Belofte

Belofte
Voor M., muziek Dead Can Dance,  “ Anastasis

Het was niet zozeer wat je zei of
beoogde te zeggen. Elke vorm
van zwijgen stond tussen
twijfel en stilte in.

De winter sprak alle sprank van
hoop tegen. Wat in de kou
bloeien mocht had iets ijls en
bijna tevergeefs.

Hoe vaak liet ons aarzelen zich
herhalen. De kansen van de
herkenning dikwijls onheus
gebleken.

Zo voorzichtig moet ik teder zijn.
Het begrijpen precair, de noodzaak
nog niet daar. Waar verbazing
begint, wil liefde vertrouwd
al op eerste schreden.

Zeg dat je van mij houdt. Zolang
het begin nog kil en koud naar
warmte vraagt, is wat wij doen
hoogst onzeker.  

26 februari 2013

Misschien

Misschien
Voor M.

Jij deed terstond een koekoek
na en iedereen wist achteraf dat
jij dit aan het roepen was.

Misschien had ik mij al zo
vergist dat wat reeds op mijn
lippen lag niet meer kon
worden uitgesproken.

Jouw lach eenzaam in het veld,
mijn zoeken bijtijds afgerond
– geen tegenspraak te dulden
van even zoveel tegenslag.

Wat in vertrouwde woorden lag
wist zich bijkans ongegrond. We
verstomden – de weg terug moest
worden overbrugd om nieuwe tijd
te winnen.

Jij deed een koekoek na en ik
wist niet hoe te zwijgen. In het
verdwijnen elke laatste
kwinkslag teveel.   

25 februari 2013    

Een mogelijke dialoog

Een mogelijke dialoog

Voor M.
(Muziek Talk Talk,  “ The colour of spring “)

In de wind viel je weinig tegen
te spreken – in de naakte bomen
hing de dag met tegenzin tussen
ons in – wij konden niet terug.

Wat de eerste zin betrof maakte
het ons uiterst voorzichtig – voorbij
elk dichten moest ook jij een
ander wezen zijn.

Eerste vragen verkenden langzaam
het vermoeden hoe grillig de natuur
ons een nieuwe dienst bewees – wij
hadden blijkbaar iets gemeen.

Dan de leegte van wat wij nog niet
konden weten – vrienden in het
begin, verleden nog onontdekt.

Hoelang nog met je op te lopen
– waar de nieuwste stilte heerst. Zo
je daar te ontmoeten, vluchtig
in het naderend uur.

24 februari 2013 

Naderbij

Naderbij
Voor M. , Muziek Dead Can Dance, “ Anastasis “   

Er was iets verlegens in je stem. Ik
beantwoordde haar, kwam niets van
herkenning tegen. Waarvan had ik
te zwijgen als ik naar je neigen
wilde?

Liefde duurde een mogelijkheid
teveel en sprak zichzelf voortdurend
tegen. Waar wij wilden blijven bleek
niets zeker. Hadden wij elkaar, dan
was dit nog in ons nadeel.

De tijd hoofs, vastgelegd zonder dat wij
naar elkaar konden verlangen: bloesem
in knop, zang een eerste poging om tot
elkaar te aarzelen. Wie wil kussen zal
ooit zijn schroom verliezen.  

24 februari 2013  
  

Maar jij bent het niet

Maar jij bent het niet
Voor M.

Mijn woorden afgewogen, mijn
antwoorden reeds gesteld. Wij
liepen op. Een winter begon
zich af te vragen hoe koud
het wel niet voor
ons was.

Ik had het behaaglijk in het
verliezen van je nabijheid. Alles
wat je zeggen kon had al afstand
van ons genomen. Er was tijd
voor nodig om er zo hartgrondig
van te kunnen zwijgen.

Het bij elkaar blijven bleek steeds
vanzelfsprekender achterwege.
Wat gedeeld kon worden had
weinig met ons gemeen. Je wilde
niet gebonden zijn, ik raakte
langzaamaan op mijn vrijheid
ingesteld.

