SYNCHROON

SYNCHROON

Vogels verkeren weer in vaste contreien, beleren hun grootspraak

in geraffineerde declamaties, diepen hun dialect op als vanouds her.
In gestroomlijnde banen baart de lente haar aanschijn, een vaststaande
module van ontluikende strofen.

Op het strand beraam ik mijn route en raap welbewust mijn schelpen.
Of er niet eentje overbodig zou zijn. Het is moeilijk de blik gering te schatten
als je eens wist welke kansen zo oppertuun blijken buiten elke overbodige
gedachte. Het Helm stroomlijnt het geloofwaardig tot een volmaakte cirkel.

Er genereert zich een veld van duizenden mogelijkheden die
overal en elders hadden kunnen ontstaan. Dat je mij ontmoette
en hoeveel beter ik dat wist. Zoals die ene Citroenvlinder en de
Tjiftjaf zichzelf de ruimte exploiteren.

Dat het er van komt, zo uiterst gelegen, maar meer als een
ondoorgrondelijke vraag. De verbazing dat alles groener zal op
het moment dat je er het op waagde. Dat het zich wist en jij in
alles dreigde te erkennen. De botte kracht van stilte.

Een verlangen dat zich terug vindt zodra je erin gelooft,
hoezeer de lucht de adem van een tere eerstgeborene.

Gekoesterd te zullen worden, als was het in een eerste
bries, zonder te begrijpen waarom –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 16 maart 2017

Fotografe @ Annie Keizer - Zingende Tjiftjaf