MIJMERING

Mijmering

Het crescendo van de nacht dimt een welluidend buitenspelen. 

Het blijft een ruimschoots balanceren. Het hedendaagse neemt 

nieuwe vormen aan, de twijfel daargelaten. Overal in de stille 

straten wacht een aanzet van een bedrijvig later.

Dit vertegenwoordigt een allesomvattend niemandsland voor
de slaap kon worden begonnen, een vacuüm waaruit een nieuwe
tijd verrijst. Joelende kinderen verminderen aanstonds hun
blij relaas ingeboet door een onvermijdelijke beslissing.

Hoe een waar paradijs tot fronsen 

neigt subtieler dan ik het ooit heb 

kunnen aanschouwen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 30 augustus 2019

ONGEACHT

ONGEACHT

Onder de gegeven omstandigheden viel het reuze mee – zomer
toomde in, maar naar verwachting – de blije boodschap brengt
in de harmonie haar bloeien voort – de kaalslag buitengesloten.
Wat als deze tuin in duisternis haar bewegen schiep in alle
vroegte? Het blijft een bijna onhoorbaar spreken.

De wereld wist uiteindelijk toch de juiste weg – ongeacht welke 

keuze. Zij waagt zich niet aan de oppervlakte, maar doet bij wijze 

van vorm en karakter de toenemende stilte aan, zover zij zich
laat horen – ergens in de verte, ergens zo dichtbij als
in de kruidlaag een mysterie.

Zo’n nacht die alles heeft qua bericht en begrip. Misschien
dient er beter geluisterd, misschien de kleuren beter aanschouwd.
Dit is het wonder dat slechts om een heden vraagt dat je voor
altijd bij zal blijven. Totdat het geheel duistert – niets zo
onaangeroerd dan door het zuivere weten – 

Elbert Gonggrijp, 

Egmond aan den Hoef,
donderdag 29 augustus 2019  

DECORUM

DECORUM

De zomer schrijnt een ander tijdperk – de verschraalde bloemen,
de dorre bladeren geveld in het voorbijgaande. Hoezo, het laatse
oordeel? Het verdwijnen van het licht, niets kent nog een
naam, de spinnen weven hun moedwillig patroon
van dood en verderf – bijkans onzichtbaar.

Het gezichtsverlies een vergeetachtig kind dat niet meer om
speelgoed vraagt. Het zachtzinnig lied roept om muziek, kent
enkel losse noten, treft geen verweer, wordt bijna stilstand.
Zoals de tuin erbij ligt – een diffuus vergeten, een
oorspronkelijk bestaansrecht.

Wat zich geborgen wist, moet naar een ander tijdperk
uitwijken hoezeer zij haar wezen ook mag uitspreken. Zij

wil zich ergens, maar kwetsbaar in het geheugen. Een
herhaling, maar vanwaar als haar tijd dient verstreken? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 29 augustus 2019

THE POET ACTS

The Poet Acts

Een zomer die languitgestrekt in de verre velden
verzadigd raakt tot luiheid en loomte. Dit is een daad 

waarop de dichters hand wachtte, een onverhoeds
gebaar te moeten schrijven.

Dit snakt naar een verhaal, maar het blijft
onderhuids enkel het wuiven van het hoge gras, 

een kind spelend bij een vijver, de bloesems
gretig voor de vlinders, de stille echo’s van
vroeger. Niets kon bedoeld

dan een vinger op de lippen, het diminuendo
van alsmaar minder. Het rijpt onder onze vingers,
het verdwijnt überhaupt in een vervagend later – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

maandag 26 augustus 2019

AMAZONE'S NIGHTMARE

Amazone’s nightmare

Dit is de dag dat alles mag. Laat de pijn van nu die 

van morgen zijn. Onheilspellend rookt de wereld 

tot zelfbeklag, raakt de mens zijn sluwe streken 

niet kwijt. Zie de bomen sneuvelen één voor één, 

het krakend hout, de gloeiende sintels van het
om zich heen grijpend vuur. Dit is het onontkoombaar 

uur waarop geen oerwoud had gewacht. De lucht 

trekt dicht en het licht verstikt – de vooruitgang 

versluierd door smog. Waar blijven dan de vogels 

hun vrijheid ingeboet? Hoezeer de overige bewoners?
Dit is de dag met een rouwrand, het nasmeulen 

in een meewarig stilzwijgen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 23 augustus 2019

