LATENT

LATENT
Duindagboek 3
Smartphone opname


Soms staat de heerschappij der duinen in lichterlaaie
of dimmen zich de vele schakeringen in gelaten treurnis.
Het is in zijn veelvuldig reliëf een kwestie van overleven
of neigen naar een bedrieglijke stilte.

Een schaarse vogel zingt zijn lied naar betekenis. Hier
wil het minieme beeld van lente nog doorwrocht. Het
laat zich nauwelijks bevroeden en het oog loopt er
schielijk aan voorbij.

Zand is zand en het groen heeft nog iets van sterven. De
dag een zoveelste ornament waarvan de dictie moet
gespeld en de herkomst uitgeschreven.

De lucht ijlt zich in een geleidelijk verschijnen en
verdwijnen van vele wolken achter de komma -


@ Poëzie: Elbert Gonggrijp
@ Foto: Elbert Gonggrijp 
PWN duingebied Egmond aan den Hoef,  maandag 29 februari 2016

SCHRAAL

SCHRAAL
Duindagboek 2
Bijgewerkte Smartphone opname


In de open armen van schrijnend licht strijken welwillende wolken
nieuwe woorden langs de wangen van het protserig duin. Het
behelst een ijzig ontvangen, een vroegtijdige dag in het voorjaar.

Een stoffig pad van zand dat kronkelt naar een overkant
daar waar ik een grotesk gissen vergissen mag. Alles is jong
van ouderdom en stram van liederlijk verlangen.

De blonde wind streept verwoed langs het armetierig helm. Ik tuur
en overpeins mijzelf de ongenaakbare zon. Wat groeit heeft zich verdord 
nog voor het in beweging komt. De restanten van een eertijdse belofte

Maar de wolken het plezier van langzaamaan het voortvluchtige beeld -


Poëzie @ Elbert Gonggrijp,  PWN duingebied Egmond aan den Hoef,
zondag 28 februari 2016
Foto @ Elbert Gonggrijp, zelfde tijd en locatie

OPTREDEN WEEK VAN DE PSYCHIATRIE ZATERDAG 5 MAART 2016

 

 

 

www.dichterskringalkmaar.nl

 

 

Elbert Gonggrijp

Conny Lahnstein

 

PIONIER

PIONIER
Duindagboek 1
Fietstocht PWN duinen Egmond
Smartphone opname ter plaatse


Wat is liefde? De halsstarrige duinen omarmen mij
met een winters perspectief, verglijden in het licht
van onnoembare variabelen.

Is dit dan mijn moeder die ik zoek? De verankering
in een nieuw gewonnen domein?  Een stem die
antwoord geeft op elk ongekend terrein?

De zachtmoedige wolken worstelen zich omhoog in
een meedogenloos hemelsblauw en de duinen wuiven
als domme blondines in de wind.

Stekelige struiken vechten als ware concurrenten
hun krampachtige groei. Alles ligt vast zegt men,
maar voor hoelang?

De zon verblindt mijn zicht als ik terugga naar
mijn werkelijke herkomst. Een eenzame vogel
zingt ergens, maar uiterst beducht -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef, 
PWN gebied,  vrijdag 19 februari 2016

KIELZOG

KIELZOG
Bergen aan Zee


Langzaam ontspon zich een pad daar waar
het ooit een aanvang had aarzelend te
praten. Er leek in alles al zoveel duidelijker
beweerd.

De duinen stug maar o zo zonnig van geluk
hoezeer geen vogel te bekennen. Betekenisloos
wilde het betekenisvolle haar volwaardige
identiteit.

De zee verrees met een schittering een non
stop articulatie, een stamelende weergaloze
herhaling van het een of ander, het eindeloze
jengelend versagen.

Wij leven een zonsopgang naar zonsondergang,
ondervinden midweegs een dagelijks besef
hier nooit elders te verblijven. Een volledig
te ontwaken.

Geleidelijk wil de liefde met jou hand aan hand,
beider lichaam, beider ogen de terloopse
toenadering dichterbij. Alsof het nimmer
zoveel anders.

Gekscherende kinderen die in een even
ondoorgrondelijke natuur de huid van een
herontdekte idylle verkenden de doldwaze
speelse honden.

De beloftevolle wolken glunderen hun
telkenmale verdwijnend overdrijven in
een gezapige bedoeling.