Hoe had ik mij vergist dat dit de
ware liefde had geleken. Als ik je
vaker had herkend was ik liever
eenzaam met jou gebleven. Aan
de hemel nog geen voorspoed
van het een of ander –

24 februari 2013
 

Open boek 2

Open boek

Ik sla de stilte erop na: ik
besta uit weinig woorden.
Het geheugen heeft de tijd
gewist.

Hoe kortstondig duurt de
eeuwigheid? Ik lees mijzelf
nauwkeurig terug. Wie mag
ik hedendaags wel zijn?

Een illustratie van verbazing
die geen gelijke kent – notities
in de kantlijn van mijn wezen.

Ik zal mij vinden – steeds
ouder, op het perkament
dat niet ongeschonden
blijft – vervagend.

Stof tot stof. Wie al terugblikt
zoekt de rug. Wie mij bewaart
zet mij terug. Ik wil nog
even.

21 februari 2013 

Open boek

Open boek

Ik sla de stilte erop na – dat
ik besta uit weinig woorden.
Het geheugen heeft de tijd
vergeten.

Hoe kortstondig duurt de
eeuwigheid? Ik lees mijzelf er
nauwkeurig in terug. Wie mag
ik heden ten dage wel niet zijn?

Een illustratief moment dat
met mijn verbazing geen
gelijke kent – notities in de
kantlijn van mijn wezen.

Ik moet het vinden – steeds
ouder, op het perkament
dat zich niet ongeschonden
weet - vervagend.

Stof tot stof. Wie al terugblikt
zoekt de rug. Wie mij bewaart
zet mij terug. Ik wil nog
even.

21 februari 2013 

Primair

PRIMAIR
KNNV excursie Bakkum Noorderstraat

Het oergevoel schuurt schril langs
rood gegloeide wangen – wij wanen
ons de barre tocht zo ver van huis
dat bos en duin niet kunnen doen
vermoeden dat de natuur geen
liefde is.

Schraal schrijnt het landschap
zich kaal aan een kille winter die
van zichzelf geen weerstand biedt
– de lente nog futiel, de tijd noch
taal of teken. Geen einde in hetverschiet .

Het stugge overleven onbuigzaam
voor wie zich nog geen kansen ziet
– ogen tranend in de wind, huiver
langs het stramme lijf. Het zal
moeilijk zijn om hier te blijven.
Niets zo onzeker als die twijfel.

20 februari 2013 

Same Stars

Same Stars
Vrij naar song “ Same Stars “ van Fink

In de tomeloze verte doen
de sterren ons beseffen hoe
eenzaam wij elkaars gelijke
zijn.

We keken en zagen hoe
verbazingwekkend oud
wij werden – niets zinnigs
nog over de lippen.

Verscholen in elkaar dan
maar – waar zullen wij het
elders moeten zoeken.

De ruimte vastbesloten
om ons hierbij voorgoed
uit te sluiten.

20 februari 2013

Zeker

Zeker

Wat ik aan inzicht win
zullen woorden zijn en ik
versta ze.

Kleine, zonder ongemak. Ik
zal ze vinden, los van elke
overtuiging.

Ze zeggen genoeg. Zodra
ik het beter weet, spring
ik in het diepe. Ik zal
ze raden, de een voor
het ander –

20 februari 2013  

Achteraf

Achteraf

Hier, op dit onverhoedse ogenblik,
voorzichtige woorden gezegd
die zich achteraf in het
juiste perspectief lieten
dwingen.

Liefde, achteraf. Aan aandacht
blijkbaar nooit genoeg rest
ons de verbazing wie  aan
wie het eerste vroeg.

De lucht grijs, het raam
beslagen. Het wordt tijd
om zoals afgesproken
voortaan bij elkaar
te blijven.

20 februari 2013  

Stel -

Stel –

Stel, wij zouden van de bladeren,
de vergankelijke en de vergaande
richtlijnen maken een feilloze
toekomst in. In hoeverre is
het oog zich dan bewust van
haar kortstondigheid.

Begrijp mij – elke seconde die
ik er in mis wordt direct weer
uitgevonden, laat het leven
geen verweer. Verderop
zullen de klanken nieuwe
woorden worden, even
vluchtig als de vooraf
aangekondigde.

