ALS HET DEFINITIEF

ALS HET DEFINITIEF

5^e gedicht in de reeks kettinggedichten voor Facebook

Niet langer hoeft uitgeplozen, niet langer taal gezwoegd, het landschap blootgelegd,
een boek dat open en bloot. Ik riskeer mij het lauweren, ik rust, ik hoef je niet
langer tot vermaak, ik mag de weg kwijt. Ik mag mij verliezen omdat ik mij
weer voor jou aanwezig ben. Waar die verloren tijd? Ik heb niets gezegd,

Ik was verdiept in mijn eigen spel, vereenzelvigde  het onvertogen woord.

Onderwijl rust de aarde in de verkilde nacht, vriest het ingetogen tot verstilde
beelden. Hoeveel thuis zijn wij, ik kijk je op, ik weet vertraagd jouw naam. Ik
ben weer plaats, ik word weer huis, ik vraag wie jij bent vandaag en de
gebruikelijke maaltijd van het vertrouwde. Zal ik je dan op het laatst
een aubade omdat jij, enkel jij alleen?

Ik stapel laatste letters op een rij, zet ze weg voor later. Wat ik jou ooit zei,
mag weer zo waar als het ontwaken uit de slaap en weer weten wie jij bent.
Ja, jij mag, vergeet dit definitieve gedicht wat ik je achterlaat. Mijn blik weer
het open vizier voorbij de vaste vorm die de bewogen emotie en ratio

beredeneerde.

Vind mij, hou van mij, deel mij, word eventuele vrienden. Maar wat deert het?

Ik ben mijzelf hier achtergebleven zonder dat ik nog restte, ik  heb mij hier
achtergelaten wie het wil begrijpen. Ik ben elders in de smidse waar altijd

alles in de pen. Een relict wat ik je schreef, een echo van een ooit gecreëerde daadwerkelijkheid. Zie het maar als de sterren hoe vergeefs en doods –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 27 december 2014