WISSELVALLIG

WISPELTURIG

Geschreven gedicht

Niet dat er iets daadwerkelijk
gebeurde, maar het was zo. In de
golven de godganse voorlopige
geschiedenis van zullen blijven,
ook als het niet.

Het kijken vergeet zich
wanneer ik wegga. De zee
heeft haar daadkracht
benadrukt, maar te
wisselvallig voor
woorden.

Iets nog opgeworpen,
stuiptrekkend schuim, een
tegensputteren in de
wind.

Waarom iets aan je te
schrijven nu de liefde in
grote lijnen verdwijnt?

Een gebroken hart,
op het laatst vereffend
met de getijden.

Ik zei het je
maar je luisterde
vooralsnog niet –

Elbert Gonggrijp,  Strandpaviljoen “ De Uitkijk “, 
Egmond aan Zee,  dinsdag 30 mei 2017

Foto Elbert Gonggrijp,  Egmond aan Zee,  30-05-17

SCHUIM

SCHUIM

Uitgewerkte Smartphone opname

Zo voor de hand – dat zij begint waar zij eindigt,
bruusk en voldaan, begrensd door haar vloedlijn.
Nimmer aflatend, aanhoudend zichzelf.

Is dit wat liefde bedoelde? Een God meedogenloos
van beweging, het wisselvallig bestaan van water? Ik
kan kijken tot ik mij vergis, weggaan naar later
terwijl zij blijft waar zij is.

Een roepend commando van golven. Dat zij mij
huisvestte met vinnen en kieuwen, een zekere
onbestemde reis. Om het land te beproeven.

De golven uiterst geduldig mijn vragen
herhalend of ik ben geworden wie ik mij
uiteindelijk verlangde. Het schuim der
aarde voortgedreven door de wind.

Het alras uitsterven van een
fenomeen dat vruchteloos
poogt te overleven –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan Zee,  dinsdag 30 mei 2017

Foto Elbert Gonggrijp,  Egmond aan Zee,  30-05-17

SAMENSPEL

Samenspel

Voor mijn liefste

Dat jij heimelijk om mij lachte. Iets in je
gezicht sprak van geluk, vertederde, zocht
heel nabije armen. Zo hoor ik jou het liefst:
als wind, als adem, als zon en regen.

Regels om niet te vergeten. Dat ik je tegenkom,
blij verrast bij elke voetstap. Liefst niet wetende
dat je eraan komt en jij je prompt jezelf tevoorschijn
tovert. Daarom, zo vertrouwd en zo toevallig,
elke keer anders van hetzelfde.

Je bent mij dit huis. Alles is zoveel van jou als
van mij. Je schikte je en ik orden zorgvuldig de
feiten. Dat we elkaar vinden als tere beminden,
dat je er de boeken op na kunt slaan. Hier
bestaan wij echt. Kijk maar.

Ik las met je mee tot wij gezamenlijk in slaap
vielen, overmand door zoveel vrede. Wat ons
restte was de nacht en de onzin haar te willen
begrijpen. Wat we hadden was ons immers
eigen en geruststellend genoeg –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 30 mei 2017

DARWIN

DARWIN

Het wervelt strengen. DNA morst stukjes informatie.
Het huisje zegt krak, een vogel ligt met zijn pootjes naar
boven. Alles moet weer over, torent groen de hoge
bomen tot in de late herfst.

De tuin leeft met mij mee, kent als vanouds mijn
misere. Waarom steeds geboren te worden nu de orde
een ogenschijnlijke is en niet bestand tegen overmorgen.
De restanten de vruchten van een gerijpte ouderdom.

Ik veeg de dood bijeen en bezem de vloer. Waar
haar missing link te ontdekken. De hiaten maken een
God geloofwaardig. Als zij van zichzelf een huis zou
zijn hoeveel filosofie zou zij kunnen bevatten.

Π een getal zonder al teveel woorden. Wat wij
niet zien kan ik niet weten. Het wemelt en krioelt
ervan, maakt onzichtbaar wat je besefte.

In de atomen de oneindige ruimte.
Ongehoord de oorverdovende
stilte die ik achterliet –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 28 mei 2017

Foto van Paranoia Magazine

OBJECT TROUVÉ

OBJECT TROUVÉ

Bij de dood van een jonge Koolmees

Ik had je weg willen kijken. Genoeg is maar genoeg. Ik
ga zo stoppen met wat ik voelde. De tuin ademde zwaar
van het alsmaar blijven liggen, een hevig verlangen
naar wind. Het werd een drama, een object trouvé.

De kat had de vogel meesterlijk gegrepen, terloops,
vanuit de hoogste takken klonken kreten, voordat zij zich
verstomden, het insect nog in de bek. Een roofdier jonglerend
met zijn prooi, maar zo dood als honger suggereerde.

Ik had ervan weg willen kijken. Genoeg is wel genoeg. Ik
wilde stoppen wat ik voelde. De tuin ademde zwaar naar drama,
van alsmaar blijven liggen, een hevig verlangen naar wind.

Er heerst nu hang naar angst en achterdocht onder
het open theater van het gebladerte.

De zomer een onhelspellend groeien
tot het kroos broos en wankel uitvliegt.
Om het je pijnlijk te doen gissen naar

elk meedogenloos waarom –

Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef,  zaterdag 27 mei 2017

Fotograaf @ Piet Schellekens - dood jong Koolmeesje