OM PROM

OM PROM

(…zijn de bananen krom )
Voor Margrethe Venema

Leren kijken is bruggen slaan met woorden die ogenschijnlijk
niet bij elkaar lijken te horen – pure poëzie misschien als je er
in verdiept, taal een meanderende rivier van hier naar daar.

Neem nu de Paardenkastanje in bruidskleed gehuld. Hoeveel
geduld is er nodig voordat hij goede sier maakt terwijl hij daar
in volle gratie voor je staat, recht voor je neus?

Een kinderhand is gauw gevuld, maar het vergt het uiterste
geduld om te beseffen wat stilte is – noch vrede of geluk die
door de geest in de adelstand is verheven – toch? 

Je moet van goeden huize komen als je je dromen nastreeft,
tenzij je natuurgetrouw je impulsen durft na te leven, lichaam
en geest. Neem die Paardenkastanje bijvoorbeeld.

Hoe zou een vlieg dat doen? Op de vierkante centimeter?
Maar waarom toch steeds die terugkerende vragen waar elk
kind in oorsprong steeds het antwoord op heeft?

Om Prom? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 1 mei 2019

DIT DOODGEWONE UITZICHT

Dit doodgewone uitzicht

Na een wandeling over

het landgoed Elswout

Dat ergens, dat iets, iets wat je pas ziet
als het al aan je voorbij is gegaan – alsof
het je benaderde, een vergaan vroeger,
zo duidelijk van verte.

Het gaat langzaam aan je voorbij, het
vertraagt je tot stilstand, een verregaande
mijmering, dit is de plek, dit was wie jij
was bedoeld.

Een toekomstig vroeger, maar nu. Innerlijke
beelden om naar te grijpen, een luisterrijk lichaam
om naar te tasten, een eenzaam landschap,
voelen, horen, bekijken.

Hoe dichtbij dan, hoe eeuwig het begrijpen?
Water is water en de grazige weiden gehoorzamen
aan rust. Alsof wij hier ooit eerder. Alsof wij
wisten wie wij bestonden.

Maar zo hier als elders even nabij als de verte,
groen als gras en bruin als de beukenbladeren
dit uitzicht, doodgewoner dan de naam die
ik uitsprak voor jou – 

Elbert Gonggrijp,
Café Restaurant Loetje, Overveen,

dinsdag 30 april 2018

ERFGOED

ERFGOED

Uitgewerkte notitie

Onder het transparante bladerdek ontwaakt na
aanvankelijke regen een tintelfrisse lente terwijl het
vroege ochtendlicht met een zachte toets pianissimo
het lover lijkt te bespelen – het klatergoud waarmee 

een dag begint met een nieuw elan.

Dit is de inspiratie voor die dichter die dit domein
op zijn eigen wijze in woorden wil vangen – poëzie
schijnbaar uit de mouw geschud als was het 

ontsproten aan zijn diepste gedachte – zoals
het de ware aard van de natuur betaamt.

De focus vooralsnog onbepaald. Oorspronkelijk
nog een vraag die onbeantwoord wordt gewikt 

en gewogen. Alles  kan mogelijk anders, maar  

blijft toch bij benadering misschien dit – een
zoveelste overweging – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 april 2019

MYSTERIA

MYSTERIANaar foto @ Omar Steentjes
Model @ Pin Petit

Wie naarstig naar de ware bron zoekt moet van goeden huize komen – in

onze dromen is zij vrouwelijk van schoonheid en mysterieus welverkozen
wie haar ware aard aanschouwt – durf haar de hand te reiken, wees
niet bevreesd als je onheil zou vermoeden.

Zij staat daar onverschokken, stevig verankerd in haar trots. Wat zij
zeggen wil kan non-verbaal het enige juiste duiden. Het Middeleeuws
verlangen naar vrijheid te dansen, midden in de volle maan. Haar
gaven onbeperkt, terwijl jij – 

Daar staat zij schijnbaar in volle overgave haar magie te bedrijven.
Kijkt ze je aan? In hoeverre heb je het vertrouwen in haar mysterie,
haar vrouwelijke gaven door God ingegeven? Waarom dan dat
je haar kleineert of naar het leven staat omdat je zelf
geen kind ben gebleven?