Het rimpelt in de vijver en
aan tijd breekt al gemis – het
opkijken langzaam de details
vergissend. Het zal straks
structuur vergen om te zeggen
hoe vergeefs beseffen is.

Op de punt van de tong
het onbedacht poetische
antwoord.

20 februari 2013

Start

Start

Ik heb vandaag toegekeken hoe
alles door wanorde is bepaald,
structuren die het oog zijn
meegegeven.

Gezien hoe het veranderlijke steeds
hetzelfde had geleken – wind, storm,
regen. Het gemoed van de vier
seizoenen, tot tranen aan toe.

Ik ben een kind die dit zich met
verbazing omringt. Er is de
onvolmaakte oorzaak die
zich niet wettig klinken laat.

De zon brandend van zoveel
draaiende vragen. Oeroud
tot de laatste kansen.

Is er nog tijd, dan moet het
voorlopig nog wachten. Het
spel daarentegen raakt nooit
volledig uitgespeeld.

19 februari 2013 

Als een steen

Als een steen

Bundel “ Voorbij elk kijken “
Gedichten 2005-2011

Zoals een steen dit doet,
tijdloos, in zijn vorm
besloten.

Zoveel geduld bezit ik niet.
Ik moet nog, ik moet nog 
worden wie ik besta:

een groter vallen. Ik
bewonder de berg en de
berg wuift terug:

ooit word ik vrienden. Als
het niet meer hoeft, als ik
oud word en lig in mijn
groeve.

Polijst mij. Zit mij dwars.
Het zal niet anders hoeven
zijn dan dat.

Beaufort

Beaufort

De wind. Vermanend fluistert
hij de kinderen met zich mee,
eerst de grote, dan de kleine.

Het is niet eerlijk. Wat ik van hen
vinden zal trapt tegen alle moeite in.
Er dient gesust, gekeerd, ontkomen.

Wij willen zonder. Als het kind
het ondervond moest het spelen
weer vanzelf gaan.

In de luwte van zijn stem wordt zijn
taal doorbroken. Een misselijk
makende gedachte. Hij ging te
ver om door te slaan.

Elke keer hetzelfde.

18 februari 2013

Within

Within
Voor Bernard Dov Wisser en Annemie Vandormael
 

Een echo die de leegste ruimte
voltrekt – het innerlijke zelf,
het doelmatigste van de
ondeelbare kern.

Zij bevestigt wat is geweten –
eenzame tijd die zich nog niet
van haar omhulsel heeft bevrijd –
de jongste vragen van een kind.

Onschuldig de stilte die wordt
besloten – een komen en gaan
van het hoe, waarom en wanneer
– niet hier zake.

In het midden kijkt verbazing
duizelingwekkend toe – de hemel
op sterren bogend. Hoe oud wij
zijn heeft alle leeftijden verdragen.

Wij blijven – zelfs tot in het grote
zwijgen: geboorte, leven, dood.
In ons de immer rondcirkelende
atomen.

17 februari 2013  
  

Als Monet

Als Monet
Erik Satie ter inspiratie

De oevers groeien traag
en doof. Mijn denken
grijs, de daden dof en
stram – de penseel
viert feest.

Ik ben een schilderhand
die steevast in zichzelf
gelooft – echo van een
verlopen tijd.

Ik kijk – nergens houvast.
De lelie trilt waterpas.
Sereen elke stilstaande
beweging. Een laatste
zondag gelijk.

In het geduld de meest
waarschijnlijke
overtuiging.

16 februari 2013  

Inside a poem

Inside a poem
N.a.v. nummer Mark Hollis “ The colour of spring  “  

De woorden lengen aan met leegte.
Ik wil ze liever horen zwijgen. De klokt
tikt voorbij het tijdelijke, de uren
dienen nu gezegd.

Nooit zal ik zeker weten hoe de
toekomst zich verzoent met alles
wat ik nastreef. Het zou het uiterste
vergen van wat ik in mijn mars heb.

Liefste, zoveel wit nog te verdragen.
Het is een kwestie van geluk. Die
ene vinger op de toets, die ene krabbel
van de pen. Het moet maar.

Het overige blijft kijken.

