LILITH

LILITH

Ode aan de vrouw
Haarlemse Dichtlijn, Serious Request

De kracht van het vrouwelijke is houden van. Dat zij
liefde geeft aan alles wat onzeker is, tijd en vertrouwen
schenkt aan alles wat om liefde vraagt. Het lijkt soms
vanzelfsprekend gewenst. Het zou altijd, waarom zou
het niet waarom.

Liefhebben is een werkwoord. Zij kent de vervoeging,

Zij leeft het gewenste gezegde. Als jij met haar eenzelfde
taal, geen oordeel, geen geweld, geen oneigenlijk verweer.

Zij is zo uitgesproken zichzelf als je haar uit laat spreken.
Zij kent zichzelf, zij is alert, maar mild in voor of tegenspoed.

Zij is de lente in de herfst en maakt de winter tot dooi.
Zij is oer en eeuwenoud. Zij is sterk.  Zij is een moeder,
zij bestiert, weet uit kwetsbaarheid een gave. Als er
gesproken wordt kent ze de gave van het ware
luisteren.

Er is een weg, zij heet respect, zij is vrede. Zij heelt
wonden, zij is de zon. Zij is de bron. Het zijn de handen

die verzorgen, het zijn haar handen die strelen, het
zijn haar woorden die sussen. Maar ondertussen.

Zij breekt wetten, zij kent de spelregels van het spel.

Zij bestaat. Er is geen uitzondering zonder haar te 
bestaan. Zij baart, zij draagt, zij brengt de mens en
de vruchtbare tijd. Er is met geen mogelijkheid.

Zij is aanwezig, zij spreekt boekdelen. Vanuit het
onzichtbare vertedert zij als je haar de ruimte

geeft. Dat ze zweeft, maar op vleugels en de
voeten op de aarde. Maar ze weet –

Elbert Gonggrijp, Alkmaar,  donderdag 30 oktober 2014

 

LA BRASSE

LA BRASSE

Bezoek aan mijn geliefde Groningen

Het heeft zich tot nieuwigheid ingericht,

maar bleef het beeld trefzeker. Hier werd
mijn ziel zich weer gewoon,  hier
woonde dichten levende

werkwoorden.

Ik herkende mijn poëzie  weer op de
tast, bezag de oude luifels en de gevels
alsof hier niets ooit veranderd was.
Hoe dan het waarom van het wisselen
van de winkels?

De menigte heeft net zoals toen steeds
andere gezichten. Ik zal ze nooit  kunnen
vergeten. Zij  maken mij zo blijvend
enthousiast. Ik ontmoet voortdurend
hun de standvastige leegte.

Ik ben hier, omdat vanouds hier mijn
roerloze plek, het bier teugend tot het
langzame glas.

De kelners vergaan en worden
even jong, de kozijnen kraken

onafwendbaar in hun voegen. De
brasserie heeft vele gedaanten
zoals ik haar in jaren verblijf.

Er is zoveel tijd, want het heeft
de tijd om te veranderen. En
waar dan de omhaal van
de pen?

Elbert Gonggrijp,  Groningen, Cafe "  La Brasse ",  zaterdag 25 oktober 2014

Bijschrift toevoegen

NAT

NAT 

KNNV excursie Poldermuseum Heerhugowaard

 

Dit was niet waar men op doelde. 
De pijn van de polder leidt tot pure
armoede en geploeter. Het is niet
zwart-wit, het is een verleden dat
het heden nooit begrijpt.

De spade, de ploeg en de dwingende
bijbel. Wat op zondag de kansel preekt
dat moet. Er was geen keuze het anders
te willen.

De rechte populieren vergen eeuwige
rijen tot aan de einder. Leeftijdsloos
langs een vastberaden Middenweg.
Hoe kon beeld ooit eerder?

Er moesten woorden blootgelegd, er
moest van het hinderlijke water
ontdaan, land op de kaart gebracht.

Het bleek drassig en nat.

De wetten gelden. Water gaat altijd
van hoog naar laag en men wordt
alsmaar ouder. Ik ben er om hier
uiteindelijk bij stil te staan –

 

Elbert Gonggrijp,  Brasserie “ ’t Oude Waegh “,  Hoorn,  vrijdag 17 oktober 2014

 

 

 

 

 

 

Toen ik begon

TOEN IK BEGON

Het verhaal van de Waarderhout

Het heeft zich ontworsteld uit de grauwe klei, 
moest vanuit twijgen een nieuw gedicht. Het
kon de akkers vergeten, het mocht rijzen, het
mocht naar hogerop.

Het kende geen haast, het groeide. Het beschutte
al wat niet zichtbaar was, het behoedde wat gevaren
liep, het zong ervan. In de ochtend kon alles, het
kreeg een gezicht, werd aanwezig. Waarom ook
niet.

Het herbergde de toevallige vrienden, zij wisten
van elkaar, zij blaften ervan. Hoe zou het zijn met
hen te spelen. Zou hij het zich ooit herinneren.
Weer jacht en jong en op de hoede.

Wees mijn vroege ochtend, vergeet de bomen.
Ik val, kap mijn woorden af, rot in vruchtbare
aarde, vind het vochtige mos. Ik was hier,
maar waarom. De tijd snijdt hout - 

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard,  dinsdag 14 oktober 2014 

In vogelvlucht

IN VOGELVLUCHT 

Gedicht voordracht duurzaamheidsestafette Heerhugowaard 2014

 

De zwanen zeilen sierlijk, de eenden slobberen kroos, er landt
een toevallige aalscholver. De meerkoeten dreigen, zij maken
heibel om niets . Dit is een vaststaand beeld, het gebeurt, maar
voor hoelang. De ganzen vragen aandacht, zij wanen zich thuis,
willen nergens meer heen. 

Ik beschouw, ik denk. Er trekken rimpels over het eenzame water.
Ik ril ervan, het riet waait, er is seizoen na seizoen. Het kent
blauwe luchten of regent dat het giet. Ik zit hier, er is mijn
bankje. Ik heb een plek. Ik ga nooit weg. Hoe zou het zijn
vogel te zijn – 

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  donderdag 2 oktober 2014

 

Drowning

DROWNING 

Autobiografisch gedicht

 

Wie ben ik, waar was je. Ik lig naast je,
vraag mij af waarom. Er is geluk, ik ben
er, besef mij, vind jou uit. Hoe had het
ooit anders? 

Een abrupte dood die het leven
evenaarde? Een zoektocht stond op
met nieuwe ogen en handen. Zij 
herinnerden mij een volgende
vraag.

Waar was je, had het een naam, ik
zag je overal, je was zo bedrieglijk
afwezig. Ik was pijn, jij wist mij.

Jij wist mij, maar nergens van,
jij droomde, maar vergat.
 

Kus mij, jij bent er, want ik heb jou
zo gemist. Hoe kon dit ook anders:
voordat ik mij verdronk wist ik mij
ooit zeker. Ik moet nu nog mijn tijd,
ik kan nog niet terug. 

Ik wil jou, voor te laat is het te vroeg.
Dit wil nooit genoeg. Ik weet jou, ik
adem je in. Ontwaak mij, wakker het
sluimerende kind tot nieuwe stappen. 

Besef mij tot besef, wek mij tot
herinnering –  

 

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  woensdag 1 oktober 2014