ONGEWIS

Ongewis

Terwijl ik de krant willekeurig opensloeg en tot mijn schrik 

bemerkte hoe nieuw het wereldbeeld voor mij was. Ik heb je 

toen in alle dagen gemist, ik had je willen onthouden, maar 

het ontglipte aan mijn geest – maar ik miste je. Op de kaart 

leken steden veel groter, 

moest de loopafstand steeds bijgesteld. Aan de telefoon 

klonk jouw stem zoveel anders dan hier de mijne. De nacht 

voor geen gat te vangen. Het stelt gerust dat je terugkomt, 

niet bang te hoeven zijn voor het ongewisse – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 22 augustus 2019

ONVERMINDERD

Onverminderd
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Als ik eenzaam had geleken hoe was het
nu vergeleken met jou? Elke keer dat er een
lach en een traan? De zon maakt plaats 

voor schaduw, sterren wijzen mij de weg, 

de dag gaat over in de nacht.

Heb ik jou niet net iets anders dergelijk
beleefd, een herinnering aan iets dat mij ooit 

eerder net iets anders leek? Hoe afwezig
aanwezig ben je dan nu ik je beleef
zonder in te zien hoe jij werkelijk?

Jij bent mijn dagelijks bestaan, ik hou 

van je weliswaar, al was het zonder jou, 

al moet ik nu weer wachten op jou

zoals de eerste keer –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 19 augustus 2019

ONDANKS ALLES

ONDANKS ALLES

Een geringschatting – poëzie die ergens over gaat, maar
laat tot bloei gekomen nog naar particulier ervaren neigt,
zoals de hoogzomer loom het grazig land bestrijkt – blijf
ik terdege bewust van het feit dat alles vergaat.

Op den duur gaat het seizoen weer over, maakt plaats 

voor kaalslag en koude, rilt de natuur onder de brute
streken waarmee nieuwe kansen worden verkeken,

raakt bloei voorgoed verwelkt.

Ik daarentegen weet mij nog immer niet uitgekeken
op wat er is en nog kan worden uitgesteld voordat er
een oordeel wordt geveld. Ik tel mijn zegeningen
totdat de wereld vrucht zal dragen – ongeacht –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 16 augustus 2019

BIJVOORBEELD

Bijvoorbeeld

Was ik mijn zintuigen gewaar dan bestond ik bij het waargenomene
– vloeiende bewegingen kwamen voort uit wat in stilstand werd 

vergeten – het almachtig plan van elk wezen. Ik wist van elke 

vleugelslag van een vlinder – hoeveel haast er nodig was om 

te worden begrepen, op de seconde af. 

Werd waarheid welbeschouwd een gegeven, dan beleefde ik
die op de vierkante centimeter – werd Gods wonder aanschouwd,
leefde ik tegen de stroom in – niet gehinderd door enig oordeel, 

belemmerd door enig meningsverschil. Was alles meer dan 

de som der delen, vond ik elk principe uit – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 16 augustus 2019 

WOEKEREN

WOEKEREN

Beelden aaneengeregen tot regels – tussen stoeptegels
het woekerend onkruid een zoveelste bewijs van onuitroeibaar
leven. Zo kom ik jou in mijn bestaan tegen, ongebreideld
en onontkoombaar de mijne.

Het is bijna onmogelijk dit tegen te spreken. Tomeloos
de liefde die mij parten speelt. Jij bent zo karakteristiek als
deze tuin. Jij bent het begin en het eind. Wat zich niet
afremmen laat floreert buitenzinnig – 

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
donderdag 15 augustus 2019 

EEN MOOIE DROOM

Een mooie droom

Voor mijn liefste Conny Lahnstein

De zomer kent een symfonie als finale,
achterhaalt de regen, breekt treurnis open,
doet wind het zwijgen toe.

De tuin ontwaakt haar vele bloemen,
vindt gastvrijheid uit, wacht het besluit

af te verwelken, ontluikt.

Liefhebben is een tastbaar iets, mijn lief,
zelfs als je het niet ziet schijnt de zon door
alles heen, brengt leven aan in alle kleuren – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 13 augustus 2019

HET JUISTE MOMENT

Het juiste moment

Het had geonweerd, het vertelde een heel verhaal,
het bleek niet het juiste moment, de tuin lag er verregend 

bij, dit was het seizoen waarin alles werd verlaten 

en verzopen.  Er bestond niet zoiets als geluk. 

Kon het ooit anders?

Wat werd uitgesteld wachtte een beter moment af 

om tot leven te komen. In de verte klonk nog het onweer, 

moest het verhaal nog over, vlogen verschrikt de vogels,
maar onbeduidend. Het werd tijd om opnieuw 

te ontwaken – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 13 augustus 2019 

JOIE DE VIVRE

Joie de vivre

Wij keken toe hoe het zand verstoof en bouwde aan 

een sterker geloof om een nieuwe kust te veroveren. 