15 februari 2013  

Melancholy

Melancholy

Naar song The Style Council
feat. Tracey Thorn
 “Paris Match “

Hier rust  de dag – een uitstrekken
van een laatste begin – armen op weg
naar nergens – benen flanerend
langs het onzekere.

Waar wij op uitgekeken raken – een
laatste kus, het warrig afscheid nemen.
Een laatste sigaret, een opgeslagen
bed.

Zoveel zondag en niets voorhanden.
Wij kijken elkaar weg. Het blijven
berekenend – wanneer moet nog
onze tijd.

Het regent. Hoe het hier bij te laten,
leegte, bijna eindeloos. Jij of ik. De
straat gewis van onze toekomst tot
dit alles stilte is.

14 februari 2013

What the water gave me 2

What the water gave me 2
N.a.v. song Florence and the Machine

Er is zoveel te beginnen.
Horizontaal  ligt de grens
tussen willen en laten –
water op tegenstand
voorbereid.

Als ik mijzelf afvraag ben ik
net zo goed verlaten. Schelpen
tastbaar in mijn handen kennen
oponthoud. Zal ik mijzelf zo
hebben doen vergeten?

Leigrijs grijnzen de golven. De
meeuwen leven mee. Hun vliegen
tergend langzaam van haast. Waar
blijft mijn stem van horen zeggen?

Ik heb aan een enkeling genoeg om
mijzelf tegen te spreken. De wind
de scherpste dialoog, het zand zilt
van kennis.

De vangst wat schrale woorden. Aan
mij ontbreekt het aan niets. Jezus
was een visser.

Hoe zou het zijn jou hier te
ontmoeten?

14 februari 2013

What the water gave me

What the water gave me
Naar gelijknamig nummer van Florence and the Machine

Wat aanspoelt moet nog
worden teruggevonden,
in elke willekeurige
volgorde.

Wie zal ik hierin de
volgende zijn? Textuur
vindt geruwde handen,
leest vertrouwd de lijnen
van mijn huid.

Zilt de smaak, wrang de
op en neer gaande dans
van de onbepaalde tijd.
Hoe kan ik zonder?

Wij  zullen in ons elk
uitzicht verlaten. Wat te
koesteren of te verwerpen.

Wat blijvend is tast naar de
voetstap die achterom kijkt,
voorwaarts het verleden in.

Een vaag vermoeden die
dat ons nadoet.

14 februari 2013 

Zichtlijn

Zichtlijn
KNNV excursie ’ t Oude Hof in Bergen

Hoe alles in een punt
verdwijnt – verjongend
perspectief om tot de
volwaardige kronkels
te komen – grove den,
wijsgerig, doofstom en
levensecht.

Voor de naalden te
verliezen is het altijd
te laat – er is aan water
genoeg om verder te
gaan staren – de argeloze
ruimte in.

Ik praat mij eeuwenoud
en weet mijn aard zover ik
winterhard jouw stappen
begeleidt.

’t Oude Hof nimmer zo
herhaald – tijdloos in al
het wachten.

 Alkmaar, cafe “ Het Gulden Vlies “

Wij, Narcissus

Wij, Narcissus
Opdracht Schrijvenswaard, “ Spiegelen “

Dan, de laatste druppel en
geen opkijken naar. Wat wij
ons hadden toegekend zoekt
naarstig naar een evenbeeld.

Kringen verwateren wat had
afgespeeld. Hoeveel eigenliefde
hadden wij elkaar verweten?

Mocht het zo zijn geef het dan
geen later. Aan stilte is meer
dan genoeg. Gebroken wie
wij even in ons zagen.

Reikend tot voorbij de rand, dieper
dan elk buigen. Wij, ons samen.
Er is een oever die om aandacht
vraagt. Blijf waar je bent, wees
jezelf genadig.

Wat wij zien is wat wij wensen,
is het niet morgen dan wel
vandaag.

Niemand te bekennen
bij het gebrek aan zoveel
bijval.

13 februari 2013   

Suddenly

Suddenly

Ik ben de wind, beweeg mij
zonder oponthoud. Voel mij:
Wat ik beoog is hoogstens
verbazing schuldig.

