ONTDAAN
Duindagboekgedicht 39
Uitgewerkte Smartphone opname
Een
wezensvreemd idee dat het duin, verregend en nat, op zijn
tellen past, verwatert in zijn grauwe grijzen, een vergeefse moeder,
een verloren zoon, een pover proberen van overleven.
tellen past, verwatert in zijn grauwe grijzen, een vergeefse moeder,
een verloren zoon, een pover proberen van overleven.
Zowaar
druilt het verschoten zand. Op elke kruin het schaarse
helm een dwingend wuiven in de noeste wind. Kilte bijtend in het
gezicht. Een loze poging iets te ondernemen, te gissen wat het
werkelijk dacht te suggereren. Alles in een ander licht te zien.
helm een dwingend wuiven in de noeste wind. Kilte bijtend in het
gezicht. Een loze poging iets te ondernemen, te gissen wat het
werkelijk dacht te suggereren. Alles in een ander licht te zien.
Een
laatste einder van vage contouren, een gouache,
waarin de winter zich gestreng de laatste streken –
waarin de winter zich gestreng de laatste streken –
Elbert Gonggrijp, PWN duinen Bergen aan Zee, maandag 9 januari 2017
Foto @ Conny Lahnstein, PWN duinen Bergen aan Zee, maandag 9 januari 2017
No comments:
Post a Comment