zich, wist zich
ongelooflijk wit, tooide zich in haar puurste zin,
ze was wat ze was, elegant in haar ontluikende
gestalte. Als voorzichtig ontvouwende bruiden,
vanuit hun uiterste knop. 

De Parnassia kent geen enkele reden, heeft willekeur,
zo nu en dan, zo hier en daar. Je kunt onmogelijk
zeggen hoe precies haar laatste tijd. Wij hebben haar
innig lief, waarom zouden wij haar vinden? Met
ogen open is er geen ontlopen aan. 

Wij houden van haar. Er valt niets te beschrijven hoe
ik nutteloos foto’s van haar maak. De schoonheid
is ultiem, want is duidelijk geschapen om in de
fijnste kenmerken onszelf weerspiegeld te zien,
onszelf te evenaren. Wij willen onszelf zo rein. 

Ik verbijzonder je. Ik aanbid je lieftalligheid. Je bent
overal, ik wil je volledig. De hand mag enkel kijken,
zij is zeldzaam, zij is de unieke gedachte, zij is zo
onmogelijk van idealisme. Zou ik haar begrijpen
als zij en ik een ander leven hadden aangenomen? 

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard, vrijdag 29 augustus 2014,  0.0.8 uur  

 

 

 

Mozart

MOZART 

Voor Conny

Onder de vleugels van de muziek van Mozart

 

Met ingetogen stem laat jij mij steeds mooier
klinken, hoe onderhavig ook de tijd, hoe
afhankelijk mijn onmogelijk oor.

Jij bent niet van gisteren, hebt met jouw mond
de zuiverste melodieën doorgrond. Je zong ze
uitzonderlijk gewoon alsof jij het nooit anders
had gekund. 

De ruimte echode ervan. Jij hebt er mij zo lieflijk
van doordrongen dat de wereld er zuiverder van
klonk, het leven bedoeld was liefde te beminnen
Omdat wij dat eigenlijk willen. 

Je was een grondtoon, ik luisterde . Ik wist jou zeker,
maar waarom, alsof het al eerder. Ik herkende wie
jij bejubelde. Jij leefde. Ik herkende alles wat
jij bedoelde.

 

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 23 augustus 2014 

https://www.youtube.com/watch?v=spS4v6guHHc

Rain

RAIN 

Just voor Conny 

Muziek Portishead, “ Dummy “

 

Wij wijken niet voor regen, slaan de regen niet af
vanwege. Wij hebben de liefde mee, wij neigen naar

een vochtige plek in het verdorrende gras. Wie wij niet
wisten wendt zich af tot het half verbolgen duister. 

Wij konden niet verwijten wat van zichzelf niet
beter wist. Wij hadden onszelf zo vaak in het dagelijks
verwijt vergist. De handen wilden beter, de armen
zochten zorgvuldig voor een mooier geluk. 

In de wolken de kortstondige aanvankelijke buien.
Ja, het zou. Als de dampende sloten, de condens op
de treurige ruiten. Wij weer de toenadering van de
voorzichtige woorden. Dat wij ze alsnog bedachten.

 

Tot het nieuwe spel, het opkleuren van de eerste  
gedachte. Om elkaar uiteindelijk toe te behoren,
in voor of tegenspoed. Waar leg ik mijn hoofd
dan ten ruste? Jij weet het immers beter?

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 22 augustus 2014

 

Eigen

EIGEN

Voor mijn lieve vriendin Conny

 

Wij herkenden elkaars eigenheid.

Ik mijzelf en jij steevast die ene ander.
Wij keken naar elkaar, waren verbaasd.
Dit was de perfecte geometrie van het
bij elkaar horen passen.

Maar jij veranderde zodra jij aan mij raakte
hoezeer jij ook jezelf behield. Jij had gevonden
wat je zocht en ik gaf mij daaraan over. Wat ik
eraan beleefde werd een optelsom der delen.

Verdween daarmee de eigenheid? Kwijt te zijn in
alles wat ik zo voor jou zou zijn geweest? De
waarneming van wie ik jou heb meegedeeld
wist zich de waarnemer verandert, en de
waarneming eveneens. 

Wij hadden immers ons tot stand gebracht in
liefde te veranderen, te leven naar een vorm
van een evenredig tegenbeeld, raaklijn
complementair op alle vlakken. 

Ik heb jou, ik zie, ik verlang jou. Ik verander niet,
ook al heb jij mij veranderd. Ik ben jouw satelliet,
wij draaien rondjes om elkaar. Elk vooruitzicht
steeds hetzelfde veranderlijke standpunt – 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alkmaar,  donderdag 21 augustus 2014

Simpel

SIMPEL   
Voor mijn lieve vriendin Conny 

Muziek The Blue Nile,  “  Peace at last “

 

Je was absent, maar je had gekund.
Het is druilerig vandaag, alles ligt in
eenzaamheid besloten. Hier verlangt
een nimmer aflatende zondag,
maar de uren liggen monotoon
van wachten. 

De wind waait, het is zoveel winter,
het is een lente, een zomer, een herfst,
een overal  mogelijk beginnend geluk.
Het is een open einde, zo hoogst
waarschijnlijk, het is en blijft
altijd een vraag.  

