Wat zegt de tijd? Alles wordt oud, past niet
in zijn vorm, slijt, sterft, trekt conclusies.
Zo ga ik de nacht in: gevangen in de illusie
dat alles straks weer beter wordt. Mijn
ogen nog gericht op een wonderschone
toekomst.
Ik kijk, zie lichtjaren ver hoe het begon
– het ontploffen van een ster. Dat het
uitdijt, uitdooft, zich een weg baant
tussen de oevers van de tijd.
Mijn heelal zo klein dat ik mijzelf bewust
ben: oud, tot in elke gedachte.
Waar ik op wacht volstrekt onduidelijk.
20 juli 2011
No comments:
Post a Comment