Laat het mysterie je blijven verbazen, kijk haar aan en zoeken
wordt vinden, hoe geheimzinnig ook. Zij schudt wakker al wat
waarachtig van liefde spreekt. Zij spiegelt je in al haar pracht
en praal tot totale verwondering–

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
Zondag 28 april 2019 

AREAAL

AREAALKNNV Excursie Winnenummerduinen

Voortvarende wolken jagen door een hemelsblauwe lucht terwijl
het ruige uitzicht in de diepte lieftallig van verlangen verandert,
zijn ware gelaat zijn historie verraadt naarmate de tijd verstreek.
Onderhevig aan de grillen van Moeder Natuur.

De brandende Zon toont haar oogverblindende streken – een
duidelijk teken aan de wand waarin een afwisselend decor
stralend de liederen inkleurt alsof April voor eeuwig de jeugd
wil bezingen – waarin de Nachtegaal over liefde sprak en
de Berk schrijnende wonden heelde.

Dit is het zeldzaam ogenblik van geluk, een momentopname
die in alles voorspoed beloofde. Een elders, heel ver weg gedacht
en toch zo dichtbij,  in het land van onze voorouders. Rest er
dan nog een queeste als je alles al vergaarde door enkel 

om je heen te kijken? – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 27 april 2019

BIJENWAS

BIJENWAS

Voor de liefste

Het is een lied wat je herinnert
hoe oud of jong ook, liefste:
het verlangen om nooit
oud te worden.

Het leven leek niet op te houden
toen je kind was: toen de bloemen
bloeiden, toen ik voor jou
die ene vlinder betoverde.

De zoete woorden stierven
toen het volwassen worden
de gewoonte dreigde te
worden van alledag.

Maar toen ik je vasthield
smolt je als bijenwas in
mijn armen en sloot
je even je ogen.

Is er dan geen grotere vreugde
als onze liefde nu de lentezon
uiteindelijk zomer inloste? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 22 april 2019

APRIL SUN

April SunVoor mijn liefste
Notitie

Ergens, in April, je moest hier nu zijn
nog sluimerend, bezig te ontwaken.
Wie was ik toen ik je nog niet zag?

Je moest blijkbaar van ver komen, in
knop nog, bedachte blaadjes, ruisend
in de wind. Je had nog geen gezicht,

maar ik herinnerde vaag je bedoeling.
Hoe vaak zwierf ik wel niet rond om 

je tegen te komen?

Daar was je, je dartelde in de velden,

je was de zon op mijn huid, ontsproot
in mijn gedachten tot de ware.

Ik herkende je toekomst als wilde je
mij zeggen dat ik veilig was in jouw
toevertrouwde armen.

Ik hoorde je stem en keek in je 

in de ogen. Zo vertrouwd,
zo anders zoals ik nu – 

Elbert Gonggrijp,
Wachtkamer GGZ,
Oude Hoeverweg, Alkmaar,
donderdag 18 april 2019

WALHALLA

WalhallaKNNV wandeling Bergen aan Zee
Paadje van Praat,
Viooltjeswandeling

Je kan overal komen met het vermogen dingen voor mogelijk
te zien ware het niet dat alles wat je overwoog je zou kunnen
bedriegen met de pijn van de perceptie dat het waargenome
nauwelijks nog kansen biedt – als je niet meer ziet
wat ware schoonheid in essentie is.

Neem het Duinviooltje in als zijn soorten en variëteiten of het
uiterste geduld van zoiets als het Rozenkransje – alsof dit Walhalla
zich uiteindelijk voor altijd voor het oog zou verbergen, uit
zichzelf wegsloop, kansen armer.