De bloemen bloeien, de bladeren
verkleuren. Het is aan de tijd om
uiteindelijk te verleppen, te vergaan,
te vallen het grote vergeten in. Het
zoekt niets anders dan in zichzelf
te verdwijnen. 

 Jouw glimlach maakt gelukkig, dat is
een feit.  Ik wil jou nooit meer  kwijt.
Er willen gewillige handen, ik wil jou
zo dichtbij. Ik wil jou zo begrijpen.

Ik zeg je zo te blijven. 

Heb ik je ooit verteld hoe mooi jij in
werkelijkheid voor mij bent? De
atalanta breekt broos op je vinger
maar veronachtzaamt zich niet. 

Hoever zal ik komen als ik opvlieg,
mijn grillen achterna? Geef mij een
duidelijke  reden weg te gaan,

naar het uiteindelijke zonlicht  –

 

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  maandag 18 augustus 2014

 

    

    

 

 

 

  

Van die dagelijkse dingen

Van die dagelijkse dingen

Als je op kleine kinderen past

De kinderen werd het verhaal verteld
met de draken en de lianen, want in het
duister is het slecht namen noemen.
In het tromgeroffel wil de slaap

uiteindelijk gevat.

Achter woorden wil iets nieuws beginnen,
niet als een goede start, maar om de kans
de laatste herinneringen te hervinden.

Daar liggen de dagelijkse dingen. Zij vragen
geen aandacht, zij zoeken de stilte. Zij
ademen ervan. Ze zijn het zo gewoon.

Hoe zou het zijn om je vorm te verliezen
als de nacht, de olifant met de kaars en
de laatst mogelijke gedachte?

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 15 augustus 2014

Herfsttij

HERFSTTIJ 

Voor mijn vriendin Conny 

Muziek Lisa Gerrard

 

Overal wist ik mij verdwaald, reiziger zonder tijd,
even wijs als mijn aanhoudende twijfel. Noem het
mijn Middeleeuwen. In de schemer de mogelijke
vergissing, de onophoudelijke vraag. Wie je mocht

zijn, waar je was gebleven.   

 Jij bent zo mooi. Jij bent zo prachtig als het licht
dat tussen de wolken ligt, krachtig vastbesloten
of kortstondig uit evenwicht. Ik zal voortdurend
op je wachten. 

Je bent zo op zich, je bent zo ongelooflijk bijzonder
dat ik niet meer zonder, zonder af te vragen waarom.
Het is opmerkelijk gewoon hoe ik naast je deze
weg al die jaren nooit besefte.

Je was er. Je was een stem. Je was een beeld, een
nabeeld. Ik wist wat ik zocht, maar het had geen
naam. Het was echt, had een ziel, mijn ogen
zochten en had het ooit gekund.  

Tussen alle mensen die ene. Ik kon niet
vergeten dat jij dat was. De deur was dicht,
jij maakte hem open. 

Er was een sleutel. Hij paste –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 15 augustus 2014

Buiten bereik

BUITEN BEREIK 

Ode aan mijn onvergetelijke katten

 

Hier liggen laatste aanwijzingen,

een nooit meer aantoonbare dood.
Wat verwaaiende veren, dat wel,
maar de vogel reeds gevlogen. 

Bloed geronnen op de tegels, tussen  
armoedige schaduwen doorgedrongen,
tussen bomen waar gebladerte
geen tegenstand meer bood.

De daders weten zich welhaast
zeker, maar de vraag is hoe en
wanneer is toegegrepen. De ogen
onschuldig van hoogverraad.

Lijdzaam morbide kattenkwaad
tot in duister toe bewogen.
Berekenend weliswaar om het
net zo likkebaardend te vergeten.

Wanneer zal dit voorbij, maar
het instinct aan de nacht en het
weldra opnieuw beginnen –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 15 augustus 2014  

 

Lineair

LINEAIR 

Impressie van een grijze en kille zomerdag

 

Hoe meewarig de aarzelende bladeren,
hoe bewogen het voortdurende licht,
hoe verbolgen de woedende wind.
Elementen gedoopt in inkt, leven
grillig, gewillig, de gewetenloze
seizoenen.

Hier verblijf ik. De luwte kent de lege
stoelen, ik weet mij zo de toegeëigende plek.
Ik zou niets anders willen, want er is het
uitzicht en de vraag het te doorgronden.

Er is zoveel meer dan wat ik zie. Het zit
ergens, het weet zich onzichtbaar. Het
verschuilt zich, ondanks dat ik er voor
uit kom.

Het is uitgesproken zichzelf, ligt op de
lippen, maar hoe dan ook, wat ik ook
probeer, het verroert zich niet –

Alkmaar,  donderdag 14 augustus 2014    

Dissonant

DISSONANT 

Geïnspireerd door de muziek Arvo Part
(Salve Regina) + bijbehorend Youtube filmpje

 

Ik kan nooit tot op de huid wat oud is, wee proeft
op de tong, wars van mededogen. Het glimlacht
van pijn, steekt in heimwee, versleten kleding,

gebroken ogen.

