L'AVENIR C'EST ICI

L’Avenir c’est ici

De toekomst kent toevalligerwijs een
eigen weg, die, achteraf bezien, de enige
richting betreft die je kiest. De toekomst
is vastbesloten. De toekomst is hier, niet
elders, de toekomst is wat voor je ligt.
Waar je je blik op richt.

Toekomst is dichterbij dan je denkt. Wie
er teveel aandacht aan schenkt raakt
stuurloos en reddeloos verloren. 

Toekomst is waar je nu bent. Het vraagt
niet om zorgen of een morgen. Het is als
een vluchtige kus op de wang en wat
dan. Achteromgekeken heeft
het weinig zin.

Toekomst is een brug en dan over de
rand durven kijken. Voor eventjes maar.

Toekomst is  hier, is zoveel nu. De pen
schrijft het naar de finale, het
onbekende open einde – 

Elbert Gonggrijp,

Anseremme( België )

dinsdag 26 september 2017

SYNERGIE

Synergie
Voor de liefste

Hoe je het ook wendt of keert de rede is een rechte weg.
Hoe anders de eerste vlinder. Op het moment suprème
blijft het verwachte altijd onverwacht – een schommel 

in de wind waarmee het kind zich eerder afzette.

Toekomstgericht. Wat het van zichzelf ziet kent later
andere grenzen. Pas achterom gekeken leek het leven
zoveel jonger. Dromen die niet bestand bleken tegen 

de aard van de voorbijgaande tijd. 

In wezen blijft de herinnering bewaard – meer dan
de som der delen nu jij zo naast mij staat – als ik in
je ogen kijk blijft die ene schommel voortbewegen –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 26 februari 2019

OPEN

OPEN
Duindagboekgedicht 117
Uitgewerkte I-Phone opname

Bij het kijken naar die duinen bijvoorbeeld. 

Te bladeren als een open boek. Een gastvrije lente 

die van zichzelf in beginsel nog ondoorgrondelijk
van geluk.

Hier, waar ik ben, zie ik liefde voor ogen 

die geen letters spelt. Ik wil haar leren lezen
in het stilaan proberen van de katjes van
de kruipwilg.

De blauwende lucht betuigt beloftevol
een nieuwe serenade.Wat wordt aangekondigd 

broeit onder de oppervlak. De huid uiterst 

geduldig  – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 25 fevruari 2019

MAATSTAVEN

Maatstaven

Voor de liefste

Op allerlei manieren ontbeerde
ons lichaam de dans, onteigenden wij
het baltsgedrag, vergaten wij de maat
van het verblijven.

Nu het diepe in te springen voorbij 

het trefzekere verbouwereerde menigeen
wie er onvoorbereid op was. De voetstap 

een aarzelende.

Des te heftiger de kadans, des te meer
de ruimte bestreken onze kwajongens en
meisjestreken, raakten hoofden
blozend oververhit.

Ik zie jou denken hoe het ook al
weer moest, een heuse heupbeweging
verder. Ik houd mijn verliefdheid in,
bedenk mij alvast mijn entree.

De wervelwind van de capriolen,
zoals het verlegen voorjaar eender
de pas geloken krokussen
uit de grond. 

Welke melodie dan aanstonds
te verkiezen als je nog de wijs
niet houden kon? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 24 februari 2019

PATROON

PatroonVoor mijn liefste

Steek na steek tikt pen voor pen toegewijd
de tijd terug. Een lievelingstrui van jaren her
beleeft een nieuw te dragen welbehagen om
nooit meer te verjaren, uniek van snit.

Dit is wat mij eerder toebehoorde. Bijna niet
na te maken omdat er straks een andere figuur in zit,
ouder en misschien wijzer. Zelf eerder versleten,
maar doorleefder een ervaren jeugd.

Jij breit mij met liefde, doorziet mijn patroon.
Ik ben nog steeds doodgewoon zeldzaam mijzelf
gebleven. Voel ik weldra de wol, ruik ik straks
haar geur van wat zij allemaal destijds beleefde.