Maar alles is er nog zoals het is. Ik aanschouw haar ware
wezen in de schoonheid, hier waar ik verblijf, aan mijn voeten,
in al zijn geuren en kleuren. Ik ging het pad af en verbaasde
mij. Dat het aan mij mag gebeuren met of zonder
zonneschijn. Had het niet altijd zo gemoeten? –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
2^e Paasdag, zondag 21 april 2019

REFLECTIE

REFLECTIE
Duindagboekgedicht 125
Uitgewerkte i-Phone opname

Daar waar het paard in de luwte graast, bevind ik mij
in het aangenaam verpozen, haast schouder aan schouder,
in de barmhartige zon. Wie wist dat ikzelf zo eender
begon, het hoofd meewarig opgeheven terwijl
de oude takken kraken in de bedaarde wind.

Het oppervlakkig water spiegelt mijn ongerepte kind
tot levensvragen. In de diepte rept zich nog pril
het groene leven – de Algen, het Hoornblad – fris,
onbesuisd, door rimpeling omgeven.

De Watertor, heel even, komt boven en verlaat al 

buitelend het zicht, onbekende diepten tegemoet. Wat 

zie ik als ik mijzelf hetzelfde zou aanschouwen? 

Een stilstaand moment dat ternauwernood 

aan de tijd zou worden ontfutseld – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 17 april 2019

AANGERAAKT

Aangeraakt
Voor Elly de Waard
Uitgewerkte I-Phone opname 
na nachtelijke wandeling

En dan, als het onderscheid tussen eenzaam en alleen wegvalt,
de nacht in al zijn stilte zijn ware aard tentoonspreidt, wie ben ik dan
om te zeggen dat ik nimmer zijn welluidende overpeinzingen bespeur?

Een schelle meerkoet, gakkende Brandganzen in hun hoog beraad?

Er is niets zo oorverdovend dan wat ik zoal bespeur, in mij en rondom mij,
nauwelijks zichtbaar, en toch. Het laat zich openbaren – een geruststellend
welkom waarin geen enkele mens ooit wakker wordt, een enkeling daar
gelaten. Is dit dan niet het Goddelijk Principe of een ijlende illusie?

Maar bij klokslag drieën deert mij niets dan enkel de ruimte
die Hij schiep, Heerser over al wat Hem ruimte biedt. Zelfs in
het vage lantaarnschijnsel hoor ik zijn welluidende melodie – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 17 april 2019 

ARMETIERIG

ARMETIERIGDuindagboekgedicht 124
Uitgewerkte notitie

Helm als haren recht overeind, de straffe wind een hardvochtig
kastijden. Het zand aanvankelijk nog brandend in het glooien,
doch aanstonds aangemaand tot kalmte. Zo kon het leven
aanvangen – de gortdroge Korstmossen, de stugge Grassen,
de weerbarstige struiken.

Een Genesis die zich eerder woest en ledig openbaarde,
rücksichtlos van a. naar b. zijn weg vervolgde. Kon het ooit
vredig? Wie het weet mag het zeggen en het duin duiden
bij zijn diepste naam, zijn grillen voorspellen – een wezen
ongeëvenaard in zijn schakeringen – 

Elbert Gonggrijp,

PWN duinen Bergen aan Zee
dinsdag 16 april 2019
( Voorlopig nog geen foto beschikbaar )

AVALON

AVALON
Duindagboekgedicht 123
Uitgewerkte I-Phone opname

Waar de Grote Lijster zich verloren waande,
en de paarden zich vertoefden in elders hadden
de Kelten hen onvoorwaardelijk lief in de
vaart der volkeren. Ware mystici die
het geloof aanbaden.

Zij geringschatten geen enkele natuur. Offers
als een kleinood terwijl hun toevluchtsoord
fluweelzacht een lente ontluikte. Groot en
grut in symbiose bijeen.

