Nergens heen
Je stond daar maar en mijmerde je desolate verten
–
een dag verruilde zich uiteindelijk voor de nacht, werd
onzichtbaar hoe zij geklonken had. Jij was een huis,
maar niemand wist van je, zo afwezig werd jij dat
je erop kon wachten.
Ik zag de weifelingen, die twee ogen die duidden
op een grijns, een plek om je te verlaten. Dat een stem
oud begon te worden. Ken ik je, schreef je.
Wie behoudt jou nu jij nergens meer bent, nu jij
in jouw eigen woorden bent verdwenen. Zoals ik jou
kan lezen, maar nergens zo afwezig als hier. Zo
oud al dat ik jou vergat –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 6 september 2020
No comments:
Post a Comment