Ik zie het eindeloos geduld en weet daarin hoe
ooit een moeder hetzelfde deed – jij nu met dezelfde
huisvlijt, even dichtbij en geruststellend – één
recht, één averecht – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 23 februari 2019 
Foto @ Conny Lahnstein - Betreffende trui in de maak...

PALACE MOON

Palace Moon
Naar song Mathilde Santing
Voor mijn liefste

Had ik geweten hoe diep dit zit – vreugde naast
verdriet – een huid in geluk dichtbij. Waar was ik
toen je mij een thuis? Ik zocht je in een kus – je 

bleek zoveel verder weg dan hier nu, 

toen ik je dacht en niet herkende. Nog weet ik niet
hoe liefde klinkt, hoe doorwaakt de nacht en de volle
maan bij heldere hemel. Zoals jij toevallig een
nieuwer jij, zoals ons ooit een destijds.

Nu ik naast jou leef, aarzel ik je niet langer, is elk
herinneren meer dan genoeg om je te herkennen in
alles wat je doet, ben je mij meer dan genoeg
zonder het afscheid, van nooit en voorbij – 

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
donderdag 23 februari 2019

FLORA

FLORA

KNNV excursie Kraaiennest 

Laat de natuur haar beloop, laat het kind

ontstaan uit moeders schoot. Bomen als

Godenzonen die in een wirwar van

takken knoppen doen ontspruiten.

Sneeuwklokjes rein in hun witte blozen.

Het licht een warme glimlach. Vanuit het

dor gebladerte ontwaakt spontaan het 

jonge kroost de lente eigen.

Vogels zoeken weer hun zang. De wind

ritselt zijn eigen gedachte. Waar wij bang

voor waren niet van belang. De wereld 

wil tot bloei, de dagen lengen verder - 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,

PWN duinen Heemskerk,

woensdag 20 februari 2019

SLEEP

OMDAT DE EERSTE BLOESEM

IN ALLE STILTE

IS DIT DE BEDOELING

EDEN

EDENDuindagboekgedicht 116
UitgewerkteI-Phone opname

Hoe zou het zijn om hier altijd te kunnen blijven?
De wereld een domein, een geschapen areaal dat zingt 

van overweldigend geluk. De Boomleeuwerik in 

de hoogte, de Graspieper een aarzeling 

van boventonen.

De Meidoorn en de Kruipwilg geduldig in het alsmaar
geboren worden. Het duin een ideale wildernis voor
het steevast ontluiken van zijn ruimte. Kon er dan
wel een winter bestaan? 

Het licht sprak het duister met haar luister tegen,
liet begrijpen over aan het leren lezen, hoezeer schimmig
ook elk gebeuren worden zou. Een geleidelijk verglijden
welluidend in zijn wording – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 18 februari 2019

WAT IK NIET ZAG

NIET VANWEGE -

BRILLIANT TREES 3

WINTERLICHT

TAFEREEL

SACRIFICE

OPEN BOEK

ZOMAAR

WAT IK NOOIT WILDE

LEVEN IN LIEFDE

Leven in LiefdeValentijnsgedicht
Deepak Chopra
Voor mijn liefste

Als je al het leven uit de liefde zou overslaan, wat
heb je dan aan geven. Ik kwam je tegen – spontaan
en wist dat wat er voor heel even bodem zou
krijgen ons eigen zou zijn – een liefde lang.

Wat ik ervan verlangde had ik zojuist nog vergeten
toen ik dichter op jouw huid mijn stilte uitvond – jou
welteverstaan. Er is niets zo gewoonlijk dan jou
hier in het dagelijkse vertrouwde.

De jaren tellen weliswaar, maar de verbazing blijft.
Hoe jij doorgaat waar ik dreig te versagen, hoe ik je
bemoedig daarmee door te gaan. Je bent mijn
antilope, mijn hinde – gracieus in elke sprong.

Mijn hart, mijn mond, mijn ziel die telkens door
jou getroffen worden – door te gaan in die doldrieste
beweging – uit te rusten in elkaars luwte van 

het doelbewuste houden van.