Hoe deel ik je toekomst,
mijn kind. In al mijn daden
lijken keuzes weloverwogen,
heb ik geen tijd.

Het antwoord kent de sterren
en stopt je lachend in. Het
spelen uitgeteld en uiterst
aangenaam gebleken.

Jij kijkt. Waaraan valt te
beginnen. Elke seconde
telt om te worden vergeten.

Het is nooit te laat
om voortaan onzeker
te blijven.

13 februari 2013

Het vanzelfsprekende

Het vanzelfsprekende
N.a.v. Poeziegeschenk 2013 geschreven door Anna Enquist

Het boek ligt soms terzijde, laat
zich niet gelezen zijn. Taal noch
teken – tijd in uiterste aandacht
ontweken.

Mijn hand het geduld dat ik
van mij opbreng. Wat niet wil
kent geen verklaring, wat ik
weet kan onderstreept. 

Dit wordt nooit oud: het leven
steeds opgepikt, het verhaal
nochtans begrepen – het
leeslint de rode draad.

10 februari 2013

  

INTO DUST

Into dust
Laatste muziekgedicht,  Muziek Mazzy Star, “ Into dust “

Zo zal het klinken. Schaamte,
die zonder woorden zo mooi
had geleken, kent nu geen
verweer.

Het lied dimt. In de nacht zal
het duister die van stilte zijn.
Ingehouden.

Een schaduw, zonder noten.
De ogen open, de oren
dicht.

Exit. Hoever nog tot de
dageraad ons weer
op vleugels draagt…

8 februari 2013

 

Muziektherapie

Muziektherapie
Week van de Poezie, Thema “ Muziek “ , GGZ

Klanken klinken xylofonen,
slaan voorzichtig bange
dromen aan. Een
luisterend oor dat
zacht vertrouwen
vraagt.

Donkere dagen ontwaken
lichtvoetig. Een vaag
vermoeden aan vroeger
weet zich voorzichtig
afgespeeld.

Weifelen trefzeker. De hand
ontwijkt elk misverstand.
Hier was hij en zal hij zijn
gebleven.

Dit is ons instrument: het
hart slaat toe, weet van
horen spreken. Vivace:
een vibrato dat leed
tot leven smeedt.

  

7 februari 2013 

Stabat Mater 2

Stabat Mater
Componist Palestrina

Geheel onszelf vervuld willen wij
wat oud is achterhalen. Er is de
tijd. In een galmend ademhalen
echoot de kathedraal.

In verre gedachten. Wat legt ons
de liefde op? Een leed, kil en koud,
beslaat glas en lood. Een moeder,
haar zoon beklagend, zal zijn pijn

de hare maken. Wie geeft ons dit
leven door? Een mis, polyfoon.
In gezongen lagen –sopraan, alt,
bas, tenor.

Wij weten van ons huidig spreken.
Ten hemelwaarts of profaan. Het
gebed gebeden. Het geluid draagt
ons na – wie wij ooit waren.

Een devoot verhaal dat zich in
stilte waant. Eeuwig lange
lijnen. Stabat Mater. Waar ik
Palestrina verlaat klinken
laatste zware deuren.

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  5 februari 2013

Nightingale revisited

Nightingale revisited
Week van de Poezie , thema “ Muziek  “, Vogelgeluiden CD

Logenstraf mijn woorden. Het
zijn de klanken niet, hoop op
verlangen, dans van verdriet.

Ik zit en verroer mijn noten. Ik
wil in alles afstand zijn. Ik hier
en jij mij veilig buitengesloten.

Hoge ogen strooiend. Harde
trillers tot dromen slaan. Met
mijn toedoen ben jij nergens.

Ik verdraag mijn lied voorbij
mijn grenzen. Jij beoogt mijn
vreugde gunstig. 

De vrede bewaar ik voor de leegte,
het duister aan het begroeten.
Voltreffers der gewoonte. Ik blijf.

De volle nacht in. Zwoel, tot in mijn
laatste kleur – als gegoten.

