Vraag en aanbod

Uitgewerkte notities memorecorder


Al wat er is, is het niet en kan het
ook niet zijn. Jouw letters hebben
namen nodig.

Geen uitroepteken zo overbodig
dat het naastenliefde kent. Dorstig,
driemaal daags.

Wat ik van mijzelf weet heeft iets
tevergeefs, mist spontane handen
om zich af te vragen.

Waar jij bent. De plek bezet bereik
ik nooit het bed van horen zeggen.
Heengaan krijgt in schaduw bijval.

Ik taai af. Al wat er is, zal het nooit
zijn, heeft subtiele namen nodig.
Letters die zichzelf verstaan.

De ogen zoekend naar een
nieuw gezicht….


29 november 2012

Waarderhout

Memorecorder


Het sterven machtig. Summier de lijnen
van ooit nieuwe populieren. Zij werden
bijkans uitgevlakt.

De kille resten nog onder voorbehoud.
Spechten roffelen voor hun leven.
Groei niet langer onderpand.

Het lot rot tot in een open hemel.
Langzaamaan breken struiken aan.
Volwassen nu op eigen benen.

Voorzichtig zo de hazelaar, een trotse
esdoorn, een eigenwijze eik. Het kruid
hardnekkig in doen en laten.

Wie van paden durft af te wijken, kent
verbazingwekkend veel verrassingen.
Natuurgetrouw en vogelrijk.

Vergeet vooralsnog niet de honden.
Hun uitlaatplek doet blaffen tot het
eind aan toe….


29 november 2012

Aanverwant

KNNV excursie “ Duinvermaak “, Bergen


De weg glimmend uitgestrekt biedt
geduldig klinkers aan. Bomen grijzen
onbeperkt in krommende verhalen.

Bladeren hebben vaste grond betast,
bederven in hun laatste stilstand.
Het rulle zand zegt hun welkom toe.

Er is zoveel tijd aan het verdwijnen.
Dennen staren zich rechtop. Berken
zilveren zich tot sprookjes.

Hoe kan je echte stilte onderscheiden?
Door de wind: los van mijn verbazing
kent het bos zijn ware ernst.

Zij lispelt zich het vege lijf. Ruzies
ruisend tot verwante vrienden. Op het
eind telt hout zijn stoere stammen.

Dromen zoekend naar houvast. Zo
oud als ik kan ontvouw ik mijn ik
tot noeste plannen.


28 november 2012

Noorderplantsoen

De vijver


Bij de fontein alles bescheiden. Niets
ontneemt de rust. Commando’s voor
honden slechts pieken die
verdwijnen.

In de diepte van de vijver een
stekelbaars die ik ontcijfer,
schokkendergewijs.

Schaduwen vallen als dwarslaesies
over het gras, markeringen van
een ontzeggenlijke koelte.

Niets hoeft. De tijd luiert op zijn rug
en telt de wolken. Mussen kwetteren
taal die druk tot nieuwe beelden rijpt.

De vijver: onpeilbaar trekt haar spiegel
zaken recht, verdrijft futiliteiten.
Bomen deinen met haar hemel
mee.

Hoe nu op of om te kijken….


Groningen, 10 juli 1998

Tot stilstand

KNNV excursie Geestmerambacht


In het kille licht dat naar winter
neigt slibt nat het drassig land.
De planten kwijnen standvastig.

Vanouds verdort het riet tot
maaien. Weerstand biedend aan
de wind wuiven zilver tere pluimen.

De ganzen weten zich hun haast
verschuldigd. Elk vroeger braak.
Het water rillend om het slijk.

Een reiger krijst. De bomen bars.
Dit oude beeld laat bladeren los,
vergrijst tot een somber fronsen.

Houvast tot vergetelheid. Het
pad verstrekkend tot gevolgen.
Zoals het gaat, zoals het blijft….


21 november 2012

Tijdlijn

Cassetterecorder, Facebook, levensvisie


Elk anders schikt zich naar de tijd. In
gedachte weet de verandering zich
steeds constant.