Op het netvlies gebleven toen jij mij zag en mij
daarmee achterliet – een verschijnen en verdwijnen
in een dagelijkse gewoonte – wat je eigenlijk zei –

het hindert niet want ik ben immers bij je –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 13 februari 2019 

STRAF

STRAFKNNV Excursie Zeerijdtsdijkje 

Uitgewerkte I-Phone opname

Wilde je een gedicht schrijven, zag je dat het hier niet kon.
Het licht overweldigend zoals de wind gedienstig aan het riet.
Uitgestrekt en lang uitgerekt het vlakke land, nat van
aanhangend water.

De elementen in een Februari die bijna ongeschonden
pleiten voor een verboden toegang, een artikel in
een strafboek. In de sloten een kranig rimpelen.

De hekken, de palen, de stroefheid in het aanstonds verweer.
De pollen, de zoden, het zompige gras van het gestaag betreden.
Hoe ongenaakbaar het landschap des Noord-Hollands is – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Zeerijdtsdijkje Bakkum
woensdag 13 februari 2019

IK WIL JE

DOODTIJ

ADAGIO

AANGERAAKT

PRESENT

PRESENT

Duindagboekgedicht 115
Uitgewerkte I-Phone opname

Men zegt – je bent zo eender als altijd. Men zegt – je
bent zo eenzijdig gelijktijdig. Waar is dan jouw lente?
Een eerste Boomleeuwerik wist ervan te zingen,
een melancholisch dalend snikken.

Hoe vond ik jou, hier in dit kale duin? Hoe vond
mijn hand jouw haar? Uitgestrekt het oppervlakkig licht
op de welwillende halmen, slagschaduwen in
tegenwicht. Hier moet iets zijn begonnen
alvorens je het zag.

In het groen de mossen, de wolken op wacht.
Het zand pokdalig onder eertijdse regen. Opgelucht
moet je zijn geweest toen ik je hier benaderde.
Woest en ledig weliswaar, maar klaar 

voor een nieuwe openbaring – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 11 februari 2019

HOCUS POCUS

Hocus PocusN.a.v. sessie Jan Akkerman
Voor Conny

De hormonen op tilt, de blik op pure
passie – jij zwoelt en krioelt ervan – 
een onvermijdelijk lichaam van
ongehoorzame hitte.

In alles wat jij van mij wilt blijft
het zwierig bezitten iets wat voor
jou zo schijnbaar voorhanden ligt –  

in een onvermijdelijk onstuitbaar
verlangen.

Het is de niet te keren betovering van
het radeloos draaien om ons twee –
onverzadigbaar gezogen naar elkaar –
en wat dan te willen. Mijn ogen
hoeven geen ogenblik – er is
blijkbaar een altijd naarstig
dichterbij.

Elbert Gonggrijp,
Heerhugowaard,
19 september 2013   

BIG BANG

Big Bang( Love and  Larideae )

Voor C.M.

At random. Meeuwen.
Big Bang. Witte wolk die
zich verheft, uitdijt,
zich uitspreidt.

Wat bijeengehouden was,
wordt nu verleden tijd.
Honger naar dit beeld
maakt liefde plots pijnlijk
schrijnend: Als wij meeuwen
waren, zou jij dan
op kunnen vliegen, mij verlatend,
van brood en spijs verzadigd?
Liefde betreft immers
jou verliezen,
mij verliezen,

het luchtruim verkiezen
van de onzekerheid.

Tijd hierin at random.
Meeuwen, Big Bnag,
een witte wolk. In het oog
van mijn bedoelingen
wordt de betekenis
tentoongespreid.

Meeuwen. Uiteindelijk hoop
ik mijzelf op
wieken bevrijd

van onze tegenstellingen.

Elbert Gonggrijp
Groningen,
23 januari 1993

DE STORM

De Storm( The Tempest/Quest of Love )

Voor C.M.

En als de rust is weergekeerd
in het huis van de verwachtingen,
de storm uiteindelijk is gaan liggen,
mijn liefste, wie weet keert dan ook
de liefde tot haar oorsprong terug.

Kinderen vinden weer hun eigen volwassen stilte,
volwassen vinden hun eigen kindse rumoer,
als krachttoer van dit nieuwe experimenteren.
Weten wordt dan weer verder leren.

Gedachten worden vliegensvlug
en origineel weggevaagd, uitgevlakt.

