HEELHUIDS

HEELHUIDS
Duindagboekgedicht 120

Uitgewerkte notitie

Zover het oog reikt lijkt woekering tot doel
verheven, vindt luwte het pad terug, een veilig

heenkomen, een heilstaat voor diegenen die 

hier zonder schatkaart rondwaren.

Het kompas wijst de juiste richting aan – zon,
sterren, maan – verse sporen in het dorre gras. 

Een onderkomen waar de intuïtie ooit eerder 

eenzelfde weg verkoos – met de ogen dicht, 

Was jij het –  “ O, blanke top der duinen “ – die
mij in het struinen telkens doet verbazen hoe veraf
toch dichtbij had geleken? Ik keer hier telkens op 

mijn schreden terug in een lente die opnieuw
haar baldadig liedje zingt:

De Blauwborst diep in het riet verborgen, 

“ Je hoort mij wel, maar ziet mij niet “. Laat 

het niet aan de coördinaten om ondanks 

het aanvankelijke doel weer oprecht 

opgelucht in thuis te komen: 

Heelhuids – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,

maandag 1 april 2019