Noorderplantsoen

De vijver


Bij de fontein alles bescheiden. Niets
ontneemt de rust. Commando’s voor
honden slechts pieken die
verdwijnen.

In de diepte van de vijver een
stekelbaars die ik ontcijfer,
schokkendergewijs.

Schaduwen vallen als dwarslaesies
over het gras, markeringen van
een ontzeggenlijke koelte.

Niets hoeft. De tijd luiert op zijn rug
en telt de wolken. Mussen kwetteren
taal die druk tot nieuwe beelden rijpt.

De vijver: onpeilbaar trekt haar spiegel
zaken recht, verdrijft futiliteiten.
Bomen deinen met haar hemel
mee.

Hoe nu op of om te kijken….


Groningen, 10 juli 1998