Uitgewaaid en uitgeblust, zoek ik
deze rustplaats, de zwaaikom
van onze tedere beginselen.

Zo vader en moeder van onze
eigen verstorende tegenstellingen
keren wij terug op onze schreden,
verwoed waaiende,

huiswaarts, terug
tot inkeer. Vinden wij
de stilte voor een storm
die heftiger is dan de woorden
die turbulent bij ons willen horen.

Elbert Gonggrijp,

Groningen,
24 januari 1993

CORYALLIS OF LOVE

CoryallisVoor C.M.

Januari.
Hazelaar.
De eerste liefde.
De eerste kus van
jou, mijn liefste.
Hoe teer bemind
bloeit nog broos
de hazelaar en
onze eerste liefde.
Je blos herinnert
aan deze winter,
aan tijm, jasmijn,
aan zegeningen,
zacht gepreveld
voor het avondeten.
Dit alles neergeschreven
tegen het vergeten
van jouw zonnerozenkind.
Ik weet nu al niet wat
zonder jou te beginnen.
Je bent als een hazelaar
zo trouw aan elke belofte
aan lente, een nieuw begin.

Januari.
Hazelaar.
Je bent al bloesem
en ontloken katjes
diep van binnen.
( Niet te bevatten,
zelfs niet door pure woorden,
zuivere zinnen. )

Elbert Gonggrijp, Groningen, 23 januari 1993

AAN DE RIJN

Aan de Rijn

In Memoriam C.B.

Corina, Corina,
ik hoor het water weer
stromend in je uiterwaarden
“ beneden de sluis “
Een geruis, een mompelen
van je stem dat zich
aardeverzadigd onbestemd
zich mengt met okerlucht,
vogelvlucht en groene
slapende kaden.
Hier was ik niet op
beducht. Dat je weer
zou ontwaken. Lopen
langs de dijk met een
opgetogen hond, die bleef
rennen in kringen, in het
rond je ogen en je
vluchtigkussende
ondertussende mond.

Loodrecht in dit verdrietige
verliefde doodsgedicht
steekt de steenfabriek zijn pijp
in het licht en de realiteit.
Ik bezwijk zowat onder
de intensiteit van dit alledaagse
dat ik even zitten moet
om mijn gemoed weer
recht te krijgen.

In dit stromen past slechts
mijn welgemeende stilzwijgen
om jouw eruptieve gebeurtenis.

Wat slechts overblijft is
een vaag soort gemis,
geroep van ganzen in
de verte.

( Ik sterk mij aan dit beeld
en loop zo verder. )

Elbert Gonggrijp,
Wageningen, 16 januari 1993

BEOORDELING TÜRING WEDSTRIJD 2019

EEN VAAG VERMOEDEN

Een vaag vermoeden

KNNV lezing over vleermuizen

Met sonar bewapend hoge kreten slakend

buiten het menselijk gehoor om, zo uiten
vleermuizen hun unieke reikwijdte 

de eigen soort eigen.

Foerageren zij hun eigen areaal, weten zij
van hun habitat, vliegen zij binnen hun
zichtlijnen. Mysterieus en ongekend 

maakt bijna onbemind.

Hun thuis blijven zij bijna eigenwijs trouw.
Achteloos vinden zij hun weg in de vroege
schemering van zwoele zomers. Hoe het
met ze gesteld is blijft alsnog een raadsel. 

Zij gaan waar zij verblijven, waar ons kijken
ophoudt. Zij overwinteren onzichtbaar hun
duistere vraag.Talloos te tellen vooralsnog -

Elbert Gonggrijp,

Hotel Meijer Bergen aan Zee,

woensdag 6 februari 2019
Foto @ Paul van Hoof - Gewone Dwergvleermuis

UITGEZONDERD

UITGEZONDERD

Duindagboekgedicht 114
Uitgewerkte I-Phone opname

Niets gebeurt er, alles is uitzonderlijk zichzelf.
Geen symfonie van geluiden, maar een oeverloze 

verte van mist. Aan het oog onttrokken moeten 

kansen opnieuw beraadslaagd, meningen hervat,
conclusies getrokken. Het duin de grootst 

mogelijke afwezige. 

