ADEMLOOS
In Memoriam voor een kat
In Memoriam voor een kat
Ik hield mijn adem in, ik hield verdomme
mijn adem in toen ik zag dat jij crepeerde.
Mijn lieve kat, mijn allerliefste kat die mij
leerde dichterbij te komen, die ik leerde
om te worden gestreeld, die er nooit
mijn adem in toen ik zag dat jij crepeerde.
Mijn lieve kat, mijn allerliefste kat die mij
leerde dichterbij te komen, die ik leerde
om te worden gestreeld, die er nooit
genoeg van kreeg. De dood komt nimmer
te laat en altijd te vroeg. Jij was mijn thuiskomst,
mijn glimlach, mijn allemaal. Zoals je in
je vorm van welbehagen kroop, zoals
je dikwijls kopjes gaf.
te laat en altijd te vroeg. Jij was mijn thuiskomst,
mijn glimlach, mijn allemaal. Zoals je in
je vorm van welbehagen kroop, zoals
je dikwijls kopjes gaf.
We moeten nu een graf, we leggen je af,
we moeten een heel voorbij. In de tuin zal
je voortaan voor altijd wonen. Het voorjaar
zal je omarmen en wij denken aan je,
een hele leegte lang –
we moeten een heel voorbij. In de tuin zal
je voortaan voor altijd wonen. Het voorjaar
zal je omarmen en wij denken aan je,
een hele leegte lang –
Elbert Gonggrijp,
Foto van Moos, de kat door @ Conny Lahnstein
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 mei 2020
Foto van Moos, de kat door @ Conny Lahnstein
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 mei 2020
2 comments:
Altijd dat afscheid nemen, het zou er niet bij moeten horen.
Mooi gedicht erover.
Het verlies van onze poes Moos kwam totaal onverwacht en was zeer schokkend. Dan is het schrijven vanuit die emotie bijna voor de hand liggend. Ik kon niet anders. De leegte kan het niet oplossen helaas...
Post a Comment