OPTREDEN JAM SESSIE WIJKCENTRUM DE REKERE 2.0, MAANDAG 28 OKTOBER 2019

EEN TOESCHIETELIJK TEKORT

Een toeschietelijk tekort

Een voortschrijdende dag die zich opent als een nieuw 

geschreven brief – een bittere dag, een bloeddoorlopen 

dag, ijzer – metaalsmakend. Tranen verzamelend, 

ideeën vergelend – hoe moet ik je nog anders
noemen nu de uren tekort schieten?

Herfst teistert een pasgeschreven geschiedenis van 

aangedaande tekorten. Wat ik dacht te herkennen is 

in hevig verzet met het existentialisme van de 

pijnlijke vergissing – noem de errata niet, er is 

geen wederopstanding.

Meedogenloos de virtuoze neerslachtigheid die doet
huilen om datgene waarvan ik de treurnis ooit verzamelde.
Kon je ooit eerder zo tekeer horen gaan nu ik zopas
jouw vileine streken leerde kennen? Dit is een
norse dag, een ernstige dag.

Waarom dan steeds jouw 

stem te verheffen? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 18 oktober 2019

INSTINCT

Instinct

Was ik maar eerder aangehaakt, met mijn instinct de  

vogels achterna. Aan de herfst valt niet te ontkomen.

Zo vond ik soelaas voor al wat mij logenstrafte en
een zonniger zuiden belemmerde, op weg naar 

mijn toegeëigende toevluchtsoord. 

Houd jij mij tegen nu Ik naar het vertrouwde zoek 

van een weleer om in terug te keren? Zo blijf ik 

vooralsnog mijzelf zelfs al was jij niet ter plaatse.

Hoe blijf ik dan op koers nu ik een andere weg 

wens te vervolgen? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 16 oktober 2019  

VOORTVLUCHTIG

Voortvluchtig

Niemand kan verhinderen hoe de laatste leeuweriken,

hoe de gejaagde koperwieken eenmaal op de vlucht
verre oorden verkiezen. Dit is het tijdperk van een
herfst waarin alles anders vergaat – een dag
verzadigd van regen of glashelder.

Onrust daalt neer over bossen en akkers, de mensen
schuilen in hun jassen. Hier ben ik mijzelf en niemand
anders – los van elke stem, maar voortvluchtig van
gedachten, ongebreideld in mijn hang naar elders.
Hoe houd in mijzelf in toom nu de wereld
lijkt te vergaan? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 16 oktober 2019 

NIET PERSOONLIJK

Niet persoonlijk

Ken jij mij dan, mijn stem, uit al die anderen, heb je
weet van al mijn daden en gedragingen waarvan ikzelf
niet eens de reikwijdte ken? Het gebeurt mij dagelijks
dat ik mij over mijzelf verbaas, verwonderd ben

over mijn doen en laten. En jij zou al mijn patronen
doorgronden? Ben jij het die van dezelfde orde mijn 

richting tracht te bepalen terwijl ik meer een eigen 

karakter wens na te streven? Pijnlijk wordt het als jij 

mij niet vrij laat mijn eigen lot 

in handen te nemen en op 

eigen wieken laat gaan – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 15 oktober 2019

WAARBORG

Waarborg

Het innerlijk pad dat uiteindelijk mijn leven waarborgt,
de stem insgelijks maakt met mijn eigen stem zoals ik hem
heb voorbestemd, het gevoel op te doen bloeien
als ben ik een completer mens,

de dingen weer scherp te zien met hun ware karakter,
kraakhelder van doen en laten. Vrij te mogen zijn zoals
ieder ander zonder de overbodige gedachten
waardoor ik veelvuldig word bepaald, 

weer één persoon te heten die handelsbekwaam
kan luisteren en kijken zonder ruis, een nieuwe weg
in te kunnen slaan naar een aanstonds later –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 13 oktober 2019  

DIKWIJLS

Dikwijls

Dikwijls hoor ik aan wat jij te zeggen hebt. Het gebeurt 

ontelbaar vaker dat ik je raad negeer. Ik gehoorzaam je 

als jij het bij het rechte eind hebt. Is er een aanwijzing 

hoe jij de wereld had bedoeld? Onstuimig het weer, 

ongenaakbaar het jaargetij waarin ik mij bevind.

Ik probeer voorzichtig de woorden die onlosmakelijk de 

mijne zijn, zo eenvoudig heb ik het willen zien, mijn hersenen 

niet langer vervuld van oneigenlijke ideeën, ongeacht 

wind en regen weer thuis te komen in mijn eigen hoofd –  

deuren en ramen te sluiten, 

mij voorgoed met mijzelf alleen 

te laten zonder wezenlijke 

vraag of antwoord – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 11 oktober 2019

MICROKOSMOS

Microkosmos

In allerlei patronen bood het zich aan – verlate libellen
boven het rimpelloos water, meerkoeten elkaar najagend 

in hun aanvankelijk dreigen, hun onderhuidse argwaan. 

