Het nieuwe katern " STURNUS " nummer 01.

In verband met mijn tweede optreden als dichter en mijn vriendin Conny Lahnstein als zangeres bij de OBA, Oosterdokskade 143 te Amsterdam op a.s. zaterdag 30 mei 2015 hebben wij weer een nieuw katern uitgebracht en wel met het thema " Muziek ". Dit houdt in dat ik als dichter muziekgedichten ten gehore ga brengen en Conny weer een aantal gedichten als lied zal vertolken, mogelijk gevolgd door een van de Lieder van Mozart.

Het katern zal 2,00 euro gaan kosten en in een beperkte oplage van 50 genummerde exemplaren worden verstrekt. Het zal ook een nieuwe natuurrubriek bevatten met als thema de maand mei. Let wel: dit is dus een collectorsitem....

Wil men ervan in het bezit komen dan kan het raadzaam zijn mijn en Conny's optreden in de OBA te gaan bewonderen. Dus a.s. zaterdag 30 mei 2015, OBA, Oosterdokskade 143,  Amsterdam, Cultuurplein, 2e etage om 15.00 uur tot 17.00 uur.... Wees welkom allen!

OBA OPEN PODIUM

Open Podium 137 zaterdag 30 mei 2015

Dit wordt de 137e keer.

Op het Cultuurplein op de tweede etage in de OBA aan de Oosterdokskade 143 te Amsterdam treden voor u op onder voorbehoud: 

Marion Zeilstra, Elbert Gonggrijp en Conny Lahnstein, Gemma Elizabeth Huisman, Charlene S., Petra van Rijn, Peter Prins, Barbara Baumgarten, Maria van Oorsouw, Theo Koot, John Zwart, Lydia Dalmijn (nieuwe bundel) en muziek van Aarde aan Daan.

Het Open Podium is er voor iedereen die iets heeft met taal of poëzie.
Kom kijken en luisteren naar wat anderen ons te vertellen hebben.
U kunt hen ontmoeten en ook nog hun werk kopen. 



Jos van Hest, de presentator, begint om 15.00 en gaat door tot 17.00. 
Hij hanteert een willekeurige volgorde, maar degenen die op de lijst staan komen aan de beurt.

Gastvrouw deze maand is  Monique Groeneveld.

Bekende optredende dichters: 

Conny Lahnstein(mijn vriendin, tevens metgezel in Kunstenaarsduo Elbert Gonggrijp en Conny Lahnstein), Gemma Elisabeth(Facebookvriendin en dichteres van dichtersdialoog Landjuwelen), Petra van Rijn, Peter Prins, Theo Koot Facebookdichters w.o. Peter Prins eerder gezamenlijk optredend in Haarlemse Dichtlijn 2015 en OBA februari 2015

Kunstenaarsduo Elbert Gonggrijp en Conny Lahnstein

Conny Lahnstein

Peter Prins

Petra van Rijn

Gemma Elisabeth Huisman

"  Theo Koot " (Profielfoto Facebook)

Jos van Helst,  presentator en dichter

RELICT

RELICT

(Voor al wat overig is en zich niet in de minne laat schikken)       

Introspectie aan een vijver

 

Voor hoelang het zal blijven.

Als je goed oplet willen de restanten.
Ondoordachte peuken in het gras of het
glazen kopje op de rand van de reling.
Het verdraagt elkaar maar voor
hoelang.

Die ene Pinksterbloem redt het dankzij
de schaduw en de skeletten die
Kattenstaart beoogden mochten
de grauwe seizoenen doorstaan.

Er hoefde niet overleefd.

Het krijsend zonlicht bewijst
dat er zo langzamerhand
meer is dan hemel en aarde,
belooft hardop al de zomer.

In mij moeten de kleren
al uit en de wens op
pootjebaden in
de voorlopige
vijver.

Alles koestert nog
de stilte die het
in zich droeg.

Het koeren van
een roerige duif
echter een
vermoeden
dat er
een

nieuwe
voortgaande
lijn
en
niets
meer
bij
het oude –

 

@ Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  donderdag 21 mei 2015
@ Foto's: Elbert Gonggrijp,  mei 2015

SCRIABIN I

Scriabin

Hoe ik zijn 8^ste sonate verdichtte

Improvisatie 1.

Scriabin leest voor: hoe achteloos vanuit de dreiging hij eigen
noten sprak, voorzichtig om aan een raaklijn te verkondigen,
hij een God en alsof de natuur al eerder eender had

gesproken, elke noot een kleur.

Chromatische akkoorden. Ik verwittig mij een waterlelie, de
stroming in de rivier, een willekeurige schittering. Als was
het een dansende voortvluchtige lente.

Een reusachtig indrukwekkend schouwspel of een
wankelpas in de overdenkende overpeinzing. Hij stierf een
zwakke gestalte, hij componeerde luid en krachtig, het
kortstondig talent van willen proeven hoe alles
zich wel tot stilte verhield.

Hij kon het niet dirigeren, hij kon het niet musiceren hoe

ingewikkeld zich dit leven verstond tot schier willekeurige
poëzie. Binnen de maten was geen sleutel en behelsde
zijn wereld vele octaven. Hij was zichzelf niet bij
machte dan te vergeten.

