IDYLLE

IDYLLE

Landjuwelen
Antwoord op Gemma “ Aalbessen “

Om aanvankelijk een eigen beweging te volgen lees ik
eerst de halmen tot een bootje, proef ik de toffeesmaak
van het gras, beluister ik de laatste lucht naar
een nazomer.

Ik heimwee het geluk, draag voltooid mijn bessen, aap
Spreeuwen na in hun acrobatiek. Ik bedrijf de liefde
dronken met een ieder die ik zie. Iedereen is per
slot van rekening even gelukkig met mij?

Op het water ketst de steen zich vele malen een
herhaling zover de arm zich strekt, terwijl de diepte

zich in duisternis doet bepalen, de Kokerjuffer,
de Watertor, de Kikker insgelijks.
  

Bomen worden mettertijd hun schaduwen en
vereenzamen hun kroondomein. Het kijken
verlangzaamt naar een simpeler stilte.

Niets beheerst zich volmaakter dan deze
afloop, dit voleinden dat zich herinnert

als een speelkwartier de bel na de pauze.

Een kind stoeiend zoals hij het plein
en de bal beleefde.

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 30 juni 2016

Houtdruk @ Inez Odijk " Gras "

ACCENT

ACCENT

Landjuwelen

Antwoord op Gemma “ Geloof ‘

Maar het regent, dat het regent zoals het regent. In het
holst van de nacht wierp ik de slakken over de schutting
terwijl jij de ochtend voorbereidde op de grote schoonmaak.
Er moest maar worden vergeten.

Aan alles moest eens een eind, alles moest maar eens weg.

Groei kent vraat, bloei verkwijnt waar je bijstaat, dood zaait

tweedracht. Ik geloof, maar in het kleine. Dat we de

buitenissigheden kunnen vermijden.

Het grasveld dient gemaaid en de Klimop tot binnen de
perken gesnoeid. Onzeker ontpoppen de Madeliefjes en de

klavers. Zij wederkeren zich telkens hardnekkig. Maar een

boom blijft een boom en voldraagt gestaag zijn vruchten

tot rijping.

Hoezeer luidt dan de zomer? Ik geloof in haar melodie
die onderhuids haar stilte spreekt. Het tijdloze beeld
zoals je in de bushalte de bus zeker weet, maar
wanneer werkelijker. Zoals de statische Reiger

flitsend zijn argeloze prooi spietst.

De geur van vers hooi wordt telkens nu. De vreugde die
wanordelijk orde maakt, de wisseling van de seizoenen.
Een vlijtige merel die met horten en stoten de zode
inspecteert, gretig de bessen plukt.

Het regent zoals het regent en het houdt niet op. In
het kleine vragen de uren om genade, het geduld

te bewaren. Ik verwezenlijk je, zoals ik geen enkele
keuze heb dan haar te laten bepalen.

Ja, ik geloof –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 30 juni 2016

Schilderij Martynchuk Vasily " Snail painting "

  

NERGENS

NERGENS

Landjuwelen
Antwoord op Gemma “ Heuvels en flanken “

Wie heeft de waarheid verlaten? Jij soms? Ergens
heeft de nacht geen woord gesproken. Jij doelde
op herkomst. In jouw woorden heb ik ze vergeten,
in jouw geboorte de zomer verkwanseld. De
boerderijen, de kavels.

Het moet iets van water zijn geweest, ik volgde,
ik doorzocht de schaduwen op iets van leven,
het bewoog ergens onzichtbaar. Of ik er de
kikkers van deed kwaken.

Het zou een vogel, maar verscholen. Dit is de
liefde, maar op een oor, aan het zicht onttrokken.
Regen en storm die ik zou vermoeden ook als
jij er niet meer bent. Hoe eenzaam kun je.

Of ik ooit thuis kom tussen de grauwende wolken,
maar zo verweesd als een kind dat immer
honger heeft naar een toegankelijker
uitzicht –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 29 juni 2016

Schilderij @ Anselm Kiefer " Wohin wir uns wenden im Gewitter der Rosen, ist die Nacht mit Dornen erhellt " (1998) (Afmetingen 4 x 8 meter...)

CRIME PASSIONEL

CRIME PASSIONEL

Midzomernachtsdrama

Als je weet hebt dat dit aanvankelijk gebeurt: de naaktslak
gecrasht voordat je het wist dat je het voelde. In mijn
aanvankelijke dromen van vraat en schade niets
beducht.

De nacht langgerekt van schaduwrijke stilte waarin het
zacht toeven was of een prominent vergissen hoe diep
en relatief de werkelijke zomer. Je kon erin wonen
of hopeloos verdwalen.

De slaap deed de rest. De mythe van de liefde omarmde
de comfortabele leegte dat alles zich buiten jezelf begaf
zolang het maar op safe speelde. Moederkoren, builenpest

en de grote boze wolf fossielen uit een Middeleeuwen
waarvan de horror lang was uitgedoofd.

Het huidig schimmenspel wil uren rekken. Het tikt de

tomeloze tijd in onophoudelijke regen tot een bedarende

monoloog van luttele bewoordingen. Zo teder kan het zijn:

dat je het pas besefte toen het zich verstomde.

Parelende druppels op de opgefriste bladeren als plot
van een ongelezen verhaal die nu bij het ontwaken een
volgende bladzijde op zal kunnen slaan. Het residu vormt
laatste vochtplekken op het trottoir.

De slak verstart genadeloos in zijn verdrogend inkrimpend
sterven. Verbannen naar een zoveelste reden om evenzeer

te vroeg en te laat voor eeuwig futiel te onteigenen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 29 juni 2016

Wall Paper foto

KINDERSZEHNEN

KINDERSZENEN *
Landjuwelen

Antwoord op Gemma “ Op deze ochtend “

Uitgewerkte Smartphone opname

In het blauw benevelde van bosschages sluimert
een immer verder weg terwijl op het roerloze water
het statische van slapende ineengedoken eenden.

Hier voldraagt een bemoederende zomer het
ontluikende kind dat het wakkere wankelen
tot neuriën mompelt, haar droombeeld
naar gebladerte speelt, een onbegrijpelijk
kijken.

Een eensgelijkse belofte bedoelde ik jou, mijn
lief, hier verdween je, maar hier bleef je. Vergeet

dit niet, jij was dit, een spel, een vredige eed, één
met mij tussen de waterlelies en het dorrende gras.

Het wanordelijke groen tierde en krioelde zoals de
mieren dat doen, overijverig een bijna onooglijke
meditatie voor diegene die er niet voor door
de knieën. Waarin dat ene pluisje een veertje.

Het glinsteren van verlate druppels op het stugge
weerbarstige riet, vermaningen van een eerder
weleer. Een pauze in mijn jachtig overpeinzen.

Daar de wereld vrucht zet, maar naar een
eventuele keuze, een ongebreidelde
voorlopige poging.

Om jou dichterbij te verbeelden,
volwassener en rijper –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef, ruïne,  dinsdag 28 juni 2016

Foto @ Cristina Hoch

* Titel ontleend aan muziek Robert Schumann