MISERERE

Miserere

Misschien groeit het gat dicht tussen missen
en vermist, tussen aanwezige leegte en altijd,
tussen kat en kadaver. Je was een aanwijsbaar
gegeven die met ons de dagen deelde –
een zekere beweegreden.

Jouw gang en jouw drang tot wel vertrouwde
plekken – jou telkens weer aan te treffen –
nonchalant. Met een aaibare vacht nu
tot rigor mortis verheven in een kuil
gelegd, de aarde aangestampt.

Hier moeten wij nog aan wennen.
Waar je ligt naarmate de tijd zo
hevig, zo dagelijks verstrijkt –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 2 mei 2020