WISPELTURIG

WISPELTURIG
Duindagboekgedicht 45
Uitgewerkte Smartphone opname

Kleurige wolkenslierten die zich voortsnellen harder dan ik
lopen kan, licht dat omkeert van zonovergoten tot dieptriest,
zich in donkere schelle schaduwen verliest terwijl de toppen
van het duin feller tonen dan ik ooit eerder had gezien.

Geen peil op te trekken dan dat het zich aarzelt tussen een
bittere koude of een vleugje warmte, een glimlach of een frons.
Een areaal dat zich geen tweemaal bedenken laat of je het op
allerlei manieren verstaat.

Een ongebreideld verliezen of winnen dat zich terloops 
doet erkennen als het enig juiste inzicht. Het duin 
breedgeschouderd of  diep verscholen in zijn jas 
van het nog iets te willen –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  maandag 30 januari 2017

Foto's Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  30-01-17

VERBRANDE PAN

VERBRANDE PAN

KNNV Excursie Bergen aan zee
Ter nagedachtenis van bioloog Victor Westhoff
Uitgewerkte Smartphone opname

De Berken schilferen zich wit verlegen tegen elke breekbare prijs.
De Moseiken staan gebogen als ware exoten een degelijker karakter.
Moest hier ooit een sprookjesachtig toevluchtsoord meter bij meter

in kaart gebracht? Al wat was raakte zeldzaam, vergrast, verbraamd,
verdroogd en verbost.

De hedendaagse winter echter strooit nog immer zijn veelvuldige
tinten in het rond. Wie op de paden blijft kan nog veel herkennen,
maar weet het schaars tot in de verte. Praten wij er dan nu zo
over heen dat wij er geen acht op durven slaan als wij de
natuur niet meer verstaan?

Het verleden verraadt zich niet, maar moet het met
het huidig heden stellen. De vermaarde inventarisatie
van gestorven biologen ten spijt –

Elbert Gonggrijp,  Bergen aan Zee,  woensdag 25 januari 2017

Foto Elbert Gonggrijp,  Verbrande Pan,  Bergen aan Zee,  25-01-17

MYSTIEK

MYSTIEK
Duindagboekgedicht 44
Uitgewerkte Smartphone opname

In de omfloerste stilte doem je op, vind ik mijzelf rondom alsof het
God betaamde, maar met een degelijker naam. Zo vind ik jou: jij, die
ooit waarachtiger contouren schetste. Je laat mij aanstonds raden.

Lijnen die verdwijnen waar zij ooit tesamen kwamen raken nu in
witte sluiers omhuld. Dit doet leegte met levende dingen. Het vervagen
van paarden, het nauwelijkse geluid van hun onverschillig grazen.

De twijgen en de dalen een magisch toneel voor licht en nevel. Hier
ben ik alles wat ik zie. Een individu in een duin dat geen alibi herkent
dan zich er vooralsnog voor te verontschuldigen –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  dinsdag 24 januari 2017

Foto's @ Conny Lahnstein,  PWN duinen Bergen aan Zee,  24/1/2017

 

INTERN

INTERN
Landjuwelen
Antwoord op Gemma “ De witte leemte “

Achter de coulissen. En dan jouw stem welteverstaan. Alsof je er
elk ogenblik achter vandaan. Liefde is overal, zei je. Het verbergt
zich in de Vlier, het ligt als rijp op de velden. Het moet alleen nog

ingefluisterd, zachte klanken van lente. Het is de lichtval die in het ijs
van de vijver zijn scherpe lijnen trekt. Wanneer ontbreek je mij nu echt?
Jij kijkt mij aan zoals ik jou ooit levensecht bedoelde –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 17 januari 2017

  

Foto vanaf blog @ Afanja(Jan K.) - Katje van de Hazelaar op het ijs

MYTHE

MYTHE

Duindagboekgedicht 43
Uitgewerkte Smartphone opname

In geen vergelijk met hoe het anders is. Witter dan stilte bekruipen
de wilgen ragfijne vingers van tanige rijp. Het duin weet zich zacht en vergevingsgezind gestreeld door een kille hand. De ademtocht van
een God die tot kalmte maant.

Bevroren dampt het kalme ochtendgloren. Het duin beraadt
zich op een argeloos glooien. Ten vondeling gelegd in de ijzeren
greep die winter heet, tooit het zijn subtiele betoverende lijnen.

Een voorzichtig idyllisch sprookje van het korte
oponthoud, het onwezenlijk bepoederd tafereel
van een tomeloos vertoeven –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen,  Bergen aan Zee,  dinsdag 17 januari 2017

  

Foto's Elbert Gonggrijp,  PWN duinen,  Bergen aan Zee,  17-01-17