ROEMRUCHT

 

ROEMRUCHT
Duindagboekgedicht 189
Uitgewerkte notitie

 

Alsof jij er altijd zo bij had gelegen – het helm, het dorre
gras. Tegen de haren in gestreken, roemrucht van verbond.
Hoe uit alles weer leven ontstond, haast onzichtbaar, bijna
afwezig. Het standvastig duin bleef goed van vertrouwen,
sloot vriendschap niet langer uit.

Je wachtte geduldig. Ik had je altijd zo gewild, dat ik niet
langer tegen je hoefde te vechten. Dat ik tot in de verste
verte mijn eigen gang kon gaan. O, wist ik maar van je
oude verhaal dat geen einde kende.

Dat je mij tot tranen toe bewoog en ik mij bij je neervlijde –
je glooiende flanken, je huid, je kalmte. Hoe moet het je ooit
zijn vergaan toen ik je wel degelijk had uit te vinden, toen
ik niet bestond, mij verloren waande –

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 13 juli 2022
Foto @ Elbert Gonggrijp