 7 februari 2013 

Stabat Mater

Stabat MaterComponist Palestrina

Geheel van onszelf vervuld willen
wij al wat oud is achterhalen. Er
is tijd. In een galmend ademhalen
echoot de kathedraal.

In verre gedachten. Wat legt ons
de liefde op? Het is kil en koud,
beslaat glas en lood. Eerste noten
polyfoon. Wie geeft dit leven door?
In gezongen lagen –sopraan, alt

bas, tenor. Wij weten van ons
spreken. Ten hemelwaarts of
profaan. Het gebed gebeden.
Het geluid draagt ons na – wie
wij ooit waren.

Een devoot verhaal dat zich in
stilte waant. Eeuwig lange
lijnen. Stabat Mater. Waar ik
Palestrina verlaat klinken
laatste zware deuren.

5 februari 2013

M.D.

(Ode aan Miles Davis, nummer " Blue in green ",
Poezieweek 2013, Thema " Muziek ")

Zo klonk Picasso. Hij wrong
fluweelzacht de noten in de
de taal – eigenzinnig, haast
baldadig.

Stilte tastte voorzichtig leegte
af, handen grepen naar de
de overgave – glippen tussen
vingers – tuiten de mond
rond koper.

De tovenaar een blazer. Hij
stampvoette een ritme in
elkaar – een rode loper.
Aarzelende bogen – dit
moest met stoten.

Adem onderhuids. De rug
steevast toegedraaid. Het hete
zweet tot in de ogen. Luister
maar. Dit was een heel leven
in het kwadraat.

Alcohol, drugs, sigaretten.
M. D. : de nacht in, to be
continued. Het pand nooit
verlaten.

5 februari 2013   

Broken Loves

Broken Loves
Song from “ The Blue nile “

Het smoort de zondag aan gort,
houdt het ontwaken naakt. Wie
zal het eerst onszelf vergeten.

Wat achterblijft heeft zichzelf al
grijs geregend. Welke uren
kleven het leven nog na.

Wanorde laat afscheid los. Jij
de liefde, ik het tekort. Verlies
heeft van zichzelf te wijten.

De muziek tergt zacht. Wat op
de lippen ligt vooralsnog
verzwegen. Weggaan –

eindeloos.

3 februari 2013 

Loodwit
Voor Inge Boulonois

Op de toppen van mijn tasten
raakt elk oponthoud duister.
Loodwit de mailbox van de
tranen.

Het ademt en heeft mij lief.
Volle leegte kent zijn open
regels. Bladzij voor bladzij
wacht de jonge dichter op
geduld.

Ik kijk op en weet mij elders.
De pen terzijde. De clou
verzwegen. Ik leef mij in: een
vogel verschrikt om zoveel stilte.

Als de nacht: met lege handen
is het zeker. Er is geen tijd. De
tijd staat stil.

Elbert Gonggrijp,  3 februari 2013

ASADIN

Schrijfopdracht “ Spiegelen “ ,  Schrijvenswaard

Dit is de hand die
zich aanbiedt, terug
trekt, tijd vertraagd.

Een haast zonder ogenblik.
Er is geen focus zo
ongeduldig dan
de foto’s die hij flitst.

Een still, duizendmaal
per seconde. Wie
zich zo stilzet moet
opnieuw uitgevonden.

Zwartwit. Het negatief
beslist. Breekpunt van het
wel of niet aanwezig
zijn.

Jouw nabeeld te
ontvangen. Wat
gebeurde is verleden.

Ik spiegel mij. Wat
ik van mij vastleg
heeft zijn stilstand
reeds verlaten.

De hand, tastend
naar nieuwe
vragen.

2 februari 2013

 

Diamonds

Song Rihanna,
Gedichtendag 2013, thema “ Muziek “.
Uitgewerkte notitie.

Hoe

voortvluchtig 
zal mijn
verleiden
vlijen?

Mijzelf de
ranke noten
raken?

De uithaal
hees hypnose  
ogen?

Zwaar de passie
die ik adem.
Gejaagd het
tergend
galopperen.

De telgang tast het
zingen voorwaarts.
Ben ik finish
of finale?

De weg de speaker
van mijn weten.

 Alkmaar (theater  “ Provadja “ ) 31 januari 2013