Een onbewuste. De steen geduldig in
het wachten, het ei van vogel reeds
voorzien. Het woord heeft nog niets
begrepen.

De seizoenen langzaamaan. Zij weten
zichzelf steeds ter plekke. Hoe ik
verder ga. Elke aandacht dient
opnieuw gewekt.

Als ik opkijk ben ik te laat.


18 november 2012

In herhaling

Cassetterecorder

En nu de schuifdeuren open, maar het
landschap ligt lui uitgestrekt. De ogen
ingedut. Oren kleuren vage klanken
in.

De toekomst ontkent elk nieuw begin.
Wat zich haast verliest de tijd, komt
van zichzelf steeds te laat.

Dit zal mij niet verbazen. Hoever kom
ik met al mijn wachten. Er is zoveel
ritme om mij heen.

Dagelijkse dingen die nooit zichzelf
hervinden. Chaos ordelijk bij elkaar.
Als ik van nu naar daar ga blijft
alles anders.

Wat ik van mij meeneem heeft recht
te sterven. De rode draad vindt haar
open venster.

De schuifdeuren waar het om vraagt.
Cijfers tot Pi aaneengeregen. Uitkomst
voor wie de weg niet ziet.


16 november 2012
.

Mechanica

M.b.v. een cassetterecorder

Reeksen gloren tot ware mechanica.
Geboren te worden, te sterven
zonder inspraak.

Er zijn getallen die zich voorbereiden.
Gemachtigde pauzes, wetten die hoop
op liefde uitzicht bieden.

Handen niet vergeefs, tranen niet voor
niets gevloeid. De tijd geeft wars van
onze grillen de rode draad.

Een onvermijdelijk waarom weet zijn daad
steeds weer bepaald. Kan het stoppen
dan zouden wij het willen.

Taal voorzichtig leefbaar makend wat
voor eeuwig stil moet staan. Eindeloze
leegte. Slijtage voortaan vastgelegd.

Om nimmer te ontbinden. Ons slapen
verzadigd van elk bekend bedenksel.
Een ogenschijnlijke constante.

Wie mij vergelijkt, vergeet het onbekende.
Een rekening onbekend voor wie voorgoed
de slotsom kent.

Stil te staan – volledig.


12 november 2012

Overzee

Voor goede vrienden in den vreemde


Al lijkt er niets te zeggen – van verre
en in jaren ongezien – weet ik mij
nog steeds een vriend.

Dit valt niet uit te leggen. De pen is
sterker dan het gebrek ons dichterbij
te kunnen kennen.

Warmte stroomt uit lieve woorden
– ondanks hoeveel verleden tijd mij
dagelijks van jullie scheidt.

Mijn gedicht wil van binnenuit. Door
mijn mond kan het niet zwijgen,
wil mijn hand niet meer gedraald.

De stilte opgeheven. Mijn land kent
heimwee naar jullie beiden. Mijn
taal heeft altijd kleur bekend.

Dierbaar tot aan het eind.


7 november 2012

Affaire

Opdracht “ Schrijvenswaard “


Waar zal ik mijzelf vinden? De winter
weet mijn schuilplaats, kent blad en
bederf. De tijd intiem als vrienden.

Waar ik mijzelf haast, zal rampspoed
heersen. De weg hard en voorbij voor
ik het kan weten. Ruim baan voor wie
onbewust snelheid krijgt.

Vergeefs over te steken. De stekels plat
lig ik waar ik lag. Een drama dat stilaan
trage woorden kiest. Een kijken dat
hetzelfde onderspit moet delven.

Wie op mij wacht treft leegte. Het
schuifelen verloor zijn honger, de
schaduw verloor zijn kameraad.

Vergeefs de gestalte die ik achterlaat.
Het is het vermoeden van een dier,
een nacht, een laatste poging tot
stilte.

Het asfalt heeft geduld….


2 november 2012