KIELZOG

KIELZOG
Bergen aan Zee


Langzaam ontspon zich een pad daar waar
het ooit een aanvang had aarzelend te
praten. Er leek in alles al zoveel duidelijker
beweerd.

De duinen stug maar o zo zonnig van geluk
hoezeer geen vogel te bekennen. Betekenisloos
wilde het betekenisvolle haar volwaardige
identiteit.

De zee verrees met een schittering een non
stop articulatie, een stamelende weergaloze
herhaling van het een of ander, het eindeloze
jengelend versagen.

Wij leven een zonsopgang naar zonsondergang,
ondervinden midweegs een dagelijks besef
hier nooit elders te verblijven. Een volledig
te ontwaken.

Geleidelijk wil de liefde met jou hand aan hand,
beider lichaam, beider ogen de terloopse
toenadering dichterbij. Alsof het nimmer
zoveel anders.

Gekscherende kinderen die in een even
ondoorgrondelijke natuur de huid van een
herontdekte idylle verkenden de doldwaze
speelse honden.

De beloftevolle wolken glunderen hun
telkenmale verdwijnend overdrijven in
een gezapige bedoeling.

In alles zo dichtbij de vrijheid van een
veelvuldige verbazing jou zo steeds te
kunnen kussen terwijl ik ondertussen
zoveel opgeluchter -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 11 februari 2016