Niets dat overblijft
Om de troost, maar daarentegen. Het neigt al
naar herfst, het regent pijpenstelen waar ik verblijf –
bijna gewoon van ontroering zo bestaand. Ik zou
willen begrijpen hoe ik het geluk zou
laten
klinken – aanhoudend alsof het niet ander
zou dan dit.
Misschien komen wij elkaar hier in tegen – in
het geheugen dat het slechts een droom zou
willen zijn. Misschien worden wij oud zonder
het besef dit ooit te bedenken. Zo’n dag
die aanving niet op te houden. Waarin
wij nooit meer ophielden.
Om de regen en de tijd – om
het geluk en de vrede die wij
nooit meer kunnen vinden –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 3 september 2020
No comments:
Post a Comment