In alles zo dichtbij de vrijheid van een
veelvuldige verbazing jou zo steeds te
kunnen kussen terwijl ik ondertussen
zoveel opgeluchter -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 11 februari 2016

TWEE SCHETSEN

Twee schetsen
Voor een tuin, een huis, een lief paar en een klein kind

I.

NACHTZICHT

In de schemer een donkere tuin met diepte.
Zomers een plek voor feesten, nu de wezenloze
luwte en de voorbijgaande regen.

Een verbleekte gevallen plastic Flamingo, naast
het erf de bouwvallige stenen.

Ik begrens dit idee met ingehouden gedachten.
Dat dit buiten van zichzelf ooit vredig is en
beloftevol aangenaam.

Met een verleden geen gedaante, stilstand is als
het ware een kortstondige meditatie, een a ha
erlebnis van een onvermoede oorsprong.

De silhouetten van de Coniferen, de Dennen,
en de Berken nors en standvastig van verhaal.

En alles verdwijnt steeds meer in zichzelf tot
een te gissen herinnering, maar dat wist zich
al bij die ene teug van je sigaar.

Een mogelijke theorie en de deuren te sluiten

voor je werkelijk een ander besluit –

II.

HAPPY HOUSE

Vintage en Mc. Donalds vechten om het beeld
terwijl de kleine, het liefste, het olijke wil.

Graffiti knalt van de muur terwijl in dit uur
een kind wordt gebaad en gevoed.

Dit huis ademt, dit verblijf leeft omdat het
liefde in zich heeft, zachtaardige liefde.

Het huis heeft iets ouds, maar het leven
verblijft er jong. Het glundert ervan.

De radio galmt een nieuw geluid. Ik kom
tot eenzelfde besef dat alles zoveel mooier is.

Waarom de lente
af te wachten –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  dinsdag 9 februari 2016

SCHIJNBAAR

SCHIJNBAAR


De bedrieglijke Klimop, maar
vanuit stilstand de ongebreidelde
groei als vastgenageld?

Vanwaar het roerloos pindasnoer
potentieel, maar geen bezoekers?
De gevleugelde vrienden?

Het geduldig beeld wil nog teveel
winter, teveel storm, teveel reserve.
Een monotone leegte.

Het huis herbergt de onlosmakelijke
katten. Zij begrijpen niets van hinder,
zij hunkeren aandacht en voer. Zij
leven geen enkele heimwee.

De tulpen op tafel een kortstondig
idee, een ontoereikende gedachte.
Een geschenk, een belofte, een
zekere wens, een vraag uit liefde.

De aanhangige kalender bladert
onophoudelijk verder, de onvermijdbare
dagen naar meer -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 8 februari 2016

CLOSE ENCOUNTER

CLOSE ENCOUNTER

“ I’ve been in the wrong place,

but I’m in the right place now “

(Mathilde Santing)

Hoewel de lucht loodgrijs, de vlier ziekelijk
kaal, de pimpelmees aarzelend tot absent,

het gras verdord, de storm straf –

In mijn armen vastgehouden wil jouw
geluk niet stuk, raakt verdriet niet meer
aan de oorzaak van de ooit aanvankelijke
ellende. Je went er maar niet aan, zeg
je, dat je huilt nergens over.

Net zo blij zou ik en het is waar. Waarom
ooit aan jou te twijfelen nu ik jou , nu
alles zo ongelooflijk dichtbij –

Stilte is een maandag waarin ik waarlijk
besef dat ik besta, dat jij bestaat. De regen
klettert bijna aangenaam tegen het raam
en tikt de heuglijke tijd.

Het is iets terugvinden dat je nooit. Het
is een leven dat zich duidelijker dan ooit.
Als was het immer zo geweest, dit huis,
het dagelijks ritueel van liefde.

Als had het zich nimmer anders
voorgedaan dan dit zeker te
begrijpen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 8 februari 2016

AANVANKELIJK

AANVANKELIJK

Achter de woedende wolken wacht de
kentering van een gewenst bewustzijn.
De storm weigert te luwen en de Spreeuwen
houden zich bedaard.

In de vensterbank hebben de heugelijke
Narcissen hun bloeiseizoen voor geopend
vervroegd. Elders heeft het meer van
wachten.

Ik ben ochtendziek, tast gretig naar mijn
mok koffie. Waar ben ik zelf ook alweer
gebleven mijzelf te kennen nu mijn
tijd voortvluchtig lijkt?