Jouw lach was opgetogen zoals het krijsen van de 

stoere sternen aan het brakke water. Het leven een 

beloftevol later aan opgroeiend kroost.

Ik had mijzelf opnieuw uit te vinden binnendijks
en buitengaats. Jij veroverde mijn dagdromen. Jij 

kalmeerde mij, ontnam mij mijn haast, maakte
mijn somber gelaat overbodig.

De sternen met hun bekken vol overvloedig aas –
visvangst opgaand in hun overstemmend kabaal.
Hoe kon ik nu niet eender de tijd passeren? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 12 augustus 2019 

PROMINENT

Prominent

Onbedoeld hebben de wetten snelheid overwogen, 

promoveren planten op hun wellustig voortvaren. Een
voorzichtige appel verliest het van de zwaartekracht
in een fractie van een seconde voor hij doormidden 

splijt – aan flarden.

Onverstoorbaar de laatste spurt van de toekomstige 

tijd naar een laatste cijfer achter de komma. Weloverwogen
blijven de bestaande kansen trefzeker – een opdoemende
egel, een dansende nachtvlinder in het waaklicht.

Bij elkaar opgeteld een mogelijke uitkomst 

die zich per slot van rekening neerlegt bij 

haar voorlopige conclusie – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 9 augustus 2019  

EQUUS

EQUUS
Duindagboekgedicht 130
Uitgewerkte I-Phone opname

Om het duin ongerept te laten lijken vraagt het
om paarden. Zij grazen bedaard zonder oog te slaan
op wie hen omringt. Flank aan flank uiten zij hun 

oerinstinct van een natuurlijk overleven.

Het duin weer zijn dynamiek teruggegeven. Soms
briesend en geagiteerd komen zij nerveus tot stilstand.
Hun wilde manen nog niet afgeleerd staren zij de
voorbijganger aan die hen in verbazing passeert.

Twee werelden komen zo bijeen – het steppedier elegant,
de mens in verwondering. Even komen zij overeen. Bij
benadering, zover de tijd dat leert – 

Gedicht Elbert Gonggrijp,

Foto @ Conny Lahnstein,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 8 augustus 2019

ONDER DE HUID

Onder de huid
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Op een avond in de zomer waarin de wereld
inslaapt gedurende de voorbijgaande uren – maar 

het echoën van de keffende kauwtjes in de 

bomen, de opdoemende silhouetten 

van een ontwapenend vroeger.

Alles wil worden vergeten, alles doet zijn uiterste
best om te worden onthouden, vindt vele verschijningen
uit – onder de huid van een verder rimpelloos
bestaan. Zo zit ook jij onder mijn huid, bijna
onzichtbaar, maar toch.

Ik herken je, maar amper, ik houd van je, maar
vanwaar. Er valt veel over te zeggen – ik heb de woorden
ervoor niet klaar. Totdat de nacht ons verduistert 

en ik je terugvind in het naderen van ons twee – 

een toevallige hand in de avond, 

een vluchtige kus in de nacht,

een arm om je heen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 5 augustus 2019 

EENAKTER

EENAKTERDuindagboekgedicht 129
Uitgewerkte I-Phone opname

Verscheidene malen evenaart het duin zijn majestueuze 

generale repetitie. Met fluweel omkleed treedt hij ten tonele, 

een ware acteur die zijn tekst letterlijk uit het hoofd kent.
De staande ovatie aan het laatste glorend licht.

Een enkele vogel een bijrol op de bühne. Zo ontstaat het
encore, het bis dat om vele scènes vraagt. Uiteindelijk valt 

het doek, wordt de zaal verlaten, gaan de spotlights
uit. Zover echter is het nu nog niet.

Er kan gelachen of gehuild 

bij zoveel romantiek – 

Gedicht Elbert Gonggrijp,

Foto @ Conny Lahnstein

PWN duinen Bergen aan Zee,
zaterdag 3 augustus 2019

INGETOGEN

Ingetogen

Wij wilden winter worden, oude fijn geëtste lijnen,
uitvergrote litho’s van een doorleefd landschap.
Hollands welvaren wachtte de magere maanden
van een teruggekeerd ballingschap. Bomen 

dromden hun kaalte in schaamte bijeen.

De natte akkers waren verlaten, de plassen
weerspiegelden hun verlopen imago. Het was 

van een rustieke melancholie die nochtans 

niet viel te begrijpen. Je kon kijken wat je 

wilde, maar het uitzicht keek van je weg. 

Mooi van lelijkheid, zonder het begin 

te vinden voor de letters die hij schreef 

– de dichter – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 1 augustus 2019