VOORUITZICHT

 

VOORUITZICHT
Duindagboekgedicht 183

 

Zoals het duin zijn schoonheid behoudt – per definitie
manifesteert de lente zich het meest als je haar tussen
de regels leest – een zachte mantel van verlangen.
Speels toont het bruiloftskleed haar feestelijk
gedruis, wil een ieder haar tijd beamen.

Ik had je verloren gewaand, niet langer bij jou te mogen
horen. Wat jij aanving moest zo nodig duidelijker bepaald.
Maar die enkele jubelende vogel, die ene bloeiende struik –
van horen zeg ik het je opdat je niet meer sterven zal,
voorbij die ene dwaze escapade.
 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 april 2022
Foto @ Elbert Gonggrijp