STOICIJNS

 

STOÏCIJNS
Duindagboekgedicht 185
Uitgewerkte notitie

 

Alsof hem niets belemmerde, alsof hij de tijd voor immer
voor het kiezen had. Een Schotse Hooglander, een ruigtedier
tussen de ruigtekruiden – en dat blijkbaar niet voor niets.
Bijna prehistorisch. Dit duin heeft er blijkbaar baat bij,
vertraagt in het vergrassen. Horens neigen tot dreigen,
maar zij blijken vooralsnog veilig.

De oorspronkelijke vegetatie tot dienst te mogen zijn zich
weer in volle glorie te herstellen. Ondertussen maalt hij al
grazende voort – traag en onbewogen. De blik half geloken,
stoïcijns, bedaard. Zo laat hij zich bijna van heel dichtbij
benaderen. Maar met eerbied, op een gepaste afstand,
voorzichtig, vol ontzag weliswaar –

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 29 april 2022
Foto @ Elbert Gonggrijp