Het neemt mij het verleden in, sprokkelt hout,
heeft bezige vuile vingers. Heeft het ooit bestaan,
dan groeit zij grijs en krom. Een kleurloze
dove winter. 

Waar zal ik mij hervinden mijzelf te gaan
herinneren? Vertraagt de zoekende voetstap,
verweest mijn laatst geboren kind. 

Legt het zich vast, dan is het hoogst onzeker.
Zou ik het zeggen, dan beleef ik mij achteraf,
in het beeld dat stil zal staan, ook als ik niet
langer kijk.

 

 

 donderdag 14 augustus2014

 

Bij heldere hemel

BIJ HELDERE HEMEL

Voor Conny

 

 

Wij fluisterden zacht. Er waren namen
opgestaan. Het regende regen, het vloekte
een zondag, er mocht niemand nog naar
buiten. 

Alles werd oud, alles wilde bewegingloos.
Verbitterde hortensia’s dropen af in dimmende
stilte. In de ligusters het laatste welbehagen. 

Is er nog sprake van een ooit te zullen vinden?
De ramen beslaan  en de afbladderende hekken
willen weer  gesloten. O, als maar niet de limonade
en de venijnige wespen.

Hier is het moeilijk je zo achter te laten. Er was
van ons kennis genomen, wij bleken ineens
gewoonlijk van elkaar te houden, een

voorbijgaande zomer lang. Wij  gingen
door en waarom eigenlijk ooit een vraag. 

Wij bleven immers hetzelfde. Wij schudden
steeds dezelfde kaarten, speelden immers
steeds hetzelfde spel. 

Het is mooi foto’s kijken, gedichten schrijven,
van de schaar papier bedrijven. Ach, wat als de
liefde ooit zonder? Het atelier is zo vanouds,
het kent geen haast, schenkt thee en zocht
gezelligheid. Het weet ons immers graag. 

Het eerste licht ontwaakt, weet wie wij samen
altijd zijn geweest. De gastvrije warmte, de
uitnodigende warmte voor al wat tussen
lakens leeft. Er hoeft niets anders dan dit
gevonden te worden. 

 

Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zondag10 augustus 2014  

     

Langs de nieuwsgierigheid

LANGS DE NIEUWSGIERIGHEID

KNNV excursie Abstkolk 

 

Langs de belofte van de vrijgevochten
vlinders vinden wij ons ontdekken uit,
grillig en ongebonden. Als dit ergens
naar toe had geleken, dan onmachtig
dit beeld te kunnen vangen.

 

Hier heerst een onbevangen lucht,
hier haakt de volledige zomer aan de
nieuwsgierigheid en wringt zich in vele
bochten. Wij noemen de volhardende
dijken van het nimmer zullen wijken.
Er is uitzicht, maar krijgt nooit
zijn uiteindelijke vorm.

 

Het zilte gewas van het barse gewennen
kent zijn toekomstige plek, want het is
zo eenmaal geboren, heeft nooit iets
ooit te zeggen gehad. Er was een
Schepper en Hij was ruw in zijn
woorden. Hier moest het staan
en had het zo voortaan. Het was
de tijd die geen erbarmen bliefde.

 

Wij wilden een vraag, een lang gehoopt
verlangen om op een vogel terug te zien,
maar het weerbarstige riet gaf het niet
gewonnen. Een mogelijk besef, maar
voordat wij het wisten was het al weg.
Een schim van wat wij ooit konden
vermoeden dan de mogelijkheid   
van de wens het te kunnen zien.

 

Het tafereel dat vanaf het talud de
gretige grassen deelden, maar hoe
kortstondig tot welk idee dan ook.
Want wij liepen verder, ook al
bleef dit liggen en woelde zij zich
in vrede –

 

Elbert Gonggrijp,  woensdag 30 juli 2014

 

 

Om te blijven deel 1.

Om te blijven

 

1.

 

OM TE BLIJVEN

Voor Conny

 

Dit is de tijd, jouw tijd. Als ik de deur

dichttrek, als ik niet meer ben. Als ik
er maar voor even. Voor heel even.
Maar mijn handen jouw handen
en mijn mond vluchtig
de kus terug. 

Dit is de plek. De gastvrije kamer,
de uitnodigende stoel en het
behaaglijke bed. 

Alles in alles aanwezig. Het uitzicht
zoekt jou. Het zoekt jou, het wil jou
laten kijken. Het wil jou leren kijken
het te gaan begrijpen. Vanuit het
venster, vanwege de stilte. 

Jouw huis verliest leegte, dit huis
vergeet kaalte. Het ademt. Het
wijzigt zich in wonen. Het
wordt jou. 

De deur, de sleutels en de eerste
kranten. Zal ik dan de bel, jouw
naam proberen? 

Het wil de tijd, jouw tijd. Als ik
terugkeer, als ik er weer ben. Het
licht te dimmen. Onszelf zo op
de tast. 

Te leven, hier,  tussen de rumoerige
muren, het heimelijk gefluister.

Ons te leven, vooralsnog,
niet wetend hoe of wat –

 

Elbert Gonggrijp, 11 juni 2014