Scriabin kom je tegen of niet. Ik loop met hem op en
bedrijf even aarzelend of heftig uithalend dezelfde taal

tegen ongeschreven wetten in. Hoezo, geen richting,
geen lijn? Alles heeft zijn tijd, alles kan worden
geschreven of gespeeld.

Maar vluchtig. Voorbij mijn kijken haalt het gedicht
Scriabin of mij nooit meer in. Want hier staat het,
maar pas als ik mijzelf teruglees. Dat Scriabin leeft
zolang ik dit niet tegenspreek –

Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  donderdag 21 mei 2015

 

 

 

 

 

DÜRER

DÜRER
Introspectie aan een vijver

 

Overtallig onkruid in een hoek gedrongen had zijn
vroegere oog ontloken.  Ik verdenk zijn ijdelheid
tot een werkelijker renaissance op zijn Duits.

Ik spits mijn zintuigen op een dergelijke wijze
aan de rand van mijn verstilde vijver. Niemand
kijkt zoals ik kijk.  Het zijn de vergeten details
van halsstarrig blijven.

Hoe natuurlijker had de wereld destijds haar
uiterlijk des aanschijns? Ik zocht het tussen de
vele grassprieten opzij een heel stilleven.

Voor even naar een open geest. Ik verkavel
aan ruimte geen gebrek. Het kan nog altijd in
het vizier. Er is geen tijd dezelfde, het is zoveel
nu als een zeker feit.

Ik teken het op en schilder het gedicht tot

een tierig levend wezen, een voortdurend
ik-besef van groene vingers en geduld –

 

@ Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  dinsdag 19 mei 2015
@ Foto's: Elbert Gonggrijp,  mei 2015

Zelfportret en stilleven: Albrecht Durer (21 mei 1471 - 6 april 1528) 





GRAVURE

Gravure

Antwoord op Carnaval van Gemma Elisabeth Huisman

Dichtersdialoog

Vanuit de genen heeft de blastula geen vrije keus genoten, kent
vrije wil een onafwendbare kinderwens. In utero besloten bepleit
liefde de bonte stoet Carnaval instinct als bedgenoot. Het
kent een eeuwig matras en gebeurde overal.

De humane blauwdruk begrenst straks strak het aantal hartslagen
dat het scenario leven en dood behelst, de ademstokkende
overweging dat alles overal tijdelijk geschiedenis kent.

Vanwaar achteraf Karma achterhaald?

Hoeveel letters weg te schrijven in de dichterlijke annalen
blijft een gedegen vraag. De liefde liegt, maakt van minnen
onderscheid, een navrante queeste naar die ene. In het
prieel ondertussen het schikken der tooiende veren.

In het territorium van het prangende ego echoot de leegte
om de bijslaap. De tijd slijt schurkend het ijdele lijf. O, hoor

de kretologieën gissen om duistere nachttaferelen. Tot de
eerste ontkieming van het niets ontziende geloof.  

Herroep de foetus een genoodzaakte naam. Het groeit gestaag

eenzelfde onomkeerbare bedoeling. De vaart der volkeren staart

traag rechtop en zet het al wankelend op een lopende evolutie.
Het kwijlt zich blindelings onbeholpen.

Voed dit eenzame dier –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  maandag 18 mei 2015

Piet Mondriaan " Evolutie " (1911)

   

DIAMANTRA

Diamantra

Voor Gemma Elisabeth Huisman

Dat jij mij herkent, maar waarvan. De vlinder flard tot rest, de spin huist
zich een huls van erosiestof. Ik reconstrueer telkens weer wie ik mijzelf

beoogde, klink telkens anders hetzelfde rad voor ogen.

Ik blijf in elk verhaal hetzelfde verdwalen, ik schets mijn raaklijn aan een
vroeger ooit, jij vertaalt dezelfde samenhang met moeite bij machte . Omdat

jij mogelijk elke scherf, elke flinter opraapte anders voor waar geloofde.

Opdat jij eerder eendere informatie een eigen richting verstrekte. Zodra tijd

verstrijkt is zij langszij vervlogen al net zo vergankelijk als al het overig

waargenomene. Een eenduidige vogel die jij net als ik die ene seconde.

Wat je je later herinnert als juist heeft zich fragmentarisch ten dele waar
gebleken. Hier staat het zwart op wit. De letters verbleekt, het handschrift
slechts te gissen. Er ontgoochelt zich een daadwerkelijke historie.

De zelfzuchtige rivier keert niet weer. De zee legt zich telkenmale gelaten
bij de kustlijn neer in zijn eeuwenoude schelpen. Het beeld schilfert aan de

randen en de geologie vindt uitgestorven primaten uit.

Dat we opstonden met het vuur en het verstand voorhanden. Weet je nog  

die ene veelvuldige roos? De geur gevangen in de neusvleugels van weleer,

maar vanwaar de exacte locatie en wanneer juist daar?

Een tijdsprong van geheugen naar hiaat dat leugens en bedrog tot een

collectief blauwdruk bijeen vergaart. Een maakbaar brein dat de feiten op

een zoekgeraakte kaart als collage verjaart.

Ik ken je, maar waarvan. Zullen wij de opgerakelde foto’s dan maar weer

vanuit een ander perspectief uitproberen? Als je nog weet waar en wanneer

jij die ene jas, mus, vuur, roos, kus dus –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  maandag 18 mei 2015 

    

Insect in Baltisch Barnsteen, circa 44 miljoen jaar oud