SNOEI

SNOEI

In een onbewaakt ogenblik de ruimte overzien. Ruimschoots de
herinnering in te richten – jij zoals jij je bewoog, jij zoals je nu beweegt,
vele malen ouder. Te snoeien tot het beeld van geluk – van
fatsoen. Om het telkens over te doen – vanuit het stugge
van de kale struiken en de dampende aarde.

Klaar te maken voor nu, nu jij hier tussen de schuttingen, waar
de overige wereld al zoveel verder, de uitgelaten stemmen, de
verdeelde meningen. Het kan altijd mooier en groener. Hier sta ik
en doe de tuin, speel er een tuinkabouter. Ik verweer waar je
bijstaat, maar ik besta zolang het duurt.

Uiteindelijk raakt alles op leeftijd. Uiteindelijk verdwijnt alle lol. Ik
maak een reis door deze tuin en verheug mij alle seizoenen. Niets
verandert, alles blijft verdomd hetzelfde, ook als je goed kijkt. Je
raakt er niet op uitgekeken. De wereld is heel essentieel.

De wereld verveelt zich nooit. Zij heeft zichzelf goed begrepen,
ook als zij vervalt doen wij het met haar mee. De tuin beroept zich
op toekomst, op waarachtige vrede. Duiven koeren hardnekkig,
kastanjes vallen gelaten in de steeg.

Er is van alles mis. Als ik mijn ogen sluit gebeur ik nog. Als mij
hier begeef ben ik mijzelf volledig, stap ik over grenzen die ik
zelf creër. Als ik bij mijzelf blijf, ben ik geen ander meer. Zie
hoe onschuldig het kind naar zijn ziel hengelt om te
begrijpen wie hij is –

Er dient nog zoveel te begrijpen wat men
al heel zeker wist. De winterknoppen en die
dan leren lezen alsof het de dag van
gisteren –

Elbert Gonggrijp, 

Egmond aan den Hoef, 

zondag 29 oktober 2017