ERGENS

ERGENS


De grijze wanhopige luchten, de voorspelde storm. Ik hanteer
geen pen meer accuraat, laat het schrift het schrift. Alles lijkt
gezegd, wij hebben elkaar en het leven lief, maar tot welke
prijs? Het is relatief en je zo makkelijk te vergissen.

Dichtbij ruist de onheilspellende kust, maar de volmaakte
nacht. Hoe geef ik aan hoe essentieel mijn misnoegen is
als het getijde, de immer voortvarende golven? Vanwaar
alles te willen bevatten als je niet weet waarom?

Ik rook mijn zoveelste sigaar en blik mijn kamer rond. Er
zijn zoveel dode dichters voor mij. Ik blader en vind flarden
van hun gedachten tot mijn meewarige glimlach. Wilde
ik ooit eens als hen? Wilde ik mijzelf eender vertalen?

Laat ik het eens bij het nu houden dat ik mij hier en nergens
anders bevind. Of dat ik vandaag de zang van de merel en
de spreeuw daadwerkelijk heb bemind. Of dat er iets toe
doet is misschien niet terzake. Het behoeft geen definitie.

Maar dat ik weer gelukkig van je word als jij mij troostend
in de ogen kijkt al hebben mijn daden er soms de  schijn van
het geluk te willen staken. Het was een vermoeiende dag,
dat weet je. Ergens thuis te zijn terwijl je dat nog hoopt -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 7 februari 2016