BALANS

BALANS
Duindagboekgedicht 138
Uitgewerkte IPhone opname

Het mos verzacht het bonkig karkas van het armetierig
duin, toetst speels het licht, kruipt onverwachts waar
het niet gaan kan. Een bedaarde glimlach, een reden
tot overleven, een mantel van liefde.

Er is geen waarom voorhanden, het mos betovert je met
zijn onbevangen acte de présence nu het hier nog nat is.
De lucht vertoont een zekere ijlte, lijkt te volharden in
het gegeven ogenblik.

De schaduwen glijden traag voorbij,
kruipen ongemerkt verder nog voordat
je er erg in hebt –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 5 februari 2020