Zelfs de vlinders vertoonden frivool hun levenskunsten – 

de druk schetterende ekster op hun stek. De wereld was
waarlijk nog niet bezig te vergaan. Een bleke zon bescheen 

dit bonte tafereel tot de bewolking bezit nam van dit 

rustgevend geheel en als spelbreker fungeerde.

Even werd ik verlost van mijn stem, die navrante 

dwingeland. De natuur bewoog zich even, dempte 

enigszins het aanhoudend gekrakeel en deed mij 

opgelucht herademen – 

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,

donderdag 10 oktober 2019 

HOEDANIG

Hoedanig

Waar het water in plassen de Oktobermaand vergezelde is 

het nu schielijks opgeklaard – kon het niet waarachtiger een 

beter klimaat zonder dat jij je ermee bemoeide zodat ik 

eenmaal bevrijd mijnentwegen een eigen perspectief 

hanteerde? De velden liggen er verlaten bij, de stoppels 

en de kluiten ogen drassig en misplaatst in hun eigen eenzaam 

domein – wat er nog van resteert wacht enkel nog de ganzen 

– rest aan mij het nakijken van wat ervan nog rijpte. 

Het aardse slijk. Waar hevige regen over de akkers neerstreek 

moet alles weer hersteld – als het zich daartoe geroepen weet, 

mag ik dan uiteindelijk de vrije hand, jij stem die alles 

minacht wat van mij is? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

woensdag 9 oktober 2019    

HONORARIUM

Honorarium

Het begon met het verlenen van een zekere tegemoetkoming,
een raadgeving die ik niet wenste – jij stem, die dacht alles
beter te weten. Het bliksemde en donderde ervan en
resulteerde in hagel en regen – mijn ongewenste herfst,
een volslagen vreemde.

Nu zit je onder mijn huid en ik houd je niet tegen. Ik kan ernaar
kijken en luisteren, het houd maar niet op met ontregelen, de
gehele natuur huivert ervan. Moet ik hetzelfde ondergaan
nu ik tracht los te staan van dit onverbiddelijk ogenblik?

Op de achtergrond het woest misbaar, een oorkonde van 

ongeschreven wetten waar ik liever niet op heb te letten, 

maar het uit zich, het onophoudelijk ongenoegen
dat zwaar en log op deze aarde leunt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 9 oktober 2019

DESONDANKS

Desondanks

Dat jij mij haarfijn uit de doeken doet hoe ik mijzelf 

gedragen moet in mijn huidige omstandigheden is 

voor mij niet aan de orde. Ondanks de signalen 

van een alles bepalende herfst ten teken van 

de overleden zomer – het vergeelde blad, de kale 

boomkruinen en de verschrikte vogels – wil ik een 

nieuwe koers gaan varen, het roer weer in eigen 

handen nemen, veelbelovende horizonten 

tegemoet om uiteindelijk echt vrij te zijn, los van jou, 

mijn stem, ten einde te herkennen wie ik in wezen

werkelijk ben, open voor onbekende impulsen,
mij op te richten naar eigen aard – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 8 oktober 2019

STILGEZET

Stilgezet

Ongebreideld verdeel jij mijn geest in binnen en buiten – 

een tweedeling waaruit ik de angel wil halen – de schizofrene
natuur die mijn actieradius beperkt. Was jij maar net zo
voortvluchtig als de ganzen, vliegend naar een
onbestemd noorden die beter beloofde, een

vastgelegd geluk. Zelf wens ik even vrij te zijn, niet langer 

gebogen onder het juk dat mij belast – de oeverloze discussies 

in mijn dagelijks hoe en waarom. Mijzelf niet langer slaafs 

te zijn aan elk wikken en wegen, maar glimlachend 

om alles wat mij eerder zo belemmerde –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 5 oktober 2019  

MAAR JIJ -

Maar jij – 

Wie ben je vroeg ik, wie ben je dan stem nu ik je
in deze morgen weer herhaaldelijk tegenkom, je
onophoudelijk hoor spreken, nu ik weer naar je
heb te luisteren, nu ik los wil, bevrijd? – 

De dagelijkse beslommeringen zijn weer begonnen
aan te vangen, zich langzaam ontvouwend, heel
voorzichtig, nog nauwelijks ontwaakt, maar jij –  

Ik had je willen tegenhouden om weer tot mijn
leven toe te treden. Ik had je liever niet, ik had je
liever zonder, ik had je liever aan een ander,
maar jij –  

Daar sta ik dan alleen te zijn met jou. 

De morgen koud en kil – dat alles nog 

moet zoals het kan – misschien – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 1 oktober 2019