OUD

OUD

Oud werd ze, bijna ouder dan
andere oma’s dat doen. Oud zoals
humus, als bosgrond, als oud
licht door dwarrelende
bladeren.

Oud en vergeten zonder dat je wist
waarom, verdwenen bij dood en
begraven. Tevoorschijn komen als
die ene zondag, je een jeugd te
herinneren waarin iets aan iets
herinnerde, iets wat werkelijk
nooit bestond.

Oud en doof was ze, ze herhaalde
wat ze niet begreep, en maar lachen,
want het was grappig. Oud bij leven,

even dagelijks, de soep,de Bijbel,
de rozen glycerine, de
Verkade albums.

Wat er nimmer was geweest
kende de prachtigste illustraties.
Ingekleurd om de leegte mee
te vullen tot voorgoed
en voorbij.

Zo oud –

Elbert Gonggrijp, 

Grand Café Brinkmann,  Haarlem, 

donderdag 5 oktober 2017