Alsof hier iets plaats kon vinden. Enkel de twijgen
van de Kruipwilg kleuren hun naarstige bedoeling
zoals de ganzen gakken in een te gissen hemel.
De zee ruist haar onophoudelijkheid zoals ik
mijn voetstap terug zie keren – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
dinsdag 5 februari 2019

REGEN

RegenUitgewerkte I-Phone opname

Ingekapseld tussen regen en dekens zodat je
zelfs je denken niet meer hoort, het volgen van
het verstrijken van de tijd, het spetteren van
de druppels tegen de ramen, het kreunen 

van de wind.

Dat allemaal ben jij – jezelf teruggebracht
tot dat kind, dat van dit wachten een heel avontuur
belangrijk maakte. Spannend het onophoudelijke 

dralen van een uitgestelde toekomst.

Het ritme geruststellend
een zachte aanleiding 

tot slapen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
maandag 4 februari 2019 

FIN DE SIÈCLE

Fin de siècleN.a.v. muziek Erik Satie

Moeilijker dan eenvoud. Over de rand van de tijd
heen willen kijken, een stap zetten in het aarzelen.
Mijn geluk huilt. Tranen van regen, een miserabel
blijven hangen. Wie wil jij zijn nu?

Alles is nieuw, maar het uitzicht, de dagen. Hoe vaak
viel ik niet in dezelfde herhaling zoals hier nu. Ik grijp
naast je handen, ik ontwijk de vluchtige kus, ik
stamel met twee woorden – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
maandag 4 februari 2019

OPENBARINGEN

Openbaringen

De wereld vergaat zoals altijd volop. Begrijpend lezen 

helpt nooit afdoende. Hondenstront en rotte eierenlucht 

zover als het parkt het verstrekte.

Weinig romantisch, maar hier vond de jongen
zijn aanbod van kastanjes en beukenoten. Een
vervaarlijk spel van blauwzuur in de maag en
zelfgemaakte spinnen met spijkers.

Hoge bomen tornen aan ouderdom en zaag, knoestige
knarren. Schoppen door dikke lagen bladafval herinnert
aan magnifieke herfst van dood en verderf.

Bij nader omzien de vraag nog eens te stellen hoe
alles destijds vanzelfsprekend bij het vertrouwde
bleef. Opa had je het eens blij en verhelderend
kunnen navertellen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
zondag 3 februari 2019 

HOFWIJCK

Hofwijck

Gemis te groot om in te wonen,
de schuifdeuren gesloten, het oude huis

slechts buitenkant. Het uitzicht
uit de erker vergeten.

Ze leefden een vroeger dat ze
nooit bedoelden, waren verdwenen
voordat wij het wisten, wisten
dat ze niet konden blijven.

Een handschrift dat vervluchtigde
voor je het begreep, foto’s die verschoten
nog voor je er erg in had. Kleuren die 

de tijd niet juist konden duiden.

Je had willen leren lezen hoe voorbij
ze waren. Ze moeten hebben geweten
dat ze bestonden, maar nu – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
zaterdag 2 februari 2019 
Foto: onderwijzerwoning van mijn opa en oma te Hillegom - ' Hofwijck '

LENTEMENT

Lentement
Uitgewerkte I-Phone opname

Bijna bedaard gaan de voortvarende golven
overstag, vinden voortrollend hun weg als
ware veroveraars, gooien trossen los.
Strand door grootspraak bedolven.

Zee en lucht vergissen zich in de mist,
een schouder aan schouder gebroederlijk
vermissen, een vaag bericht op een milde
winterdag. Het sneeuwde vannacht.

Het deerde echter niet. Hier vind ik de rust
die ik eerder zo duidelijk ontbeerde. Hier, 

in de harteklop van de branding, in het
bruisen van het schuim.

Langzamerhand word ik teruggedrongen
naar mijn oorsprong, langzamerhand word
ik door mijzelf overmand zoals een meeuw
mij in de gaten kreeg – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Strandpaviljoen ‘ De Uitkijk “,

Egmond aan Zee,
vrijdag 1 februari 2019