STEM XLIII

Stem XLIII

Zonsondergang bankje Nachtegalenpad

Het ijle gras heeft sterfte aangenomen, terwijl de schermen

van Wilde Peen in schier povere skeletten berusten. Daar
waar het duin  weer zo overig als voorheen, taant  het

dralend licht een raden van waar eens het vergezicht

zich vergewiste.

De herfst een begin, maar dat alles nog moet. Wasem bedauwt

en vernevelt de kilte. Verdwaal jij eender in dit uitzicht tussen
sluimeren en slapen waar alles in grover lijnen zijn ware

aard verliest?

Braille wordt het, moeder, een gedicht dat zich
blindelings dient leren lezen om met de gedachten
op de tast. Het verankert zich zodra het mij
vervluchtigt.

Killer en eenzamer dan dit landschap

haar kleurend verwijt –

Elbert Gonggrijp,  

Egmond aan den Hoef,  

dinsdag 6 september 2016

Fotograaf @ San Kranenburg - Wilde Peen