De katten vinden hun uiteindelijke rust
en likken gezapig hun geduldige vacht.
Alles lag overhoop. In de verhuizing
moest alle orde opnieuw.

Het gefilterde licht van een zoveelste
maandagmorgen. Waar ben ik gebleven,
hoe word ik weer mijn eigen ik, hoeveel
nu laat zich weer herinneren.

Alles scherp voor ogen, het kabinet, de
tafel, de CD’s, de boeken, de piano.

Ik wil het je wel aanwijzen daar waar
ik ooit eerder begon.

Maar waar is de allerliefste
die mij werkelijk begrijpt?

Als ging het eens
rondzingen in dit huis
een melodie voor later –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 8 februari 2016

AAN DE LEZER

AAN DE LEZER


De boeken liggen gestapeld om gelezen, bekeken, geordend.
Het was een boodschap die ik jong nog wilde ontcijferen. Hoe
krijg ik mijn ideeen voor waar, hoe interpreteer ik mijn
huidige ontstane stilte? Ergens moet er toch die taal.

In de nacht blijft alles een vraag, heeft niets een werkelijke
gedaante. De liefste waart door het huis en toont begrip. Ik
kan dit niet helderder krijgen dan dit. Of het poezie betreft
weet alleen de lezer. Ik twijfel altijd als ik het schrijf.

Ondertussen klinkt er nog iets van muziek, mijn favoriet.
Dat de wereld doordraait ook op dit nachtelijk uur en dat
alles ontvankelijk is voor het principe dat er meer is dan
wat ik zie. Het is die geruststellende gedachte dat ik
vermoed dat alles zich nog beleven laat.

Dat het in woorden een gezicht krijgt. Zoals een dichter
het zich betaamt. Dat het voor even in het geheugen
gegrift tot nadenken stemt. Maar de nacht blijft stil
en verspreekt zich niet -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 7 februari 2016

ERGENS

ERGENS


De grijze wanhopige luchten, de voorspelde storm. Ik hanteer
geen pen meer accuraat, laat het schrift het schrift. Alles lijkt
gezegd, wij hebben elkaar en het leven lief, maar tot welke
prijs? Het is relatief en je zo makkelijk te vergissen.

Dichtbij ruist de onheilspellende kust, maar de volmaakte
nacht. Hoe geef ik aan hoe essentieel mijn misnoegen is
als het getijde, de immer voortvarende golven? Vanwaar
alles te willen bevatten als je niet weet waarom?

Ik rook mijn zoveelste sigaar en blik mijn kamer rond. Er
zijn zoveel dode dichters voor mij. Ik blader en vind flarden
van hun gedachten tot mijn meewarige glimlach. Wilde
ik ooit eens als hen? Wilde ik mijzelf eender vertalen?

Laat ik het eens bij het nu houden dat ik mij hier en nergens
anders bevind. Of dat ik vandaag de zang van de merel en
de spreeuw daadwerkelijk heb bemind. Of dat er iets toe
doet is misschien niet terzake. Het behoeft geen definitie.

Maar dat ik weer gelukkig van je word als jij mij troostend
in de ogen kijkt al hebben mijn daden er soms de  schijn van
het geluk te willen staken. Het was een vermoeiende dag,
dat weet je. Ergens thuis te zijn terwijl je dat nog hoopt -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 7 februari 2016 

OOK ALS -

OOK ALS –

Voor mijn allerliefste

De zachte toetsen van een dag dat alles
kan en alles mag. Mocht je dit afdoende
beseffen dan kan zij voorlopig niet
stuk.

Op de fiets wordt een hallo voor iedereen
geluk. Een mooie wandeling om met jou
door het park de eerste bloei van belofte.

Jij zegt wij komen er samen wel uit als
ik zeg dat ik niet meer voel dat ik van je
hou.(Al weet ik dikwijls beter.)

Het licht heeft iets doorschijnends van
net niet regen en de Spreeuwen pesten
je onverdroten met vrolijke noten.

Ik kan kijken wat ik wil. Met mijn leven
is alles in orde als ik het maar voorzichtig
benader. Het blijft aanhangig de
gekozen interpretatie.

Schrijven is beschrijven hoe de stilstand
in mij vanuit de verstarring weer beweging
wordt. Buiten ontvouwt het zich allengs.

Zo van je te zullen houden, zo erin te
willen geloven.(Al weet ik het zeker dat
ik van je hou, maar dit terzijde.)

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 4 februari 2016