Zelfs die ene Lijster die al haperend zijn lied
ontbrak.Waar vertoefde dan die zwoele Nachtegaal
zo innig verscholen in het struikgewas? Was
hij niet één en al liefde?

Het blijft zoeken naar de ware bedoeling, een
triomfantelijk lied voor de Goden. Om de tuin
geleid voor wie hem naarstig begeerde. Hebben
wij dan niet eenzelfde melodie te over? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 15 april 2019

( Foto tijdelijk niet beschikbaar )

PRELUDE

PRELUDEDuindagboekgedicht 122
Foto @ Omar Steentjes
Uitgewerkte notitie

In het ontwaken waagt het duin zich aan een eigen melodie:
die van het onstuimig verstuiven. Klankkleur te over voor wat
zichzelf ten volle benadrukt. De stemming misschien vol
treurnis als alle kleuren vervagen .

Doch met het rulle zand daagt een nieuwe morgen – de
toekomstige dageraad van een nieuw elan. Voor wie het ziet 

een nieuwe missie, hoe grijs ook: een slijtageslag door 

de wind ingegeven – een barre woestenij.

De vogels daarentegen zingen hier naar lieve lust alsof
niets hen kan deren – een hemelse hoge noot voor wie er 

oor naar heeft. Wie het weet ziet hier dat er een tijdperk 

in alle toonaarden wordt herschreven.

De magie van het spel der elementen. De tijd
een heuse figurant zover de ruimte van zich doet
spreken. Een strijdtoneel dat zich pas openbaart
indien je er besef van hebt. In alle stilte –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 14 april 2019

DICHTBUNDEL ' BIJ BENADERING MISSCHIEN DIT ' NOG STEEDS VERKRIJGBAAR

Voor eventueel meer informatie kun je mij mailen - elbertgonggrijp65@gmail.com
of bellen 06 4786 15 90

SPIEGEL

SPIEGELDuindagboekgedicht 121
Uitgewerkte I-Phone opname

Wanneer een oase naar schaarste dreigt te neigen
spiegel je kortzichtig een triester geluid. Oorverdovend
dan de leemte terwijl het duin vol zelfvertrouwen
de lente doet ontvouwen, in tegenspraak 

met het meest zorgelijke scenario:

het helle paars van Reigersbek, het Kandelaartje
rood aangelopen, het narcisgeel van meeldraden in
overvloed – de Kruipwilg die zich laat gaan waar 

het jonge duin leek stil te staan. 

Hier wordt geleefd met verve, vertoont de natuur
haar ware allure. Hoezo, barre tijden? In het verstrijken
ervan reikt zij hemelhoog – hoor hoe zij luidkeels

zingt: breed uitgemeten in al haar uiterlijkheden – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 8 april 2018

HEELHUIDS

HEELHUIDS
Duindagboekgedicht 120

Uitgewerkte notitie

Zover het oog reikt lijkt woekering tot doel
verheven, vindt luwte het pad terug, een veilig

heenkomen, een heilstaat voor diegenen die 

hier zonder schatkaart rondwaren.

Het kompas wijst de juiste richting aan – zon,
sterren, maan – verse sporen in het dorre gras. 

Een onderkomen waar de intuïtie ooit eerder 

eenzelfde weg verkoos – met de ogen dicht, 

Was jij het –  “ O, blanke top der duinen “ – die
mij in het struinen telkens doet verbazen hoe veraf
toch dichtbij had geleken? Ik keer hier telkens op 

mijn schreden terug in een lente die opnieuw
haar baldadig liedje zingt:

De Blauwborst diep in het riet verborgen, 

“ Je hoort mij wel, maar ziet mij niet “. Laat 

het niet aan de coördinaten om ondanks 

het aanvankelijke doel weer oprecht 

opgelucht in thuis te komen: 

Heelhuids – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,

maandag 1 april 2019

AVALON

QUERQUS

NIET DIT, NIET DAT

C'EST LA VIE!

ETRE ET NEANT